Omdat de gepande wandeldag in augustus niet is kunnen doorgaan, wordt afgesproken om de uitgevallen wandeling op 23 september in de agenda te zetten. Voor Charles betekent dit, dat er geen voorbereiding is en de rondwandeling door het bosgebied in Tilburg-West al klaarligt! Er is alleen een mail nodig om iedereen weer even wakker te schudden om die dag te reserveren. Alleen Lauran en Arie geven aan op die dag andere bezigheden te hebben. Wel weer present zijn na lange afwezigheid Harrie en Theo, die weer hersteld is van zijn slepende rugklachten. Ook van de partij zijn Hans, Wil, Jasper en Charles. Afgesproken wordt elkaar te treffen op de parkeerplaats van Uitspanning Boerke Mutsaers aan de Vijverlaan 2 in Tilburg rond de klok van 9.00 uur.
Op het afgesproken tijdstip treffen zich de 6 enthousiaste wandelvrienden bij Boerke Mutsaers voor een rondwandeling door het bosrijke buitengebied van Tilburg-West. Het wordt een verrassende route langs de randen van de stadsbebouwing, maar die je toch het gevoel geeft in een rustig buitengebied op pad te zijn. De wandeling voert door het Wandelbos naar het Reeshofbos en het bosgebied bij de Wijk Campenhoef. Via de tunnel onder de spoorlijn van Tilburg naar Breda wandelen we door de Wijk Witbrand en het Gemeentebos Tilburg naar de Bredaseweg. Dan gaat de route over het terrein van Amarant langs Villa Heidelust zuidwaarts naar de Gilzebaan. Nu gaat het naar het bosgebied Schaapsgoor, waar de route over het Reuselpad richting Wijk De Blaak verloopt. Daar steken we opnieuw door naar de Gilzebaan en bereiken opnieuw de Bredaseweg. Het laatste traject verloopt door het bosgebied van de Oude Warande en keert langs het terrein van Tilburg University terug naar het vertrekpunt.
Uitspanning Boerke Mutsaers ligt er op dit vroege tijdstip nog verlaten bij. Wel duidelijk zijn de Corona-maatregels voor de gasten met looproutes en ruime zitplaatsen. Al meer van 360 jaren is het huidige restaurant in handen van de familie Mutsaers, aanvankelijk direct gelegen aan de spoorwegovergang van de spoorlijn Breda-Tilburg en nu tegenover NS-station Tilburg-West. De geschiedenis van deze uitspanning gaat terug tot 1644, waar in het archief van Tilburg gesproken wordt van Boerke Mutsaers. Boerke Mutsaers opent dan voor het eerst de deuren als aanlegplaats voor voermannen, die met paard en wagen of met de koets van dorp naar dorp rijden en tussendoor een stop maken om de paarden te laten rusten en te voeren. De passagiers kunnen er iets eten en drinken op de boerderij van de familie Mutsaers, die dan uitgroeit tot boerderij met café. Begin 1900 wordt het woongedeelte omgebouwd tot echt café en later, omstreeks 1960 wordt de boerderij afgestoten en zorgt een grote verbouwing dat er alleen nog horeca bedreven wordt.
Vanaf het terras starten we naar rechts op het Vijverpad langs het spoor in de richting van de langgerekte vijver met een kunstwerk. Dit heeft de kunstenaar Eugene Van Lamsweerde in 1989 gemaakt heeft in opdracht van de Gemeente Tilburg. Dit object ligt oorspronkelijk in de Piushaven maar moet hier in februari 2020 wijken voor het drijvend kunstobject, de Love Boat. Aangekomen bij het open terrein steken we de grasvlakte schuin over naar het rustbankje aan de Wandelboslaan. Hier steken we bij KNP38 bij de verkeerslichten de Taxandriëbaan over en betreden het Wandelbos.
