[IMAGE]

Al vrij vroeg in september werd duidelijk dat er in de herfstvakantie weer een Ardennen-weekend geregeld moest worden. Iedereen had er opnieuw zin in. Zeker toen duidelijk werd dat we ons eerste lustrum konden vieren. Een algemene ledenvergadering werd er niet gehouden, of het moest zijn dat we de gezellige bijeenkomst bij Peter om dia's van de Engelandreis te bekijken als zodanig beschouwden. Maar eerst was er nog een wandeldag in het Limburgse heuvelland gepland op 14 september. Dit was voor de liefhebbers tezamen met echtgenoot of echtgenote. Hiervan heeft Jan verslag gedaan.

Charles zocht op 10 september contact met de familie Daco om het vakantieverblijf "Le Fournil" in Laidprangeleux vast te leggen. De voorkeur ging bij de meesten van ons uit naar twee dagen meteen aan het begin van de Herfstvakantie. Dit bleek geen probleem op te leveren en zo kon Charles voor 20 en 21 oktober het huisje reserveren en konden we opnieuw over deze rustieke Gîte Rural beschikken voor onze tweedaagse wandeltocht in de Belgische Ardennen. Het verblijf was ons al heel vertrouwd: het was immers al voor de vierde keer dat we in "Le Fournil" neerstreken.

Het gezelschap dat deze keer de wandelschoenen zou aantrekken en de rugzak omdoen, bestond uit de vaste "harde kern" en een enthousiaste gast, die zo langzaam maar zeker tot de intimi van het wandelclubje begint te horen. Marion van "door omstandigheden" ging immers maar weer al te graag mee en gelijk heeft ze: zo'n hecht clubje, daar moet je wel mee op stap!! Het was dan ook meteen duidelijk dat we ook op deze Ourthetocht deel 5 opnieuw met Bert, Jan, Peter, Marion en Charles op pad zouden gaan. De taken waren snel verdeeld: Marion wilde voor het avondeten zorgen, Peter verzorgde het ontbijt, Charles was penningmeester en routechef en Bert en Jan regelden het vervoer. Zo kon dit Ardennen Offensief 1997 niet meer stuk.

Nog wel was er op de laatste dag voor vertrek enige onduidelijkheid over de te rijden route. Bert had geopperd om via Breda, Antwerpen en Brussel naar de Ardennen te rijden en de eerste dag langs de Lesse te lopen. Charles had de laatste etappe langs de Ourthe voor de eerste dag gepland met vertrek vanuit Houffalize. Dit betekende dat de weg via Maastricht en Luik naar het punt van vertrek de meest voor de hand liggende variant was, eventueel oponthoud voor Maastricht en in Luik op de koop toenemend. Als tijdstip van vertrek werd vastgelegd 7.00 uur vanuit Loon op Zand. Jan zou rechtstreeks vanuit Etten-Leur komen en Bert en Marion via Oosterhout om Peter daar op te halen.

Zo gezegd, zo gedaan. Om 7.15 uur na een half kopje koffie voor Jan, die op tijd was, vertrokken we met 2 auto's richting Eindhoven. Het vroege tijdstip zorgde wel voor veel verkeer op de weg, maar niet voor veel noemenswaardig oponthoud. Tot aan het stoplicht in Maastricht mochten we niet mopperen. Hier was het even aanschuiven en Maastricht achter ons latend reden we door naar Luik. De ervaring van de afgelopen jaren had ons geleerd op de linker rijstrook te blijven en met de stroom meerijdend duurde de transit door Luik niet meer dan een half uur. We lagen duidelijk voor op het schema van het vorige jaar. Rond 10.15 uur bereikten we Houffalize, waar we de laatste keer de Ourthe wandeling hadden afgesloten.

