[IMAGE]

Herfstvakantie 2000. Tijd om even de beslommeringen van alle dag te vergeten er weer op uit te trekken, de traditie volgend van een paar wandeldagen in de ons zo vertrouwde omgeving van de Belgische Ardennen. Een enkel telefoontje van Charles al in september naar de familie Dacco, Bois de Tave 1, Ammonines was voldoende om opnieuw de comfortabele vakantiewoning "La Spinette" voor de wandelvrienden van Via-Via te reserveren. Dit grote comfortabele vakantiehuis was ons het vorige jaar zo goed bevallen, dat we besloten hadden hier onze intrek te nemen voor de twee overnachtingen die we hadden gepland.

Afgesproken werd om op zondag 15 october in de loop van de middag te vertrekken. Bert, Marion en Jan vanuit Zevenbergen en Lorenz, Peter en Charles vanuit Hank, via Oosterhout en Loon op Zand. Plaats van samenkomst en afspraaktijd waren vastgelegd op de Baraque de Fraiture omstreeks 17.30 uur. De "voiture" van Bert reed via Brussel, Namen naar de Belgische Ardennnen. De andere equipe met Marcelle als extra passagier via Maastricht en Luik over de nieuwe Route de Luxembourg. Zij maakten in Maastricht een tankstop en zetten studente Marcelle bijna voor de deur af en reden vervolgens naar de plaats van afspraak op de Baraque de Fraiture. Hier arriveerden zij al even na 17.00 uur en moesten zodoende nog wachten op de ander helft van het gezelschap. Tegen 17.30 uur bereikten ook zij de afgesproken plek. Het was rustig herfstweer en het leek alsof we de komende dagen op behoorlijk weer konden rekenen. Onder het genot van een eerste Belgisch pintje bespraken we de plannen voor de komende dagen en reden tegen 18.00 uur naar ons verblijf in Laidprangleux. Lorenz en Charles gingen de sleutel halen, de anderen moesten even wachten.

Even later waanden we ons eigenlijk weer thuis. Alles was zo vertouwd en zelfs de open haard snorde al heel behaaglijk. Eerst de benen even strekken, een pilsje drinken en een wijntje en dan vol vertrouwen uitkijken naar de avondmaaltijd. Dit had wat voeten in de aarde gehad, want Jan was al op voorhand de aangewezen kok. En zijn kritische smaak kennend waren we heel benieuwd wat hij ons zou voorschotelen. Het overtrof zelfs onze stoutste verwachtingen. De Nasi met alle lif-lafjes verdiende beslist een Michelin-ster. Hij had wellicht alle goede adviezen vooraf goed opgevolgd en het resultaat was perfect. We lieten ons de maaltijd goed smaken. Daarna konden we onze slaapvertrekken inrichten, terwijl de vaatwasmachine voor ons een lastig klusje klaarde.

De open haard kon daarna nog eens worden opgestookt en de rest van de avond werd bijna in ledigheid doorgebracht totdat we tegen 11.30 uur naar bed gingen. Toch lieten we ons het palmpje, het glaasje wijn en de nootjes goed smaken. Even werden we opgeschrikt door de mededeling van Peter dat hij de boter, de kaas en het vlees voor het ontbijt had vergeten. Maar er was wel zoet en pindakaas. Dit betekende ook dat we voor die volgende dag onderweg ons zouden moeten behelpen. Voor de meeste geen probleem, zelfs onze één-ster-Michelin-kok hoorden we niet en we weten hoe kritisch hij is als het op eten aankomt!!

Op de eerste wandeldag werden we 's morgens wakker en zagen buiten dat de weersomstandigheden op zijn zachts gezegd miserabel waren. Vroeg in de ochtend hadden we vanuit onze warme bed al gemerkt dat het hemelwater met bakken naar beneden kwam en het stevig waaide. Maar zoals altijd stonden we vol goede moed op in de veronderstelling dat het tegen de tijd dat we op pad wilden gaan wel zou opklaren. Eerst maar eens stevig ontbijten met jam, hagelslag en pindakaas en het toevallig nog aanwezige franse kaasje van de vorige avond. De broodjes waren lekker warm! Voor onderweg namen we het brood mee en was er in de rugzakken plaats voor Mueslirepen en Choco-ice-snacks of een Mars en Bounty. Genoeg om te overleven. Als Lorenz dit geweten had, dan had hij op het uitstapje naar de Landmacht in Vught zeker voor enkel noodrantsoenen gezorgd!