Het Wandelbos is een begrip voor de Tilburgers en is tussen 1919 en 1937 aangelegd in het kader van de werkverschaffing. Er wordt dan een vijver gegraven, paden aangelegd en een bos geplant. Het ontwerp is van tuinarchitect Leonard Antonij Springer (1855-1940). Hij is in die tijd de belangrijkste tuin- en parkontwerper en heeft in Tilburg zijn sporen nagelaten. Zowel het Wandelbos, het Leijpark als ook het Wilhelminapark zijn gemaakt naar zijn ontwerpen. Aan hem is het ook te danken dat er in het Wandelbos een 12-tal exotische moerascipressen in groepjes van drie staan rond de centraal gelegen vijver. Ze geven een feeërieke aanblik en ze staan allemaal net aan de rand of net in de vijver. Hier en daar vormen ze kniewortels. Ook is er een rododendrontuin en een heemtuin. Dit stadspark is een ontmoetingsplek voor vele Tilburgers en zelfs Guus Meeuwis heeft er een liedje aan gewijd: “Ik weet een bankje in het Wandelbos en de wereld staat daar stil.”
Op de eerste kruising van paden gaat de route naar links tot aan het speeltuintje, waar we rechtsaf het open terrein met de goaltjes oversteken tot aan het asfaltweggetje. Hier wandelen we linksaf tot aan de kinderboerderij. Dan gaat de route naar links tot we bij de hardhouten brug over het smalle deel van de centraal gelegen vijver komen. Vanaf het bruggetje zijn op de oever de gegroepeerd liggende moerascipressen zichtbaar. Over het bruggetje wandelen we rechtuit en nemen het tweede bospad aan de rechterzijde. Aan gekomen bij het pad aan de linkerzijde steken we door en komen op de Reeshofdijk.
We staan hier bij Uitspanning De Zeven Geitjes. In 1983 koopt Edy en Mia Flohr- Dautzenberg langs de spoorbaan dit terrein waarop nog een oud spoorwachtershuisje, een blokpost, staat Ze starten er in 1985 een geitenhouderij met meer dan 180 melkgeiten. Maar als de melkprijs in 1987 in elkaar stort, moeten ze iets anders gaan bedenken om de melk te verwerken. Ze bereiden er kaas en ijs dat met de bakfiets verkocht wordt in de nieuwe wijk Reeshof. Met de bouw van deze wijk neemt ook behoefte aan recreatie toe. Zo ontstaat bij de familie Flohr het idee voor de uitspanning De Zeven Geitjes met een klein terrasje en speeltuintje erbij, dat nu is uitgegroeid tot een drukbezochte horecagelegenheid met een karakteristieke en Brabants Bourgondisch uitstraling.
We volgen de Reeshofdijk naar rechts en steken bij KNP35 de Zwartvenseweg over en gaan meteen linksaf over de grasbaan, die evenwijdig aan het asfalt verloopt tot aan de onbewaakte spoorwegovergang. Maar dan is het gedaan met onze wandelroute. We willen hier naar rechts, maar een graafmachine is bezig een sloot te graven en het zand in een vrachtwagen te kiepen. We zijn midden in een herinrichtingsproject terecht gekomen! Want het perceel de Stadsakker van 1,3 hectare wordt omgevormd tot een ecologische verbindingszone. In dit gebied krijgen dieren en planten meer ruimte om zich te ontwikkelen. Er blijft ons niets anders over dan door het omgewoelde terrein een weg te zoeken naar de bosrand. Hier pikken we het bospad op dat parallel aan de spoorlijn door het bos verloopt. Op het punt waar de groengele routemarkering naar rechts wijst, kiezen we ervoor nog even rechtdoor te wandelen en bij de sloot naar rechts het Reuzenpad in te slaan. Dit pad zoekt slingerend door het bos zijn weg langs enkele uit hout gesneden totempalen en leidt ons naar het kruispunt van de Reeshofdijk met de Burgemeester Van Voorst tot Voorstlaan. We steken bij de verkeerslichten over.