Snel lieten we het Ardennenstadje achter ons en reden richting Clerveaux. Bij de eerste afslag namen we de weg naar Cowan. Bij de kerk op een wat onduidelijke parkeerplaats hielden we halt en deden de wandelschoenen aan en pakten de rugzakken met drinken en proviand. De levensomstandigheden waren prettig: een beetje fris en een schraal zonnetje. In elk geval goed wandelweg! We togen op pad en volgden eerst de verharde weg via Vissoule, waar in dit afgelegen gehucht een heus "Hotel Relax" lag. Alles leek uitgestorven. We vervolgden onze weg in noordelijke richting en kregen bij het laatste huis gezelschap van een hondje. Het week op deze inspannende wandeldag niet meer van onze zijde en zou ons de hele verdere dag gezelschap houden. Na een paar honderd meter kwamen we op een viersprong die gemarkeerd werd door enkele kolossale beukenbomen. Hier sloegen we linksaf en volgden het halfverharde pad onder de hoogspanningsmasten door. Door weilanden en langs bosranden liepen we tot we opnieuw onder de hoogspanningsmasten door moesten. Op een T-splitsing gingen we naar links, het weggetje volgend kwamen we op een bospad en eindelijk in de richting van de Ourthe.

De Ourthe was hier nog slechts een klein stroompje, maar altijd nog breed genoeg om er niet zonder natte voeten over te kunnen steken. Het werd tijd voor een middagpauze. Er werd gegeten en gedronken. Allereerst werd de voortreffelijke appeltaart van Marion verorberd. Jan had deze in zijn rugzak tot hier gebracht en kon slechts de lege vorm weer in zijn rugzak opbergen We lieten ons dit voortreffelijke baksel goed smaken. Marlien zou eigenlijk dit recept ook eens moeten overnemen en uitproberen!! Slechts enkele kruimeltjes vielen eraf voor onze mascotte, Marion kon immers niet tegen die smachtende oogjes.

Na deze rustpauze gingen we opnieuw op pad. Maar al gauw raakten we het spoor bijter. We staken een zijstroompje van de Ourthe over via een wankel bruggetje, maar Charles merkte dat het pad ons in zuidelijke richting bracht, terwijl we naar het noorden moesten. Jan moest als voorloper omdraaien. Het was nu zaak om weer zo dicht mogelijk naar de Ourthe toe te komen. Hiervoor kozen we een bijna onmogelijke weg, we moesten ons eigen pad banen door het lage struikgewas, de stekelige braamstruiken en de omgevallen bomen. Plotseling schoot er een ree voor ons weg. We zagen nog juist het witte staartje wegduiken in het struikgewas. Eenmaal in de buurt van de Ourthe aangekomen, nog steeds op de zuidelijke oever, ging het wat gemakkelijker. Het waren slechts enkele hindernissen die we moesten bedwingen zonder al te grote inspanningen. Naar mate we verder in noordoostelijke richting liepen werd het pad meer begaanbaar. Zo bereikten we de verharde weg van Tavigny naar Gouvy.

Bij een oude stenen brug over de Ourthe: Pont de Brisy namen we opnieuw de tijd voor een pauze. De boterhammen en de koffie kwamen tevoorschijn. Marion ontdekte een defecte gele wegafzettingslamp in het water en haalde deze op het droge. Ze dacht hier Peter een plezier mee te doen. Jammer dat Peter even verderop deze pechlamp moest verliezen. Pech!! Alle moeite was voor niets geweest. Verder ging het na deze pauze over de verharde weg, nog steeds de bovenloop van de Ourthe volgend. Na goed 2 Km kwamen we bij een camping. Hier lag het eindpunt van vandaag. We zouden hier de Ourthe verlaten en door de binnenlanden terugkeren naar ons vertrekpunt in Cowan. We pikten de rood-wit gemarkeerde GR57 op en volgde deze in zuidelijke richting door het Bois de Lihérin. Het pad ging geleidelijk aan omhoog en weldra zaten we 480 m hoogte. Het pad volgend kwamen we voorbij een grote boerderij en een heus Chateau, dat in een park met majestueuze bomen lag.

