Voor de maand februari is Charles in zijn verzameling wandelingen gedoken. In het archief heeft hij immers nog een groot aantal wandelroutes van voor het digitale tijdperk. En iedereen weet: “Papier is geduldig”. Hierin zijn ook een aantal wandelingen, die nog nooit door de mannen van L.A.W.V.”Via-Via” zijn gelopen. De keuze voor de wandeldag van februari valt op een oude geelwitte route in de omgeving van Vught: De Lunetten Route. In de wetenschap dat het traject niet meer up-to-date is, wordt de huidige digitale kaart goed bestudeerd. Zo wordt er een nieuwe rondwandeling gepland die zo veel mogelijk aansluit bij het oude traject! De “vaste mannen” Hans, Theo, Lauran, Wil en Arie worden gemaild om op 20 februari mee op stap te gaan. Maar zijn nog 2 belangstellenden. Jack van de Ven heeft zich als oud schoolgenoot bij Charles gemeld en Chris Ketelaars is een studievriend van Jack en wil ook graag meelopen. Zo zal het wandelgezelschap op de afgesproken woensdag op pad gaan met 8 enthousiaste wandelaars, die zich laten verassen door een hele nieuwe route in de omgeving van Vught en ’s Hertogenbosch.
Deze nieuwe rondwandeling zal ons door de ommelanden van Vught voeren. Vanaf vertrek gaat de route door Vught langs de kunstobjecten in het Reeburgpark. Dan wandelen we richting Halder langs Kasteel Nieuw Herlaer op weg naar Landgoed Haanwijk. Vanaf hier verloopt loopt nu deels over het Dommelpad door Landgoed Sterrenbosch voorbij herinneringen aan de kunstschilder Leon Adriaans naar het Bossche Broek. Over de dijk langs de Dommel met zicht op de contouren van ’s Hertogenbosch bereiken we het pontje Moerasdraak. Hier steken we oversteken om dan via de voetgangersbrug over het spoor naar de voormalige Isabella Kazerne te wandelen. Het laatste traject langs het afwateringskanaal brengt ons naar een drietal lunetten aan de westzijde van de Vughtsche heide voorbij aan Kamp Vught en de Fusilladeplaats en zo keren we terug naar het vertrekpunt.
Afgesproken wordt om elkaar 0m 9.15 uur te treffen op de parkeerplaats aan de Loonsbaan in Vught. Keurig op tijd is iedereen gearriveerd en na een korte begroeting met Jack en Chris is het ijs snel gebroken en gaan we op weg voor een nieuwe uitdaging. Startpunt is KNP50 bij Brasserie 155 op de hoek met de De Bréautélaan. Hier staat een opmerkelijk monument van de Helvoirtse kunstenares Jean Marie Bremers. Het beeld is een herinnering aan “De Slag van Lekkerbeetjen”. Tijdens de 80/jarige Oorlog vindt op 5 februari 1600 op de Vughtsche heide het laatste heroïsche riddergevecht in West-Europa plaats. Hoofdfiguren zijn Gerardt Abrahams van Houwelingen, alias Lekkerbeetjen, een Nederlandse krijgsman die aanvankelijk onder Prins Maurits dient. Nadat hij Geertruidenberg aan de Spanjaarden heeft verraden, loopt hij over en wordt luitenant onder Anthony Schetz van Grobbendonck. Het is de Franse edelman Pierre de Bréauté, in dienst van de Staten-Generaal, die Gerardt Abrahams van Houwelingen uitdaagt tot het gevecht op de Vughtsche heide. Abrahams wordt bij de eerste charge door De Bréauté doodgeschoten. De Bréauté wordt gevangengenomen en op weg naar de galg te Vught door de ruiters van Grobbendonck vermoord. Dit merkwaardige duel heeft vele dichters en schilders geïnspireerd, getuige het grote aantal hekeldichten en lofliederen, en de vele schilderijen en gravures, die de Slag van Lekkerbeetjen tot onderwerp hebben. Het bankje bij dit monument nodigt uit om even weg te mijmeren bij dit laatste heroïsche riddergevecht.