Naar links bij KNP60 komen we langs het infopaneel we in het Reeshofbos. Dit stadsbos is aangewezen als één van de pilotprojecten met betrekking tot de biodiversiteit in het kader van de internationale Countdown 2010 en het LAB-project (Local Action for Biodiversity). De bedoeling is om dit bos te versterken door er meer diversiteit in mogelijk te maken en tevens de natuurwaarden te verhogen. In het Reeshofbos worden met dat doel wat meer open plekken gecreëerd om vooral struikbegroeiing mogelijk te maken. Het recreatiegebied wordt omsloten door de wijk Reeshof en dankt zijn naam aan “Rey’s Hof”, een landgoed met hoeve of buitenhuis dat in het gebied gelegen heeft. Het buitenhuis heet aanvankelijk Campen Hoeve of Heihoef, als het nog in bezit is van Graaf Gijsbert van Hogendorp (1762-1834), Heer van Tilburg. Hij koopt hier in 1763 42 hectaren grond om het tezamen met de latere eigenaar Charles Rey de Carle (1731-1802), kapitein uit het Staatse leger te ontginnen. Als in 1767 Charles Rey de Carle de onderneming in zijn eentje voortzet, wordt het landgoed omgedoopt in “Rey’s Hof”. Op initiatief van de bewoners van de wijk Reeshof is midden in het park, op de oorspronkelijke plek, het toegangshek tot Reij’s Hof gereconstrueerd. Rond 1920 wordt op deze plek van de Hultense Heide een bos aangeplant dat we nu kennen als het Reeshofbos. Het bos wordt aanvankelijk beplant met grove dennen als stuthout voor de steenkoolmijnen in Limburg. De grove den wordt afgewisseld met beuk, lariks, zomereik en Douglasspar.
Vanaf het infopaneel wandelen we met de bocht naar rechts de groengele routemarkering langs de noordzijde van het opengebied van het vroegere beekdalletje van de Oude Ley. Dit 6 hectare grote gebiedje is nog in gebruik voor de landbouw. Waterschap de Brabantse Delta wil deze grond verwerven om er een drassige driehoek te creëren, die zorgt voor een grote natuurwinst. Die driehoek zal dan een open gebied kunnen worden met een meanderende Oude Leye. Door deze herinrichting zal de hele driehoek zijn historische naam eer aan gaan doen en dus echt drassig worden en kan bij incidentele hevige regenval als waterberging dienen voor een aantal woongedeelten van de Reeshof.
We passeren een houtsculptuur van een vos en bij de 4 houten palen gaat de route linksaf rond de akker. Even verderop leidt de groengele markering ons naar rechts en we volgen deze gemarkeerde wandelroute door het bosgebied naar KNP5. Hierbij is het wel opletten! Zo bereiken we de bebouwing van de wijk Campenhoef aan de Kronenbergstraat, waar we rechtdoor wandelen langs de sportvelden van Sportvereniging Reeshof tot aan KNP61 op de kruising met het Koewachtpad. De route gaat naar links onder de spoorlijn Breda-Tilburg door. We komen op de kruising van de Wijboschstraat. We zijn nu in de Vinex wijk Witbrandt-West, waar moderne architectuur aansluit op de natuurlijke omgeving en met strakke lijnen en vlakken een rustig en ingetogen beeld wordt gecreëerd. We wandelen naar links door de Wijboschstraat. Aan het einde van de bebouwing bereiken we het bosgebied “De Gaas”, een 28,2 hectare groot ontginningsbos. Dit oorspronkelijke landgoed koopt de Tilburgse textielfabrikant Vincent Bogaers (1838-1901) in 1873 als “Landgoed Wildrick” voor de jacht. Maar het wordt in de volksmond "De Gaas" genoemd, omdat het met grove gaas is omheind en niet toegankelijk. In de loop der tijd is dit gebied en de andere buitenverblijven, landgoederen en “feodale” bezittingen in deze omgeving in handen van de Gemeente Tilburg gekomen en voor het publiek opengesteld als Gemeentebossen – Stadsbos 013.