We staken hier de doorgaande weg over en moesten ons weldra opnieuw een weg banen over een pad dat al lang geen wandelaars meer had gezien. De eerste gelegenheid naar rechts namen we. Door lage bossen bereikten we het open landschap en hadden een weids uitzicht in zuidwestelijke richting over de Ardeense hoogvlakte, hier afwisselend met akkers, weiden en bossen. Aangekomen bij een 5-sprong werd de kaart voor de dag gehaald om te kijken waar we precies zaten. Het bleek dat we van de geplande route waren afgeweken. Maar geen nood, het wandelplan werd ter plekke gewijzigd. We kozen voor de half verharde weg in zuidwestelijke richting, die ons door de weilanden naar Cetturu zou brengen. Hier pikten we linksaf slaande opnieuw een gemarkeerde wandelroute op. In het bos, nog juist voor we de doorgaande weg van Cetturu naar Tavigny bereikten, hielden we een laatste pauze. De rugzakken werden geledigd van de laatste resten versnaperingen en drankjes. Nog slechts 4 kilometer waren we van ons einddoel verwijderd.

Na deze laatste rust wachtte ons nog slechts asfalt. Gelukkig kwam er weinig verkeer over deze binnenwegen en voor een stevig marstempo zo aan het einde van de dag was dit wel aangenaam wandelen. In Tavigny kwamen we voorbij het plaatselijke Chateau. Dit was nu in gebruik als Hotel-restaurant maar kon duidelijk een opknapbeurt gebruiken.

Het weer was intussen in de loop van de middag somberder geworden. Gelukkig was het niet koud en viel er geen regen. We zouden het vandaag droog houden. Toch baarden de laatste 2 kilometer ons grote zorgen. Onze trouwe mascotte begon duidelijk tekenen van vermoeidheid te tonen en zwalkte niets vermoedend over de weg, niet alleen zichzelf maar ook de auto's in gevaar bergeend. De automobilisten keken soms met boze blik naar ons, maar wij konden er ook niet veel aan doen: we konden deze viervoeter niet aan de lijn nemen. Marion had er veel moeite mee dat de hond zichzelf in groot gevaar bracht. Gelukkig liep alles goed af en bereikten we zonder kleerscheuren het punt van vertrek. Hier voelde onze mascotte zich wellicht weer op zijn gemak, want hij was meteen verdwenen.

De wandelschoenen en de rugzakken verdwenen in de auto en op ging het naar Houf-falize voor een kopje koffie en een pilsje. Even nog een kaart kopen en een krantje en dan in een warm Café even bijkomen van de inspanningen van de dag. Tot onze verassing bleek een pilsje tussen 17.00 uur en 18.00 uur tegen een speciale prijs te worden uitgeschonken en daar maakten we natuurlijk gebruik van.

Via de autobaan reden we vervolgens terug naar de Baraque de Fraiture. Hier sloegen we af naar Samrée en vervolgens naar de familie Daco om er de sleutel van ons nachtverblijf op te halen. Alles was snel geregeld: de houtkachel bleek al te branden in "le Fournil". Eenmaal in Laidprangeleux maakten we onze bedden op, gingen onder de douche (Bert had als eerste gereserveerd!!) en werd het avondeten in gereedheid gebracht. Dit werd verzorgd door Marion en Bert maakte weer een voortreffelijke Glühwein. De Nasischotel met veel extra's lieten we ons goed smaken, alleen vond Peter het erg jammer dat hij geen glaasje wijn bij het eten mocht drinken!! Gelukkig bracht water uitkomst. De afwas werd deze keer door de afwasmachine gedaan en eenmaal uitgeteld op de bank neergestreken was er tijd voor een intelligent raadspelletje. Charles had nog even de tijd om de wandelroute van de volgende dag te bestuderen.Tegen 23.30 uur kropen we onder de wol en begonnen aan een welverdiende nachtrust.

De volgende morgen werden we eigelijk te laat wakker. Niemand had de wekker gezet en zo stonden we pas om 7.50 uur naast ons bed. We hadden dus duidelijk startproblemen. Het ontbijt moest worden klaargemaakt, koffie moest worden gezet en het proviand voor onderweg moest worden verdeeld. Peter en Charles begonnen hele stapels brood te smeren en te voorzien van kaas en vlees. Daarna moest het huisje worden opgeruimd en schoongemaakt. Gelukkig had mevrouw Daco weinig tijd om de controle om 8.30 uur uit te voeren omdat er thuis een koe moest kalven. Zo hadden we meer tijd om alles op te ruimen en de verloren tijd alsnog goed te maken.