We slaan de De Bréautélaan in en kiezen even verderop de route naar links door de Lekkerbeetjeslaan, die we uitlopen tot op de T-splitsing. Even naar rechts over de spoorlijn en meteen weer links de Lekkerbeetjeslaan vervolgen. Op de kruising met de John F. Kennedylaan wandelen we naar rechts en komen bij het drukke kruispunt met de A65. Hier steken we over en gaan even naar links en gaan vervolgens rechtsaf de Pastoor van den Houtstraat in. De route neemt de eerste straat naar links, de Van Berensteijnstraat. Hier volgen we de groengele markering van het wandelroutenetwerk. Aan het einde van de straat even naar rechts en dan tussen Nr24 en Nr26 doorsteken naar de Markgraffstraat. Recht oversteken en voetpad vervolgen tot op de Van Miertstraat. Linksaf bereiken we het station van Vught. Hier steken we de spoorlijn over en via het stationsgebouw houden we rechts aan en volgen de Nieuwstraat. Aangekomen bij de parkeerplaats gaat onze route rechtsaf de Vlasmeersestraat in tot we bij KNP39 uitkomen.
Hier steken we schuin naar links over en kiezen voor het Reeburgpad tussen de bebouwing door naar het Reebrugpark, een 7 hectare groot openbaar park. Tegen de klok in wandelen we rond de vijver. Naar rechts hebben we zicht op de Neo-Gotische Villa Roucouleur, in 1884 gebouwd door de Bossche architect L.C. Hezenmans (1841- 1909). Het pand komt in 1899 in bezit van de zusters Ursulinen tot in november 1941 Villa Roucouleur wordt gevorderd door de Duitse bezetter. De Duitse Generaal Kurt Student voert vanuit de villa het bevel over de troepen. Na WOII worden er verschillende Geallieerde eenheden ondergebracht. In 1951 vestigen zich hier de Broeders van O.L. Vrouw van Lourdes, beter bekend als de Broeders van Dongen, die tot 1969 er hun broederhuis hadden. Later wordt het in gebruik genomen als bedrijfspand.
Rondom de vijverpartij staan in een open landschappelijke omgeving soms eeuwenoude bomen, maar het meest opvallend is de “Meerpaalkunst”. Robuuste meerpalen op de oever of in het water zijn verworden tot kunstobjecten, die elke kunstenaar op een eigen artistieke wijze vorm heeft gegeven. Ook passeren we het Sachsenhausen monument. Op een cirkelvormige gedenksteen van zwart graniet staat met bronzen letters “Sachsenhausen, 1940 - 1945, sterker dan de dood” en een rode driehoek met de letter H. Deze letter H staat in concentratiekampen symbool voor politiek gevangenen uit “Holland. De gedenksteen is geplaatst op een marmeren voetstuk waarop een zwartgranieten plaquette is bevestigd. De tekst op de plaquette luidt: “Meer dan 1400 Nederlanders lieten het leven in het Duitse concentratiekamp Sachsenhausen”.
Aan het einde van de vijver slaan we linksaf naar de Boxtelseweg, waar we op het voetpad langs de geluidswal van de A2 de route vervolgen. Maar even verderop blijkt de weg te zijn afgesloten en ons wordt verteld dat de voetgangersbrug over de A2 niet bereikbaar is en de trap gesloopt is. Dit betekent dat we de geplande route om langs Kasteel Maurick te wandelen niet mogelijk is. We moeten ter plekke de wandeling aanpassen. Dit betekent rechtsomkeer en terug over de Boxtelseweg. Opnieuw langs het Reeburgpark. In de bocht naar rechts met de Glorieuxlaan steken we recht over en vervolgen onze route langs de geluidswal van de A2. Op de volgende drukke kruising steken we naar links over.
Over de A2 laten we de bebouwing van Vught achter ons. Dan slaan we de eerste weg linksaf en op de T-splitsing bij KNP45 gaan we maar rechts de Sint Michielsgestelseweg in. Op deze weg houden we links aan en komen verderop op de Haldersebaan. Als we de brug over de Esschestroom zijn overgestoken, slaan we opnieuw linksaf naar het buurtschap Halder aan de samenvloeiing van de Dommel en de Esschestroom. In dit schilderachtige buurtschap Halder middenin het stroomgebied van de Dommel heeft in de Romeinse tijd een nederzetting gelegen van meer dan gewone betekenis. In 1962 is er een belangrijke archeologische muntschat ontdekt, de zogenaamde Vughtse Muntschat die uit 4817 Romeinse munten bestaat. De vondst in 1973 van een oven waarin aardewerk werd geproduceerd met behulp van een draaischijf en een heteluchtoven is uniek. Het zijn technieken die voor de komst van de Romeinen onbekend waren in deze streek. Maar ook sieraden en glaswerk zijn aan het daglicht gebracht. Veel is afkomstig uit waterputten en een brandgraf uit de Romeinse tijd. Al deze vondsten zijn bijeengebracht in Museum Romeins Halder dat verderop bij Kasteel Haanwijk te vinden is.
