[IMAGE]

Het is nu zo langzaam aan een traditie geworden om in de herfstvakantie te gaan wandelen in de Belgische Ardennen en steeds opnieuw een nieuw en volgende traject langs de Ourthe te verkennen. In de afgelopen twee jaren hebben we met veel plezier al zo'n 50 Km langs de oevers van dit riviertje gelopen. Er werd dit jaar geen ledenvergadering uitgeschreven, er was op school in de middagpauze gelegenheid genoeg om afspraken te maken en een plan-de-campagne op te stellen. Charles zou weer de bovenloop van de Ourthe bestuderen op de kaart en nu vanaf Marcourt de tocht verder stroomopwaarts plannen. Marcourt was het afgelopen jaar eindpunt van de wandeldagen en hier in de omgeving hadden we ook een geschikte overnachtingsmogelijkheid. Het werd opnieuw de "gite rurale" in Laidprangleux. Een enkel telefoontje naar de familie Dacco, Bois de Tave 1, Amonines was voldoende om voor ons de comfortabele vakantiewoning voor 8 personen te reserveren. Toch zouden we dit jaar niet met zo'n groot gezelschap gaan wandelen. Door omstandigheden moesten de dames afhaken en gingen alleen de "Zwitserlandgangers" op pad.

Op woensdagmorgen 18 oktober was gepland om rond 6.00 uur vanuit Oosterhout te vertrekken. Jan zou zich "op tijd' bij Peter melden. Maar ja, in de vakantie is opstaan niet altijd even gemakkelijk!! Toch werd er niet zoveel tijd verloren en kon ook Bert zonder al te veel oponthoud in Sprang-Capelle worden opgehaald. Het station van Maastricht was de eerste halteplaats waar koffie werd gedronken en Charles zich bij het gezelschap voegde. Bert moest hier nog even contact opnemen met het thuisfront om het telefoonnummer van het verblijf in België door te bellen. Ja, het thuisfront gaat bij dit soort ondernemingen een steeds belangrijkere rol spelen. Ze kunnen of willen ons niet missen!

Vervolgens ging het vanuit Maastricht via Luik, waar de ochtendspits voor enige vertraging zorgde, over de snelle "Route des Ardennes" naar Baraque de Fraiture. Hier waren de weersomstandigheden niet bepaald stralend. Er was mist en laaghangende bewolking waaruit een weinig regen viel. Gelukkig werd het weer een stuk beter toen we vanaf dit hoogste punt van België afdaalden naar de Ourthe. Via La Roche-en-Ardenne bereikten we Marcourt. Hier parkeerden we de auto bij uitspanning "La Reposée".

Het was inmiddels 10.00 uur geworden en we besloten om eerst nog even een stevige bak koffie te drinken. Tegen 10.30 uur werden de wandelschoenen aangedaan en togen we op pad. Opnieuw hadden we een route die ons zo dicht mogelijk langs de Ourthe voerde. We lieten Marcourt achter ons via de eerste gelegenheid rechtsaf. Dit stond aangegeven als een doodlopende weg. Maar we hadden intussen de nodige ervaring opgedaan met dit soort routesignalering. We belanden in een weiland en door het hoge, natte gras ging het langs de Ourthe stroomopwaarts. We passeerden enkele verbaasd kijkende vliegvissers. Bert was in zijn element. Het hoge, natte gras bezorgden ons wel natte voeten, maar gelukkig was dit maar van korte duur.