We volgen naar rechts achter de sloot het bospad en houden links aan. Aan de linkerzijde krijgen we zicht op de bebouwing van Witbrand-Oost. Het pad voert naar de bus sluis tussen Witbrand-West en Witbrand-Oost, waar we recht oversteken en langs het infobord Stadsbos 013 het pad vervolgen door bosgebied “De Gaas”. We houden links aan en volgen het bospad dat door een laantje uitkomt op de Bredase weg. We komen aan de verkeerslichten en de bushalte, waar we oversteken de Daniël de Brouwerstraat in.
We zijn nu op het grondgebied van Amarant, de zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking in Midden- en West-Brabant. Voor de oudere inwoners van Tilburg is dit beter bekend als Piusoord. Het hoofdgebouw is in 1938 ingewijd als Klooster Mariahof van de Broeders Penitenten. Van 1945 tot 1953 is er het Sanatorium De Klokkenberg gevestigd, dat later als Medisch Centrum de Klokkenberg naar Breda gaat. In 1954 wordt er de opvang van verstandelijk gehandicapten gevestigd, die in 1967 wordt ondergebracht in de Daniël de Brouwerstichting. Deze gaat in 1987 over in de Stichting Amarant. De broeders Penitenten blijven op Mariahof wonen. Als zij vertrekken, komen er de zusters Franciscanessen. En nu is er het Hospice De Sporen van Stichting De Wever gevestigd.
We volgen het asfalt tot aan de eerste kruising en wandelen dan naar links langs de achterzijde van het Hospice De Sporen. Het asfalt gaat over in een onverhard pad. Op dit punt staat een bescheiden schuur met overkapping. We zijn hier op het juiste moment, want het begint te regenen. De tuintafel met stoelen nodigen ons uit om nu een pauze in te lassen, wat te eten en te drinken en te wachten tot de bui overgetrokken is. Dan wordt Hans plotseling “aangevallen” door een wesp, die hem in een vinger steekt. Er moet snel gehandeld worden! Hans zuigt de steek uit en Charles haalt snel zijn EHBO set uit de rugzak. Pincet om de angel te verwijderen en ontsmettingszalf zorgen ervoor dat het ongemak wordt opgelost. Het regenbuitje is ook snel overgetrokken en dan kunnen we weer op weg. Verderop komen we aan een kruising van paden bij de velden en het clubgebouw van Rugbyclub Tilburg.
Vanaf hier voert de route ons door Landgoed Vrederust en Landgoed Heidepark, die samen een oppervlakte van bijna 68 hectare beslaan. De twee landgoederen zijn omstreeks 1880-1890 aangelegd ten zuiden van de Bredaseweg in een gebied dat van oorsprong bestond uit woeste heide en dat vanaf ca. 1830 is ontgonnen en beplant. Ze landgoederen maken deel uit van een reeks particuliere landgoederen van Tilburgse textielfabrikantenfamilies die zich langs de Bredaseweg uitstrekten en die in het verleden niet toegankelijk waren voor het publiek. Ze zijn aangelegd in Engelse landschapsstijl met slingerende paden en waterpartijen en alleenstaande zomereiken in weilanden. Door de opvolging van eigenaren treedt er verwaarlozing op en worden door de Gemeente Tilburg gekocht die ze omstreeks 1970 openstelde voor het publiek.
allereerst betreden we Landgoed Vredelust, voormalig bezit van o.a. Wilhelmus Petrus Adrianus Mutsaerts (1833-1907) en later familie C. van Wezel-Nooteboom-Sala. Het gigantisch buitenhuis is in 1970 gesloopt. We wandelen naar rechts en dan linksaf. Rechtdoor komen we langs de restanten van een gedeeltelijk dichtgegroeide vijver en van een oude siertuin met een spinnenweb van paden, die tot de modegrillen van die dagen gehoord hebben! We bereiken de met klinkers en kinderkopjes geplaveide Pompstationweg over tussen Bredaseweg en Gilzerbaan. Deze klinkerkeiweg scheidt het westelijke Landgoed Vredelust van het oostelijk gelegen Landgoed Heidepark.