Bij KNP5 steken we de Dommel over en komen nu langs Kasteel Nieuw-Herlaer. Van dit rijksmonument is alleen de 15e eeuwse ranke achtzijdige traptoren met ingesnoerde spits van het oorspronkelijke kasteel nog over. Aan de voorkant van de toren lag een plein, omringd door een muur met schietgaten. Hier was ook een versterkt poortgebouw met ophaalbrug. Het geheel was door grachten omgeven. Door de ligging direct aan de Dommel konden met sluizen de velden rondom het kasteel onder water zet worden. Daarvan is in 1629 bij de belegering van 's-Hertogenbosch nog sprake. In 1791 is het oude kasteel afgebroken en wordt het huidige gebouwd aan de andere kant van de toren. Verdere uitbreidingen vinden plaats vanaf 1799, als het kasteel een seminarie wordt. Ook latere bestemmingen als Instituut voor Doven, klooster voor zusters en paters en tenslotte van de Stichting de Godshuizen vereisen vele verbouwingen. Na het vertrek van de katholieke instellingen in 1970 raakt het kasteel in verval. Het leegstaande kasteel wordt in 1978 aangekocht en gerestaureerd en de meeste bijgebouwen gesloopt. Het kasteel is nu in private handen.
Voorbij het Kasteel Nieuw-Herlaer leidt ons een lange rechte bomenlaan met platanen naar Landgoed Haanwijk met Landhuis Haanwijk, dat al van verre zichtbaar is. Landgoed Haanwijk is ongeveer 110 hectare groot en bevat onder meer een landhuis, een bakhuisje, een veerhuis en het Museum Romeins Halder te midden van een parkbos met eeuwenoude bomen, historische dijkjes en de kenmerken van een beekdallandschap. Het Kasteel Haanwijk stamt deels uit 1649, en deels uit de 18e eeuw. Karakteristiek is het oude torentje. Volgens een tekening van J. de Grave (1643-1712) bestond het gebouw uit twee haaks op elkaar staande vleugels. De huidige ingang dateert van 1834. De toegangspoort tot het landhuis Haanwijk is heel toepasselijk versierd met een prachtig ijzeren hekwerk en de kolommen zijn gesierd door hanen. Hier stond ook ooit een dikke populier met een omgang van 7,5 meter. Met de weg meebuigend naar links voorbij het landhuis en de aansluitende boerderij uit de 18e eeuw komen we langs KNP9 in oud cultuurlandschap. Zo maakt Haanwijk deel uit van een complex van natuurgebieden waartoe ook Sterrenbos, Pettelaar en Dooibroek behoren. De markering voert ons we voorbij KNP19 aan het prachtige, oude boerderijencomplex waarin Staatsbosbeheer gevestigd is. We lopen door langs KNP18 tot aan de kruisig met het fietspad en steken hier over.
Op de eerstvolgende kruising van bospaden bij KNP14 gaat onze route linksaf langs een wel erg primitieve voetbalveldje, waar ooit de Pleinse Boys begonnen zijn. We wandelen nu door het natuurgebied Dooibroek met gemengd bos, begroeide donken en lagere zand- en veengronden. De veengronden worden gebruikt als grasland en bestaan uit lange kavels. De bossen zijn verbonden door lanen en houtwallen in het cultuurland. Bij KNP16 gaat de route linksaf over een met eiken omzoomd dijkje met aan beide zijden drassige rabatten. Aangekomen bij KNP17 gaan we naar rechts over een balkenbrug en we volgen hier een laatste traject van het Dommelpad richting ’s Hertogenbosch. Langs de bosrand volgen we het voetpad naar rechts en betreden achter de afsluitbalk het Sterrenbosch, een klein landgoed tussen de Dommel en het Bossche Broek. De geschiedenis van het landgoed gaat terug tot 1736 en is tot de Franse tijd eigendom van de Markiezen van Bergen op Zoom. Daarna verkoopt de Bataafse Republiek het gebied bestaande uit percelen weidegrond, mastbos en dreven voor een bedrag van FL 7.600 in 1801 aan de jonge Bossche politicus Jonkheer Jacob Willem Half-Wassenaer van Onsenoort (1775-1823). Hij ontgint het terrein en bouwt er boerderijen. Later komt het landgoed in handen van militairen, om vervolgens weer gekocht te worden door rijke handelaren uit de burgerij. Het nu in het bezit is van het Brabants Landschap.