Spoedig zaten we op een goed begaanbaar voetpad direct langs de Ourthe. Zo bereikten we de oude stenen brug bij Jupille. Hier werden enkele kano's afgeladen door reisorganisatie Sinbad om enkele kanoavonturiers het koude water van de Ourthe stroomafwaarts in te sturen. We bleven aan dezelfde oever lopen, eerst door weilanden en later door wilde oeverbegroeiing. Het pad was hier niet altijd even duidelijk. Jan liet zich hier een tijd vergezellen door een houten hoepel die hij op zijn weg gevonden had. Later zou dit ding ergens in het bos verdwijnen. Toen het terrein enigszins ondoordringbaar begon te worden en we ons vastliepen op een beekje, zochten we het hogerop en vervolgden de oever tot we opnieuw in de weilanden belanden. Hier kwamen we plotseling oog in oog te staan met een ree, dat schichtig wegdook in het donkere bos. Langs een verlaten caravan, die hier op verschillende plekken langs het water stonden moesten we weer zelf de weg zoeken. Door een dicht dennenbos bereikten we na een paar honderd meter een onverhard pad. Zo kwamen we steeds dichter naar La Roche-en-Ardenne. De zon stond inmiddels hoog aan de hemel en het werd tijd voor een stevig middagmaal. Dat kon ook wel want het liep tegen 13.00 uur. Langs het pad gezeten sterkten we de inwendige mens met de meegenomen lunchpakketten en drankjes. Aan de rugzak van Jan gemeten had hij echter niet zoveel honger. Maar we lieten het ons goed smaken.

Na deze welgedane rustpauze gingen we weer op weg. We moesten nog een hele kronkel langs de Ourthe lopen alvorens we in La Roche-en-Ardenne aankwamen. Langs deze hele Ourtheslinger lag één grote camping, die in de zomermaanden zeker veel bedrijvigheid had, maar nu op deze prachtige herfstdag zo goed als verlaten in de middagzon lag. We kwamen vanuit het noorden La Roche binnen en bemerkten al meteen volop drukte. Het kleine Ardennenstadje leek overspoeld te worden door vakantiegangers uit Nederland, die hun herfstvakantie in de Ardennen kwamen doorbrengen. De meesten van hen kwamen beslist niet om hier de steen te bezoeken, die er was opgericht ter herinnering aan de Nederlandse dichter Jacques Perk, die hier poëtische strofen over zijn Mathilde en de rivier de Ourthe geschreven heeft. Wellicht waren het de kasteeltuinen of de tank ter nagedachtenis van het Ardennenoffensief die de aandacht trokken. Wij in elk geval deden in dit Ardennenstadje vlug wat inkopen: één kilo suiker en een pakje sigaretten. Zo snel we konden verlieten we de drukte nadat we aan een ingezetene de weg richting Beausaint gevraagd hadden. Deze stuurde ons op weg, wel in de goede richting maar niet de weg die we bedoelden.

De weg liep erg steil op en eenmaal buiten de bebouwde kom namen we het eerste bospad naar rechts, hier goed gemarkeerd met rood-wit. We wisten nu dat we op de route van de Grand Randonee 57 zaten, die ons opnieuw in de richting van Marcourt zou brengen. Wat we alleen van de kaart wisten, was het erg geaccidenteerde terrein dat we nu moesten doorkruisen. We hadden nog een pittige wandeling voor ons. De hoogspanningsmasten vormden in het landschap steeds goede herkenningspunten, zodat het vinden van de juiste weg niet al te moeilijk was.

In Beausaint kregen we gezelschap van een teckel die ons op de verder route vele kilometers zou volgen. In dit gehucht namen we de eerste weg naar rechts en na goed 100 m een onverhard pad naar links, steeds de rood-witte markering volgend. We daalden over een steil bospad af naar een beek, diep verscholen liggen in het bos. En we verwonderden ons erover dat we op dit steile stuk een gezin op mountainbikes waren tegengekomen, dat wellicht meer naast de fiets dan op de fiets had gezeten. We moesten dit beekdal aan de andere zijde weer verlaten en opnieuw ging het stevig omhoog. We besloten om weer eens een stevige eetpauze in te lassen en wat te drinken. Aan de bosrand gezeten hadden we een aardig uitzicht over de Ardeense hoogvlakte richting Petit Halleux.