Tegen negen uur sloten we de deur achter ons van "Le Fournil" en reden naar Bois de Tave om af te rekenen en de sleutel terug te brengen. Vervolgens reden we richting La Roche, waar onderweg even een tankstop werd gehouden. Hier sloegen we rechts af over de N289 naar Marche-en-Famenne. We zouden immers vandaag een eerste stuk langs de Lesse gaan lopen en hadden Anseremme als startpunt gekozen. Over de autoweg ging het richting Namen en vervolgens naar Dinant. Voor Dinant verlieten we de grote weg en binnendoor via Vêves, waar we een korte stop maakten om het feodale kasteel dat er hoog boven de vallei uitsteekt, op de fotografische plaat vast te leggen, bereikten we het station van Gendron, direct aan de Lesse. Hier op het eindpunt van onze wandeling van vandaag zouden we de auto van Jan achterlaten. En Jan liet voor het gemak ook zijn rugzak maar in de auto, want waarom voor enkel het proviand een rugzak meenemen! Met zijn vijven in de auto van Bert ging het via Hulsonniaux en Falmagne naar Anseremme. Daar parkeerden we de auto bij het plaatselijke stationnetje dat een wat mistroostige en verlaten indruk op ons maakte op deze toch zo zonnige morgen.

Vol goede moed gingen we even na 10.00 uur op pad. Toch was het even zoeken voor we op de gemarkeerde route zaten, maar via het terrein van een groot kanverhuurbedrijf vonden we het goede spoor. Zo'n anderhalve kilometer hadden we de spoorbaan aan onze rechterkant en zo nu en dan werd de stilte in de natuur verstoord door een voorbij denderende trein. Daar waar de spoorbaan in een tunnel verdween, kwamen wij op het terrein van een grote Camping. Waar in de zomermaanden zeker volop drukte en vertier zal heersen, was het nu leeg en verlaten. We vonden het een goed moment om een eerste rustpauze in te lassen en wat te eten en te drinken. Het was goed toeven in het warme herfstzonnetje gezeten tegen een grote boom.

Goed uitgerust gingen we na een korte pauze weer op weg, niet wetend welke inspanningen en moeilijke passages ons nog te wachten stonden. We volgden nog steeds min of meer een onduidelijk pad dat direct langs de Lesse liep tot we op een punt kwamen waar een machtige rotspartij ons een verder doorgang onmogelijk maakte. Er zat niets anders op dat via een klim- en klauterpartij door het bos naar boven te gaan in de hoop daar weer een route aan te treffen. We hadden geluk! Nu zagen we de Lesse zo'n 40 meter onder ons liggen en af en toe hadden we een prachtig uitzicht op de vallei waar aan de noordoever het majestueuze Chateau Walzin aan de horizon verscheen. Toch bleek het nog een hele toer te worden er dichter in de buurt te komen. De weg door het bos werd steeds lastiger te volgen, omgewaaide bomen verhinderden de doorgang en zo waren we gedwongen om opnieuw in zuidelijke richting de helling op te klauteren. Op de kaart was aangegeven dat we daar een open landschap zouden aan treffen. Het bos verlatend kwamen we aan uitgestrekte akkers. Langs de bosrand om zo min mogelijk van de geplande route af te wijken ging het in oostelijke richting. We passeerden twee wildtorens en bij de laatste zag het er naar uit dat we opnieuw konden afdalen naar de Lesse, tenminste als we de woorden van Bert mochten geloven. Charles ging voorop en moest na enkele glijpartijen tot de conclusie komen dat dit onmogelijk en zelfs gevaarlijk was. Er zat niets anders op dan opnieuw omhoog te klimmen tot die waldhoren en weer langs de bosrand verder te lopen tot we uiteindelijk wel een mogelijkheid hadden om via een onduidelijk bospad op een halfverharde weg te komen. Charles was hier op de hoogte met de situatie omdat hij hier al eens geweest was.