De wandeling van vandaag ligt in de buurt van de Baraque de Fraiture, dat met 652 meter hoogte als het op een na hoogste punt van België moet worden aangerekend. De route voert ons door drassig hoogveen en dichte Ardeense wouden, langs oude heirbanen en door sluimerende gehuchten waar de tijd lijkt stil te staan. De totale lengte van deze wandeling bedraagt 22 Km en moet als pittig omschreven worden. Als uitgangspunt is gekozen voor het gehucht Regné, 2 Km ten oosten van Baraque de Fraiture aan de N89 richting Vielsalm.

Bij het sportveld aan het begin van het dorp parkeren we de auto, steken de N89 over en nemen de onverharde weg in zuidelijke richting. Er volgt eerst een lichte klim en vervolgens voert het pad ons dalend naar La grande Fagne, Fagne du Plateau des Tailles. De dreigende regenwolken geven dit uitgestrekte hoogveengebied op deze natte octoberdag een triest aanblik. We steken de Ruisseau de St. Martin over en merken dat de route vastloopt in weilanden. Over prikkeldraad en tussen verdwaasd kijkende koeien bereiken we de laatste huizen van het gehucht Petites Tailles. Hier voert ons de route in oostelijke richting. Voorbij een verweerd wegkruis nemen we een brede beukenlaan rechtsaf, opnieuw gaat het richting zuid. Na bijna een kilometer gaat deze statige beukenlaan over in een bospad. Door het dichte bladerdak valt weinig licht en lijkt het alsof de dag al ver gevorderd is.

Het bospad loopt uit in opnieuw een drassig hoogveen gebied: Fagne Pisserotte. Het sopt onder onze wandelschoenen en we moeten goed opletten om in dit terrein niet tot onze enkels weg te zinken in de nattigheid. Zo springen we van pollen stermos naar pollen stermos. Weer is er een beekje dat we moeten oversteken: Ruisseau de Rôlaye. Nu bereiken we de nederzetting Pisserotte, enkele vervallen huizen en schuren en vervolgen de route in zuidelijke richting. Na goed een kilometer bereiken we de oude heirbaan Chemin La voie des Hesses. Nu gaat het zo'n 4 Km in zuidoostelijke richting over een breed bospad, zo nu en dan modderig vanwege de brede bandensporen van boswerkzaamheden. Bomen worden er hier in dit seizoen gerooid.

Er is tijd voor een lunchpauze en de boterhammen komen uit de rugzakken. Ook is er gelegenheid om in het landschap aan de hand van de hoogspanningsmasten te kijken waar we ons bevinden. Montleban is dichtbij. Het beeld van Hubertus op een dikke eik geeft aan dat we weldra de bewoonde wereld bereiken. Maar op dit vroege middaguur lijkt Montleban uitgestorven. Zelfs het bekende orgel in de parochiekerk zwijgt. Slechts kort volgen we de doorgaande weg en bij Poncheau Gerlache gaat het linksaf richting Lomré. De verharde weg volgend nemen we in de bocht naar links een onduidelijk voetpad in noordelijke richting. Het is te merken dat niet veel wandelaars dit pad de laatste tijd gebruikt hebben. We banen ons een doorgang door het struikgewas en de brandnetels. Als het echt onbegaanbaar wordt, besluiten we over prikkeldraad te klimmen en door de wei onze weg te vervolgen. Een machtige stier kan ons slechts verdwaasd nakjiken. Voorbij een forellenvijver van de plaatselijke visclub kunnen we het pad vervolgen.

Links van ons zien we opnieuw de hoogspanningsmasten. Deze blijken een goed oriëntatiepunt te zijn. Het bospad blijft klimmen tot we over een modderige vlakte waar een groot perceel bomen is gerooid de verharde weg bereiken. Deze brengt ons naar Langlire en vervolgens licht dalend langs een kapel en over de Pont de Langlire naar Petite Langlire. Hier stuiten we op een GR-route met zijn rood-witte markeringen. Het blijkt de GR 578 te zijn. De route loopt nu in westelijke richting en we passeren wederom de hoogspanningsmasten. Dit is niet voor het laatst.