Na goed een half uur vervolgden we onze wandeling en spoedig kwamen we op de verharde weg. Deze volgden we tot de doorgaande weg van La Roche-en-Ardenne naar Marche-en-Famenne en kozen richting Ourthe. Bij de Camping Ancienne Moulin vroeg Charles de weg door het bos naar Warizy. We moesten hier opnieuw de rood-witte markering van de GR57 volgen naar Hodister. Weer was het klimmen geblazen en langzaam maar zeker begonnen we nu toch onze kuiten te voelen. Toen we het bos verlieten, zagen we Warizy voor ons liggen en spoedig bereikten we de eerste huizen van dit gehucht. We liepen nu naar Jupille aan de Ourthe en staken er de oude stenen brug over, die we ook diezelfde morgen al gepasseerd waren. De weg terug naar Marcourt waar we de auto 's morgens hadden achtergelaten, was ons bekend en binnen een half uurtje stonden we aan ons uitgangspunt. De wandelschoenen werden snel uitgedaan en gemakkelijke schoenen deden de voeten goed.

Nu moesten we eerst naar Bois de Tave 1 rijden om bij de familie Dacco de sleutel op te halen voor ons nachtverblijf in Laidprangleux. Monsieur Philippe reed met ons mee en deed nog een laatste controle. Daarna gingen we eerst even gezellig zitten om bij te komen van de wandelinspanningen van die dag, want met ruim 20 km in de benen waren we echt even aan rust toe. Een groot glas "Glühwein" door Bert bereid zorgde er tevens voor dat we op moesten passen niet in slaap te vallen, zeker nu de kachel ook voor een aangename temperatuur in het huisje zorgde. Natuurlijk moest er nog gegeten worden. Peter en Bert verzorgden de heerlijke nasischotel en vanzelfsprekend betekende dit dat Jan en Charles verantwoordelijk waren voor de afwas. Daarna konden we aan een rustig avondje "voetbalkijkend" beginnen. Dit gold tenminste voor de sportliefhebbers!! Jan hield zich hiervan wat afzijdig en het was wellicht aan zijn vermoeidheid te wijten dat hij eerder onder de wol kroop. Dit keer had hij de beschikking over een eigen slaapkamer en werd niet gestoord door het gesnurk van de rest. Peter, Charles en Bert kropen, enigszins kreupel gezeten of gelegen, na de voetbalwedstrijd en de sportuitslagen onder de wol. En om 23.30 uur was alles in diepe rust.

De nieuwe dag brak al om 8.00 uur aan. De kachel hoefde nu niet gestookt te worden, omdat het de bedoeling was tegen 9.00 uur te vertrekken. Charles had met Philippe Dacco kunnen regelen dat hij ons met de auto naar Nadrin zou begeleiden. Hier zou Peter de auto op het eindpunt van onze wandeling van vandaag parkeren en vervolgens zouden we, inclusief onze wandelbagage door monsieur Philippe naar La Roche-en-Ardenne gebracht worden. Vanhier uit zouden we deze dag starten. Voor deze gelegenheid had Philippe zijn aanhangwagentje, een omgebouwd en afthans R-4tje, achter zijn volgepakte auto gekoppeld. Hierin had onze bagage voor onderweg ruim plaats. Om 10.00 uur zette hij ons af op het grote plein in La Roche-en-Ardenne en namen we afscheid van elkaar.

De dag van vandaag was niet zo stralend als gisteren, maar het was wel aangenaam wandelweg. We togen op pad. Opnieuw kozen we voor de gemarkeerde route van de GR57. Vanaf het plein ging het in zuidoostelijke richting door een smal straatje en via een steile klim hadden we spoedig het kleine Ardennenstadje achter ons gelaten en waren we weer alleen onderweg. Hoog boven de Ourthe, die in een smal bebost dal onder ons stroomde, liepen we een hele poos in zuidoostelijke richting afwisselend door dichte dennenbossen en meer open terrein. Op het hoogste punt hadden we weiland en akkerland aan onze rechterhand en keken over een wijds afwisselend landschap, waar bossen en open terrein elkaar afwisselden. Op een duidelijk kruispunt van wegen bij een majestueuze beukenboom kozen we voor de route die ons snel en steil naar de oevers van de Ourthe bij Maboge zou brengen. Grondige werkzaamheden in het bos hadden de weg hier bijna onbegaanbaar gemaakt, zodat we moeizaam afdaalden naar de oevers van de Ourthe. Hier aangekomen moesten we een betonnen brug oversteken en waren we getuige van wat knullig waterjolijt van een klas pubers die het riviertje met een vlot probeerden over te steken.