Op onze route passeren we op een aantal plekken infoborden met schilderijen van Leon Adriaans (1944-2004), één van de belangrijkste Brabantse kunstenaars van de afgelopen decennia. Zijn atelier en boerderij in het Sterrenbosch is bewaard in de staat waarin hij het bij zijn plotselinge overlijden in 2004 achterliet. Hij putte veel inspiratie uit het eenvoudige boerenbestaan en verwierf de laatste jaren van zijn leven faam als de ‘eigentijdse Van Gogh’ Hij hield zielsveel van dieren en had een kinderlijk ontzag voor de elementen. Zo schilderde op intuïtie en emotie en schakelde daarbij zijn verstand zoveel mogelijk uit. Beginnend aan een werk, wist hij ook niet waar hij uitkwam. Hij sneed universele thema’s aan, zoals de cyclus van de maan. Hij was bang voor bliksem, donder en dood maar omarmde, als leven gevend element, de zon. De sfeer van zijn schilderijen komt op het eerste gezicht vaak rauw over, pas later dringt de grote intimiteit ervan door. Daarom is zijn werk moeilijk te vatten in een stijl of stroming. Het lijkt nog het meest op zichzelf: dat heet authentiek.
De route voert ons tussen de boerderij, de stallen en het bakhuis door. Hier komen we aan een grote picknicktafel. Voor ons een ideale plek om neer te strijken en de lunchpakketten uit de rugzak te halen en even te pauzeren. Daarna gaat het in de richting van de Dommel. Op het fietspad wandelen we op de oever van de Dommel naar rechts onder de brug over de A2 en A65 door tot we uitkomen bij KNP81 en het Ir.A.J.A.M Segers Gemaal, dat sinds maart 2006 het waterniveau in het Bossche Broek beter op peil houdt. Bij hoogwater wordt het gemaal gebruikt om het gebied leeg te pompen. We blijven de oever van de Dommel volgen. Dan komen we aan onze rechterzijde bij een uitzichtpunt over het natuurgebied Bossche Broek. Dit cortenstaal kunstwerk, de 'Woeste Stilte', van Carmela Bogman is uitgevoerd in de vorm van een geabstraheerde kleine veldkapel. Bovenop is een windvaantje geplaatst en het is toegankelijk over een houten vlonder die toegang geeft tot het uitkijkpunt met de zichtlijn vanaf de dijk over de polder in de richting de Sint Janskathedraal. De naam “Woeste Stilte” verwijst naar de historie van het Bossche Broek, dat eeuwenlang een woest en ontoegankelijk moerasgebied was waar oorlogen zijn gevoerd en dat nu een vrij toegankelijk stil natuurgebied is geworden.
Bij KNP80 blijven we de grasbaan langs de Dommel volgen en wandelen richting de zuidzijde van ’s Hertogenbosch met fraai zicht op de 18e eeuwse stadswallen en de Middeleeuwse Sint-Janskathedraal. Vanaf het pad ligt aan de rechterzijde het Bossche broek dat van oorsprong een moeras is. Rivieren als de Dommel en de Aa slepen zich er doorheen, voordat zij de stad binnen kabbelen. Eeuwenlang vormden die moerasgronden van het Bossche Broek een natuurlijke verdedigingslinie en het gebied was zo van grote militaire betekenis voor de stad. In tijd van nood kon de omgeving van de stad snel onder water gezet worden naar plannen van de waterkundige Jan Adriaensz. Leeghwater. De lage terreinen rond de stad fungeerden vroeger ook als overlaat van de Maas, de Dommel en de Aa. In de winter en in het vroege voorjaar stonden ze dan vaak lange tijd onder water. Nu is het gebied nauwelijks aangetast en is het een landschappelijk zeer waardevolle polder- en beekdalgebied geworden. Het vervult een belangrijke schakel in een ecologische verbindingszone tussen het bekensysteem van Dommel en Aa en het rivierlandschap van de Maas met waardevolle flora en fauna. Het weideland vormt een oase van rust aan de drukke stadsrand. Langs het water groeien allerlei moerasplanten en met enig geluk hoort je er de blauwborst of een kleine karekiet. Het Bossche Broek is een van de belangrijkste weidevogelgebieden van Brabant en reeën grazen er in alle rust. Maar ook voor wandelaars is het een ideaal gebied langs de rietvelden en de hooilanden.