We slaan op deze Pompstationweg linksaf tot we aan een kruising staan met een majestueuze beukenlaan. Naar rechts betreden we Landgoed Heidepark, dat oorspronkelijk in bezit is van de Tilburgse lakenfabrikant Brouwers en vanaf 1920 de familie Sträter, ook een naam met bekende klank uit de vroegere Tilburgse fabrikantenwereld. De gemarkeerde groengele routemarkering leidt linksaf voor het voormalige buitenhuis Heidepark, dat is gebouwd in 1884 met aan de voorzijde van een langgevelboerderij een vijfzijdig koepelkamer met sierlijke dakkapel onder een zeszijdig schilddak, gedekt met leien en bekroond door twee pirons. Daarvoor een forse luifel gesteund door ijzeren kolommen. De beglaasde tuindeuren met driedelig bovenlichten kijken uit op de tuin met vijver. In 1970 koopt de Gemeente Tilburg Landgoed Heidepark, maar het buitenhuis raakt in verval! Begin 2014 verkoopt de Gemeente Tilburg het buitenhuis aan een ondernemer en krijgt het pand heeft een horecabestemming met de naam Villa Vredelust. Het is gerestaureerd en aan de achterkant uitgebreid.
We volgen het pad met de klok mee rond de vijver door de tuin in Engelse landschapsstijl langs een bankje tot we opnieuw op de beukenlaan uitkomen. De route gaat hier rechtsaf en voorbij KNP18 wandelen we tot aan de picknickplek en volgen het bospad naar rechts. We komen langs een vijver en blijven de groengele routemarkering volgen. In dit deel van Landgoed Heidepark toont de beplanting veel afwisseling. Een grote variëteit van loofhout, berk, beuk, gewone en Amerikaanse eik, kastanje, fijnspar en vogelkers... het is er allemaal. Als de markering naar rechts gaat wandelen we rechtdoor. Langs het open terrein komen we op de Gilzerbaan. Op deze plek heeft in WOII een barakkenkamp gelegen dat vanaf oktober 1940 dienst deed als “Opleidingskamp Tilburg van den Nederlandschen Arbeidsdienst”. De Arbeidsdienst is een overheidsinstelling, die oorspronkelijk niet nationaal socialistisch van opzet is, maar waarvan al zeer snel het kader samengesteld is uit nazi gezindten. Het wordt een semi-militair apparaat volgens Duitse opzet, dat bij het gros der Nederlanders allerminst gezien is en feitelijk alleen dient als wervingscentrum voor dienst in het leger van het Derde Rijk. Na Dolle Dinsdag, september 1944, staan de barakken leeg. In de laatste dagen voor de bevrijding van Tilburg op 27 oktober1944, verbergt zich een knokploeg van de Tilburgse ondergrondse in het kamp. Deze groep had de opdracht om het nabijgelegen pompstation van het Tilburgse waterleidingbedrijf te verdedigen.
We volgen de Gilzerbaan naar links tot bij KNP22 op de kruising met het fietspad van het Bels Lijntje, de voormalige spoorlijn tussen Tilburg en Turnhout. We kiezen er niet voor het verharde fietspad naar rechts te volgen, maar nemen het bospad rechtsaf voor KNP22. Dit pad lopen we helemaal uit tot op de T-splitsing met het onverharde Reuselpad. Hier gaat onze route linksaf en we bereiken opnieuw het verharde fietspad bij KNP64. We steken recht over en vervolgen het Reuselpad, een zandweg met vrij liggend fietspad. We wandelen door Natuurgebied Schaapsgoor, eeuwenlang een gebied met heidevelden en moerasgronden met een aantal vennen, liggend in het beekdal van De Donge. Een groot deel is ontgonnen als weidegrond, een klein deel omgewerkt tot akkers waarbij eerdere bospercelen behouden zijn, maar de vennen in en om het gebied zijn drooggelegd. Langs de westelijke rand van Wijk De Blaak-West is een deel van de weilanden nog intact, terwijl ook de strook bos langs De Blaak bewaard gebleven is. Deze bossen en weilanden zijn in verband met de waterwinning voor een groot deel in beheer bij de Tilburgsche Waterleiding Maatschappij.