We waren nu toe aan een stevig kopje koffie en zochten hiervoor de behaaglijke warmte op van een plaatselijk café. Ook een tweede rondje koffie met koekje wilde er wel in en daarna togen we weer op pad. We moesten nu eerst nog even de doorgaande weg volgen. De rood-witte markering van de GR57 zocht gelukkig al weer snel een eenvoudig pad op dat ons opnieuw in de richting van de Ourthe leidde. Nu kwamen we op een van de mooiste gedeelten van onze wandeling langs de Ourthe. Hier meandert de Ourthe door rustige, bosrijke dalen van de Ardeense hoogvlakte. De ene bocht na de andere volgt elkaar op en het is steeds verrassend wat ons weer te wachten staat. Rond 13.00 uur besloten we een flinke middagpauze te houden en het proviand dat we nog bij ons hadden te verorberen. We kozen hiervoor een vlakke kiezelrijke oever, direct aan de Ourthe gelegen. We rustten uit en zorgden voor de inwendige mens. Jan zei dat hij wat vage klachten aan zijn knie had. De werkelijke oorzaak zou pas een paar weken later duidelijk worden: Meniscus!!

Van hieruit hadden we nog een goed uur te lopen tot het eindpunt van deze dag: Roche du Hérou. Deze dominante rotsformatie is bijna anderhalve kilometer lang en dwingt de Ourthe tot het maken van een lange omweg. De rots vormde een letterlijk hoogtepunt van onze wandelroute. Met zijn loodrechte wand van bijna 100m vormt hij een ideaal object voor rotsklompen. Hoe dichter we ons eindpunt naderden, hoe drukker het werd met toeristische wandelaars, die op deze rustige herfstdag ook deze bijzondere attractie wilden bezoeken. Het was nog een inspannende klim voor we boven waren en konden genieten van de prachtige vergezichten, die deze rotsformatie bood. Onder ons kronkelde de Ourthe omzoomd door indrukwekkende bossen getooid in kleurrijke herfsttooi.

We waren nu ook terug op het punt waar we die morgen de auto hadden geparkeerd. De wandelschoenen werden uitgedaan en we verwisselden onze wandeloutfit voor schone droge kleding, omdat de inspanningen toch voor menig zweetdruppeltje had gezorgd. In restaurant Bellevue streken we neer en lieten er ons een stevige Palm goed smaken. Alleen chauffeur Peter moest lijdzaam van achter zijn kopje koffie toekijken. Hij immers zou de voltallige wandelclub heelhuids terug moeten brengen op de thuisbasis. Even na 16.00 uur braken we op en begonnen aan de terugreis. Via Samrée reden we naar Baraque de Fraiture en van hieruit waren we in een goed half uur over de "Route des Ardennes" alweer in Luik. Deze keer ging het wat soepeler als de vorige dag toen we in de ochtendspits kwamen te zitten. Van Luik naar Maastricht ging zonder problemen, alleen in de avondspits bij Eindhoven was er file. We konden deze gedeeltelijk vermijden door de rondweg te kiezen. Om 18.15 uur streken we neer in de Dorpsherberg te Oisterwijk. Hier zouden we deze wandelwagen afsluiten met nog een gezellig etentje. Bij Jan lagen de spareribs wat zwaar op de maag en de lamsspies met knoflook bezorgde Charles problemen bij thuiskomst. De sterke knoflookgeur snelde hem vooruit en hield het thuisfront op afstand.

Kortom: we konden terugzien op een tweetal geslaagde wandeldagen met rustig herfstweer en veel wandelgenot in een gedeelte van de Belgische Ardennen vol landschappelijke afwisseling langs wellicht het mooiste stuk van de Ourthe door meanderende wilde, ongerepte valleien. Zo te voet de streek ontdekken liet ons de beslommeringen van alle dag vergeten en genieten van de Ardeense natuur en haar cultureel erfgoed.

Charles Aerssens
30 october 1995

Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 11-03-2005 door C.P.J. Aerssens