Langs de Dommel verder wandelend komen we aan het voormalige kleine poldergemaal, gebouwd in 1930 om het water in het Bossche Broek ook in de wintermaanden op een verantwoordelijk peil te houden. Het is in 1964 verbouwd om de pompcapaciteit uit te breiden. In 2006 is het gemaal buiten gebruik gesteld na de ingebruikname van het nabij gebouwde ir. A.J.A.M. Segers Gemaal. Hier komen we bij het voetveer “De Moerasdraak”, de bijnaam van ’s Hertogenbosch, nadat de stad in 1629 in handen kwam van Frederik Hendrik. Met de handbediening draaien we ons naar de andere oever bij het gemaal en komen met de wenteltrap op de Vughterbrug. Hier gaat de route even naar links en steken dan naar rechts over de Willem van Oranjelaan in. Hier passeren we het beeld St. Joris en de draak, een oorlogsmonument ter nagedachtenis aan Harry Rovers en Jacques Verhees, twee verkenners, die op 25 oktober 1944 bij de bevrijding van ‘s Hertogenbosch zijn gevallen. Beiden werden door een granaat dodelijk getroffen, terwijl zij bezig waren een geëvacueerde familie te verhuizen. Het beeld is van de hand van Peter Roovers en stelt Sint Joris voor, die de draak verslaat, het embleem van de verkennerij. Aan het einde van de straat wandelen we naar rechts en staan meteen aan de steile voetgangersbrug over de spoorlijn. Over de voetgangersbrug gaan we naar links en komen even verderop aan de voormalige Isabellakazerne.
De Isabellakazerne (1917-1993) is vernoemd naar Isabella van Spanje (1566-1633) en is gelegen op het terrein waar van oudsher het Fort Isabella gevestigd was. Het fort is verdwenen, wat rest is een uit de 18e eeuw stammend poortgebouwtje. Het fort werd, vermoedelijk vanaf 1617, gedurende het Twaalfjarig Bestand gebouwd op de plaats van buurtschap De Reut. Doel was de stad 's-Hertogenbosch aan de zuidzijde te beschermen, en het riviertje de Dommel te vrijwaren van vijandelijk ingrijpen. Het fort speelde een cruciale rol bij de belegering van 's-Hertogenbosch door Frederik Hendrik in 1629. De waterwerken en het wegenpatroon herinneren nog aan het oorspronkelijk stervormige patroon van dit fort. Vanaf 1701 maakte het fort deel uit van de Zuiderwaterlinie, ontworpen door Menno van Coehoorn tegen Spaanse en later Franse expansie. Na de aanleg van de Vughtse Lunetten tussen 1844 en 1848 is Fort Isabella gebruikt ter verdediging na de Belgische Opstand (1830). De huidige kazerne is in 1917gebouwd als onderkomen voor het 17e Regiment Infanterie en in 1922 ingericht voor het Regiment Wielrijders. Tijdens WOII is hier de SS en de Landweer (NSB) gevestigd. Na WOII is er een opleidingscentrum voor onderofficieren van de infanterie en later het opleidingscentrum voor soldaten van de Infanterie Beveiligings Compagnie. Vanaf 1993 worden op het terrein vluchtelingen opgevangen, onder meer uit Joegoslavië. Daarna heeft het COA een akkoord bereikt met de gemeente Vught om er een asielzoekerscentrum te vestigen en deportatiecentrum voor uitgeprocedeerde vluchtelingen. Sinds 2013 biedt het complex tijdelijk onderdak aan bedrijven en studenten. Sinds 2013 is het kazernecomplex tijdelijk in gebruik door studenten, bedrijven en horeca.