Nu liepen we terug naar de Lesse en hadden vanhier een prachtig uitzicht op Chateau Walzin dat goed zichtbaar op een vooruitspringende rotsformatie lag. We namen de draad van de wandeling weer op en volgden de groen-witte markering stroomopwaarts. Over de spoorbrug bij Roche al Pène bereikten we de andere oever en verder ging het door wat moerassig grasland tot we opnieuw bij de volgende spoorbrug kwamen. Ook hier moesten we de Lesse oversteken. We liepen tussen enkele huizen door en langs de Chapelle St. Nicolas van het klein gehucht Chaleux. Weer passeerden de spoorbaan en werd het tijd voor een laatste pauze. Nog slechts 3 kilometer waren we van ons eindpunt verwijderd. Lekker in gras liggend genoten we van een laatste hapje en drankje en warmden ons aan de laatste schrale zonnestralen op deze prachtige herfstmiddag.

Nog eenmaal moesten we de spoorbrug over om opnieuw de noordelijke oever van de Lesse te bereiken. Een steil bospad ging na goed 500m over in een halfverharde weg en bracht ons tot bij een soort boskantine waar enkel wandelaars een rustpauze genoten. Hier was ook de toegang tot het Parc National de Haute Rècène van de Gemeente Furfooz. Er was nog slechts een klein stuk te gaan en eenmaal langs de laatste bocht zagen we op afstand de auto van Jan met daarin zijn rugzak al staan.

Terug bij de auto moesten we even passen en meten om met onze wandelbagage in te kunnen stappen. De weg naar Anseremme kenden we non van die morgen en binnen no time stonden we weer voor het stationnetje om ons om te kleden en de wandelschoenen en rugzakken op te bergen. Het was inmiddels 16.00 uur geworden en we namen nog even de tijd om in een plaatselijk café een pilsje te drinken. Bij het openen van de deur kwam ons de alcoholdamp al tegemoet. Het was niet bepaald een fris dorpscafé. Aan de bar stonden 2 beschonken types, waarvan er een bij ons de bestelling kwam opnemen omdat de kroegbaas in geen velden of wegen te bekennen was. Hij kwam even later binnen en bracht ons de pilsjes. We bemerkten dat de rekening niet in overeenstemming was met de prijskaart. We besloten hierover geen ophef te maken en gepast te betalen overeenkomstig de prijskaart. Even was er nog enige ophef aan de toog toen er een man binnenstapte en de kroegbaas voor "criminel" uitmaakte omdat hij een beschonken klant in die toestand had laten gaan en niet voorkomen had dat deze in de auto weg was gereden.

Tegen 16.45 uur verlieten we dit dubieuze etablissement en gingen op weg naar huis. We hadden gepland via Namen, Brussel en Antwerpen terug te rijden naar Oosterhout, waar we als afsluiting van onze Ardennen Wandeldagen nog gezamenlijk bij "Butler" zouden gaan eten. Tot Brussel verliep de terugreis soepel, maar eenmaal op de rondweg via Zaventem was het aanschuiven en stapvoets moesten de nodige kilometers worden afgelegd. De twee auto's verloren elkaar hier uit het oog. Het bleef druk en voortdurend in file rijden tot voorbij Antwerpen. Toen ging het iets gemakkelijker. Jan en Charles arriveerden even na 19.00 uur op de parkeerplaats bij "Butler" en ze waren nauwelijks uit de auto of ook Bert, Marion en Peter reden de parkeerplaats op. In een gezellige ambiance werd er gegeten en daarna omstreeks 21.00 uur werd er afscheid genomen. Weer vol prettige wandelherinneringen ging iedereen naar huis. Jan ging rechtstreeks naar Etten-Leur, Bert en Marion naar Zevenbergen en Peter bracht Charles thuis. Opnieuw waren de weergoden ons welgezind geweest en zorgde dit eerste lustrum opnieuw voor wandelplannen voor in de toekomst.

Charles Aerssens
28 october 1997

Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 11-03-2005 door C.P.J. Aerssens