Via Pont de Bièvre naar rechts en onder de masten door de eerste weg linksaf. De masten staan nu links van ons. Zo bereiken we de weg van Ottré naar Bihain. Nog steeds volgen we linksaf de rood-witte markeringen van de GR 578. Na een paar honderd meter verlaten we de verharding en slaan rechtsaf. Vanaf hier hebben we een prachtig zicht in zuidwestelijke richting op Bihain. Bij dit plaatsje wordt coticule of oliesteen gedolven. Een zeer harde slijpsteen, die voor het scherpen van scheermessen kan worden gebruikt. Deze steensoort gaf aanzet tot een belangrijke industrie in dit gebied. Het Musée Coticule besteed aandacht aan de historische en sociale aspecten van deze industrie. Ook een naam als Sur les Minières duidt op deze industrie. We passeren dit gebied en duiken even verderop het bos weer in.

Nog slechts enkel kilometers scheiden on van het vertrekpunt. We besluiten nog een pauze te houden en de laatste restjes uit de rugzakken te nuttigen. Wat in in het bos hier opvalt zijn de vele kratervornge kuilen die overal verspreid liggen en ons doet vermoeden dat dit restanten zijn van gevechthandelingen tijdens het Ardennenoffensief van november 1944. Een andere verklaring kunnen we niet bedenken.

Het is intussen gaan motregenen en de regenjassen worden voor deze laatste etappe voor de dag gehaald. We verlaten het bos en tussen de weilanden hebben we zuidelijk van hier een goed overzicht op het in de druilerige regen sompige Fagne du Plateau des Tailles. Zo bereiken we na goed een kilometer ons vertrekpunt van vanmorgen bij het sportveld van Regné, waar we de auto's geparkeerd hebben.

Het is 16.00 uur geworden en we besluiten nog een paar boodschappen te doen in het 11 Km verderop gelegen Vielsalm. Hier zijn in een grootwinkelbedrijf snel wat broodbeleg en eieren gehaald en daarna terug naar Laidprangleux. Terug in ons "buitenverblijf" is het nu de beurt aan Bert om voor het avondeten te zorgen. De tafel wordt gedekt, een drankje verzorgt en daarna gezellig tafellen met Chili-con-carne. De afwas wordt weer uitbesteed en dan is er koffie met appeltaart. De avond wordt doorgebracht met het spelletje Hints. Bert, Peter en Lorenz nemen het op tegen Marion, Jan en Charles. Het eerste drietal wekt de indruk het een makkie te vinden maar ze komen bedrogen uit en moeten bekennen dat de tegenstanders toch wel even beter zijn. Tegen 23.30 uur keert de rust terug in "La Spinette".

De volgende morgen worden we wakker met een stalend blauwe lucht. Het sombere en druilerige weer van de vorige dag is helemaal verdwenen. Het beloofd een fantastische wandeldag te worden. Maar eerst worden de werkzaamheden nog even gecoördineerd door Jan en heeft eenieder zijn taak om het huisje op orde te brengen. Even voor 10.00 uur vindt een laatste inspectie plaats en wordt er afgerekend met de familie Dacco. Daarna vertrekken we richting autoweg.

Charles heeft voor deze dag een wandeling uitgezet in het gebied van de Vallée de la Lienne, noordelijk gelegen van de Baraque de Fraiture. Als startplaats is gekozen voor Bra, een gehucht aan de N651. Achter de kerk wordt geparkeerd en maken we ons op voor een nieuwe wandeldag. We bekijken het heuse Chateau en lopen vervolgens in westelijke richting, alwaar we opnieuw stuiten op rood-witte markeringen van de GR578. Na een paar honderd meter passeren we rechts de kapel ter ere van St. Theresia omgeven met grote eiken. Het pad links aanhoudend voert ons tot bij de Gué van de Ruisseau de la Chevanne. Zo'n doorwaadbare plaats is steeds opnieuw een uitdaging. Maar een oplettend oog zag dat er ook een primitief bruggetje lag. Natte voeten waren dus niet nodig. Even verderop een zelfde situatie.

Hier klom het pad gestaag uit het beekdal omhoog en tussen de beukenbossen door bereiketen we een hoogte van 460 m. Ook hier was men druk bezig bomen te rooien en voor transport klaar te maken. De paden waren dan ook op verschillende plekken in modderpoelen veranderd. Gezeten op zo'n stapel hout genoten we van de rust en het herfstzonnetje, even de vermoeidheid vergetend van de klim die we achter ons hadden.