Hier op het terrein strijken we nog even neer in horecagelegenheid “t Stroopsoldaatje” voor een laatste consumptie. Na even gezellig nagenieten en dan op weg voor de laatste paar kilometer van onze wandeldag. Bij het verlaten van het terrein van de voormalige Isabellakazerne nemen we de route naar rechts tot we aan het Afwateringskanaal Drongelen - ’s Hertogenbosch staan. Dit kanaal is gegraven tussen 1907 en 1911 en dient om het overtollige water richting Maas af te voeren. Linksaf langs dit kanaal volgen we opnieuw de groengele markering en gaan onder de brug van de Honderdmorgense Dijk door. We blijven op de grasbaan tot deze naar links afbuigt het bosgebied in. We komen bij een water dat wel een gracht lijkt en wandelen naar rechts tot KNP15. We zijn hier bij de eerste lunet, een van de drie meest westelijk gelegen lunetten, die nog het duidelijkst in het landschap zichtbaar zijn. Het zijn aarden schansen met de plattegrond van een halve maan met een waterpartij eromheen. Ze zijn tussen 1844 en 1848 op bevel van koning Willem ll aangelegd uit vrees voor een inval van de Belgen.
De route voert ons langs het aan de rechterzijde gelegen Nationaal Kamp Vught, officieel Konzentrationslager Herzogenbusch, het enige SS-concentratiekamp buiten nazi-Duitsland en het geannexeerde gebied. Vanaf januari 1943 tot juni 1944 was dit in gebruik als Schutzhaftlager en Judendurchgangslager. Van hier zijn 12.000 joden, maar ook zigeuners, Jehovah’s getuigen, verzetsstrijders en politieke gevangenen naar de vernietigingskarnpen Dachau, Sachsenhausen, Ravensbrück en Auschwitz gedeporteerd. Na de oorlog worden in het zuidelijk deel van het kamp Molukkers gehuisvest: woonoord Lunetten, dat later is t herbouwd en gerenoveerd. Een barak is in oude staat bewaard. Het noordelijk deel van het kamp is nu de zwaarbewaakte gevangenis EBI.
We wandelen verder langs KNP16 in de richting van het tweede Lunet en komen aan de fusilladeplaats. In WOII leggen de Duitsers op deze Lunet, die voor de oorlog gediend heeft als schietbaan voor het Nederlandse leger, een executieplaats aan. Een klinkerweg voert ons naar deze plek en vraagt om een moment van bezinning bij het monument ter herdenking aan de zeker 329 gevangenen van Kamp Vught, die hier gedood zijn. Massale executies vinden plaats in augustus en september 1944, onder druk van het oprukken van de geallieerden. Vanuit verschillende gevangenissen, maar vooral uit de strafgevangenis in Scheveningen, worden zij naar Vught gebracht. Op grond van het op 30 juli 1944 door Hitler uitgesproken “Niedermachungsbefehl” kunnen ‘saboteurs’ zonder enige vorm van rechtspraak ter dood worden gebracht. De meeste gevangenen verblijven nog korte tijd in de bunkergevangenis van het concentratiekamp Vught, voordat de doodstraf wordt uitgevoerd. Het executiepeloton bestaat voor een groot deel uit Nederlandse SS’ers, belast met de buitenbewaking van het kamp. Na de ontruiming van het Kamp Vught wordt een houten kruis opgericht. Het stenen monument met de namen van geëxecuteerden is op 20 december 1947 door prinses Juliana onthuld. In 1995 en 1997 wordt het monument op de fusilladeplaats beklad. De daders zijn nooit gevonden.
Vanaf het infopaneel aan de toegang tot de fusilladeplaats wandelen we zuidwaarts over het brede half verharde pad voorbij aan een deel van de in 2016 gereconstrueerde spoorlijn naar Kamp Vught. Deze is in februari 1944 aangelegd voor de sloop van vliegtuigschroot in het kamp. Later is de lijn gebruikt voor 4 gevangenentransporten richting Dachau, Auschwitz en Sachsenhausen. Na de oorlog ligt de spoorlijn er nog een tijdje ongebruikt en wordt in 1948 verwijderd. Dan gaat onze route naar links tot aan KNP17 bij de derde lunet. Hier wandelen we op de Y-splitsing naar rechts voor het laatste traject naar het vertrekpunt vanaf de parkeerplaats aan de Loonsebaan.
Terug op de parkeerplaats nemen we afscheid van elkaar. We kunnen terugkijken op een geslaagde wandeldag met een voor iedereen nieuwe wandelroute vol afwisseling en met een aantal cultuurhistorische belangrijke elementen, die van toegevoegde waarde zijn voor de route. Voor de volgende dagwandeling kunnen we alvast 20 maart in de agenda zetten. Dan staat een rondwandeling in de buurt van Diessen op de planning!
Charles Aerssens
28 februari 2019
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 28-02-2019 door C.P.J. Aerssens