Verder op het Reuselpad komt in de bocht vanaf rechts de Schaapsgoorpad erbij. Het bankje op dit punt nodigt ons uit voor een pauze. Dan vervolgen se de groengele routemarkering tot deze naar rechts afbuigt en we met de bocht naar links de waterloop van het beekje De Blaak volgt. Op dit bospad nemen we het eerste paadje naar links en komen weer aan het Reuselpad, waar we recht oversteken en het onverharde pad volgen achter de bebouwing langs. Met de bocht mee komen we aan het Zwin, die we naar links volgen en rechtuit het Sloe in wandelen. Hier is de doorsteken over het fietspad naar de Gilzerbaan. Naar links bij wandelen en bij KNP54 rechtsaf oversteken en langs de afrastering het bospad volgen. Als we dit onverharde pad helemaal uitlopen komen we uit bij Dahlia- en volkstuinvereniging Flora aan de Baronielaan. Via verschillende verkeerslichten steken we over naar KNP55 en staan bij het hekwerk van de Joodse Begraafplaats aan de Bredaseweg, die 1855 is ingewijd. Het metaheirgebouwtje aan het begin van de Joodse Begraafplaats stamt uit 1936 en is in 2005 gerestaureerd. Hier is ook de gevelsteen van de voormalige synagoge uit de Willem II-straat aangebracht. Er bevinden zich 143 graven waaronder de voor Tilburg bekende persoon Joke Hollander beter bekend als ‘Zot Joke’. De restauratie van het metaheerhuisje op de begraafplaats werd in mei 2005 voltooid.
We volgen de Bredaseweg richting Breda en komen voorbij de plek waar eens het Tilburg’s Dierenpark is geweest. Het dierenpark opent zijn deuren in 1932 als huwelijkscadeau van Johan Burgers, oprichter van Burgers Zoo, aan zijn dochter Johanna Burgers en haar Tilburgse man Johan van Glabbeek. In 1946 komt het park in handen van de firma C. van Dijk & Zonen die al vanaf het begin bij het park betrokken is. In 1973 wordt het park gesloten. Van het park resteren alleen nog de dienstwoning en de entreepoort. Dan steken we de toegangsweg over, die naar het parkeerterrein voert van Tilburg University en wandelen naar rechts. Nu komen we in de Oude Warande en passeren aan onze linkerzijde Auberge Du Bonneur, in 1940 als landhuis van wijnkoperfamilie Verbunt gebouwd. Achterneef Patrick Verbunt koopt het pand in 1986 en transformeert het in een sfeervolle feestlocatie en zorgt ervoor dat veel authentieke elementen bewaard blijven. In 1996 wordt het geheel uitgebreid met een hotel. De route verloopt nu door een statige beukenlaan die diagonaal door het zuidoostelijke kwadrant van het stadsbos loopt.
De Oude Warande is oorspronkelijk 'gemeijntgrond' van iedereen en niemand, de Heren van Tilburg onttrekken de grond voor weinig geld aan de gemeenschap om er hun lusthof aan te leggen. Het ontwerp stamt uit 1712 in opdracht van de Duitse prins Wilhelm Von Hessen-Kassel, toenmalig Heer van Tilburg en in 1715 is het park nagenoeg voltooid en een halve eeuw later wordt de Warande uitgebreid, maar nu blijkt het gemakkelijk in gebruik nemen van de grond kwaad bloed te zetten. In 1764 en 1765 speelt hierover een conflict met het dorp Tilburg, dat uiteindelijk door de Staten-Generaal geschikt wordt en de Heren van Tilburg een som geld in de dorpskas moeten storten. De Oude Warande is één van de weinige intacte sterrenbossen in Nederland.