Bij een onduidelijke kruising aangekomen besluiten we rechts af te slaan en laten Haute Monchenoûle links liggen. Bij de volgende kuising gaan we rechtdoor en lopen op een uitgestrekt weiland. We bemerken dat dit omgeven is door een hoge omheining, waarschijnlijk om te voorkomen dat het wild bezit neemt van dit grasland. We zoeken in noordoostelijke richting een mogelijkheid over deze omheining te komen. Dit lukt en komen op een bospad. Dit pad volgend dalen we af naar de Vallée de la Lienne. Bij Sur le Tier bereiken we de verharde weg, passeren een meer dan 6 eeuwen oude eik met daarin een beeldje gewijd aan Notre Dame de Lourdes. Bij de brug over de Lienne is een picknick plaats en nemen we de tijd om te lunchen. Ook hier lijkt de wereld te zijn uitgestorven, niemand te bekennen.

We besluiten hier de geplande route aan te passen en de Lienne stroomopwaarts te volgen, opnieuw met de rood-witte markeringen van de GR578. Het pad brengt ons in zuidoostelijke richting. De route volgt de Lienne zo'n 2 Km en gaat dan van de Lienne weg, klimmend het bos in. Hier vinden we in het bos op een boom een goed zichtbare aanduiding dat we op de GR578 zitten. Even verderop opent zich het bos en krijgen we een prachtig uitzicht op het golvend Ardeense landschap met voor ons de kerktoren van Les Villettes oplichtend in de herfstzon. We maken halt en krijgen van Lorenz uitleg over de verschillende soorten koeien in de wei. Even verderop loopt de halfverharde weg uit op de N651 en slaan hier rechtsaf richting Bra.

Bij de Pont des Villettes over de Lienne maken we halt bij een café met terras. Het is hier aangenaam warm in de herfstzon en een pilsje doet ons goed. Het is tenslotte ook vakantie. Nog slechts 2Km lopen scheiden ons van de kerk in Bra, waar we vanmorgen de auto hebben geparkeerd. Die afstand kost ons weinig tijd en dus blijven we nog even op het terras zitten nagenietend van ons Ardennenoffensief.

Weer op de been voor de laatste etappe blijkt de gekozen route van Charles dood te lopen in het bos en zijn we gedwongen over de grote weg naar Bra te wandelen. Gelukkig is er weinig verkeer en bereiken we spoedig de auto's achter de kerk. Even de wandelschoenen uit, omkleden en dan terug naar huis.

Om precies 16.00 uur aanvaarden we de terugreis en laten de Belgische Ardennen achter ons. Evenals op de heenweg maken we gebruik van de nieuwe rondweg om Luik en vermijden daarmee onnodig oponthoud in Luik, zoals we dat vroeger bijna altijd hadden. We rijden richting Maastricht en zonder files bereiken we Eindhoven. Hier is het raak. De rondweg in noordelijke richting zit vol langzaamrijdend verkeer. We schuiven aan en bellen naar Kitty in Loon op Zand om te melden dat we de afgesproken tijd van 18.30 uur niet kunnen halen. Het wordt later. Het is 18.45 uur als we ons aan de Anromeda 2 melden. Even opfrissen en dan naar "De Gouden Laars" waar we afgesproken hebben om te gaan eten. Kitty is ook van de partij. We genoten van een goed verzorgde dis met vis en vlees. En na een nagerecht dat voor de meeste van ons uit een coupe ijs bestond en een kopje koffie, gingen we om 21.00 uur huiswaarts. Jan met Bert en Marion naar Zevenbergen, Lorenz en Peter richting Oosterhout. Charles en Kitty speelden een thuiswedstrijd. Wat we mee naar huis namen waren de prettige herinneringen aan geweldige Ardennendagen.

Tot slot: ook nu we voor de achtste keer in de Ardennen zijn gaan wandelen, hebben we opnieuw goed wandelweer gehad. De eerste dag dreigende luchten en slechts op het einde van de dag wat motregen. De tweede dag geweldig, zonnig herfstweer. Een genot om in dit bosrijk gedeelte van de Belgische Ardennen te genieten van de landschappelijke afwisseling met uitgestrekte, dichte bossen met wijdse einders en wilde, ongerepte valleien. Je vergeet de beslommeringen van alle dag en je proeft de Ardeense natuur en haar cultureel erfgoed. Geweldig dat gevoel samen L.A.W.V. Via-Via te zijn. Volgend jaar: Meet Again!!

Charles Aerssens
20 October 2000

Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 03-03-2001 door C.P.J. Aerssens