Een sterrenbos wordt zo genoemd omdat vanuit een centraal punt een aantal lanen, meestal zes of acht, naar de hoeken en de buitenranden lopen. De Oude Warande heeft acht sterlanen, en langs de randen lopen vier lanen die een kwadrant van ongeveer 70 hectare omsluiten. Het park is in barokke stijl aangelegd, waarbij de ontwerpen van de beroemde Franse tuinarchitect André le Nôtre als voorbeeld hebben gediend. Dit komt tot uiting in het symmetrische, rechthoekige lanenpatroon vanuit een klein centraal gazonperk. In de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn van deze opzet alleen de hoofdlijnen nog te zien, maar de gemeente heeft in 2008 de laatste hand gelegd aan een bijna twintig jaar durende renovatie. De oude lanen zijn hersteld, zieke bomen gerooid, de verzande vijver uitgediept en 'wilde' paden verwijderd.
Door deze statige beukenlaan komen we in opvallende middelpunt van de Oude Warande, waar de acht sterlanen vanuit de vier kwadranten samenkomen. Hier staat het door de Australische kunstenaar Callum Morton ontworpen paviljoen Grotto. De plaatsing van het gebouw op deze plek ontneemt het zicht op het Barokke stervormige padenpatroon in het bos, plaatst en dit weet Callum Morton op simpele en tegelijkertijd ingenieuze wijze te omzeilen. Hij ontwerpt een onzichtbaar paviljoen, dat in eerste instantie niet opvalt omdat het een spiegel is, waardoor alle 8 paden van de ster zich in de spiegeling voortzetten. Het exterieur van het paviljoen werkt daarom zowel als façade, die binnen van buiten afschermt, maar ook als scherm, dat de buitenwereld weerspiegelt en continueert als een illusie. Wie het paviljoen betreedt, wordt opnieuw geconfronteerd met een karakteristiek van Barokke tuinontwerpen: het interieur is een grotto, een grotachtige binnenruimte, gedeeltelijk verzonken onder het maaiveld en met kijkgaten op ooghoogte in de wanden, waardoorheen de buitenwereld gezien kan worden, aangezien de glazen façade van detectiespiegelglas is. In het donker geeft de verlichting de ruimte tussen de grot en het spiegelende exterieur een speciaal effect. De spiegelende rechthoek maakt plaats voor een donkere heuvel, die associaties oproept met een grafheuvel.
We verlaten dit middelpunt over de diagonaal van het noordoostelijke kwadrant. Door deze bomenlaan verloopt de route naar de spoorlijn Tilburg-Breda. We houden hier rechts aan en komen in een open stuk, waar we enkele merkwaardige bouwsels passeren, die lijken op restanten van pilaren. Wat zou hier hebben gestaan of waartoe zouden deze hebben gediend? Zijn het wellicht relicten van de uiterste grens van het in 1973 verdwenen Tilburgse Natuurdierenpark? Na de parkeerplaats van Tilburg University voert het laatste traject langs het perron van Station - Tilburg Universiteit en de rij flatgebouwen. Nog even de trappen en naar links onder de spoorlijn door om dan de trappen op te gaan naar Restaurant Boerke Mutsaers. Ons eindpunt is bereikt. Voor een drankje is er in deze coronatijd voldoende ruimte gecreëerd op het terras! We strijken er neer voor een gezellige nazit onder het genot van een drankje. Jammer genoeg moeten we het zonder appeltaart doen, die is op!!
Charles Aerssens
29 september 2020
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 29-09-2020 door C.P.J. Aerssens