Na de zomervakantie begint het altijd weer te kriebelen wat de traditionele wandeldagen in de herfstvakantie zullen gaan brengen. Het vanaf 2009 lopend wandelproject Der Eifelsteig is immers het afgelopen jaar afgesloten en een nieuwe uitdaging wacht! Charles heeft tijdens de voorbije zomervakantie, waar laatste etappes van Der Rothaarsteig tot een goed einde zijn gebracht, met Bert, Jan en Lorenz overlegd of wellicht Der Ahrsteig een optie is. Deze wandeling van 110 kilometer ligt ook in de Eifel en dus goed bereikbaar met een korte aanrijroute, zodat we in de drie geplande wandeldagen toch wat kilometers kunnen maken. We besluiten dit wandelproject aan te pakken, de Ahrsteig is een “Premiumwanderweg”, die in 2012 officieel in gebruik is genomen en dus relatief nieuw is.
Charles schaft voor het nieuwe project het gidsje Wanderführer Ahrsteig van Hans-Peter Prach aan en gaat aan de slag met deze meerdaagse wandeling, die in de deelstaten Nordrhein-Westfalen en Rheinland-Paltz door het wildromantische Ahrdal van de bron van de Ahr in Blankenheim naar de monding in de Rijn bij Sinzig verloopt. Voor de komende herfstvakantie is het de bedoeling de eerste drie dagetappes te doen. Dit betekent het traject van Blankenheim naar Schuld met een lengte van 41 kilometer. Allereerst moeten de juiste data worden vastgelegd en hiervoor heeft Charles overleg met Bert en Marion. Zij immers zijn nog volop in het arbeidsproces en dus gebonden aan de schoolvakantie! De “Pensionados” kunnen zich hierin makkelijk schikken. Dan kan een passend onderkomen worden gereserveerd. Zoeken op Internet levert het Landgasthaus Zum Wiesengrund in Eichenbach op, dat bovendien direct gelegen is aan de wandelroute van de Ahrsteig als eindbestemming van de tweede wandeldag. Mailverkeer zorgt ervoor dat Bert en Marion, Lorenz en Wilma en ook Jan op de hoogte gehouden worden van de stand van zaken, want ook dit jaar zullen de wandelaars van het allereerste uur van L.A.W.V.”Via-Via” weer samen op pad gaan, alweer voor het tweeëntwintigste jaar! Iedereen verheugt zich op dit jaarlijks treffen.
In de laatste week voor vertrek checkt Charles nog even een aantal zaken en wordt de logistiek bekeken. We zullen volgens planning met 2 auto’s afreizen. Vanuit Zevenbergen neemt Bert Marion, Jan en Charles mee en Lorenz en Wilma vertrekken vanuit Enschede. Dan kunnen we de wandelschoenen klaarzetten en de spulletjes pakken om naar de Eifel af te reizen. Maar dan komt er plotseling een kink in de kabel. Op zaterdagavond belt Lorenz iedereen op met de mededeling dat lichamelijke toestand van Wilma zodanig is dat het niet verantwoord is om naar Blankenheim te reizen. Telefonisch overleg maakt duidelijk dat we maar met 4 personen zullen vertrekken. Dit betekent dat de reisplanning moet worden omgegooid. Jan geeft aan ook te willen rijden en spreekt met Charles af samen op weg te gaan. Bert, Marion en Jan zullen langs Loon op Zand rijden en vandaar richting Freilingen om er één auto op het eindpunt van de dagetappe neer te zetten. Zo gezegd zo gedaan.
Op zondag 19 oktober is het toch anders vertrekken, dan we ons hebben voorgesteld nu we met vier personen aan het Eifelweekend beginnen. Op het afgesproken tijdstip zijn Bert, Marion en Jan in Loon op Zand, waar Kitty nog voor een kopje koffie zorgt. Daarna rijden we richting Duitsland, waar we via Venlo en Kerpen over de A1 naar Blankenheim rijden. Nog even één auto naar het even verderop gelegen Freilingen brengen en terug op de parkeerplaats in Blankenheim kunnen de wandelschoenen aan en wordt de rugzak gepakt. We gaan vanhier naar het centrum van Blankenheim en laten ons er nog voor vertrek de “Kaffee und Kuchen” goed smaken. We moeten immers een stevige bodem hebben voor het traject van vandaag, dat ons op deze 13 kilometer voor een groot stuk langs de loop van de Ahr leidt om ons dan na de hoogtevlakte met een fraai uitzicht over het Ahrdal in een afdaling naar de Freilinger See het eindpunt Freilingen te brengen
Na de koffie met gebak gaat het naar de start van de Ahrsteig aan de bron van de rivier de Ahr in de Middeleeuwse stadskern aan de voet van de burcht van Blankenheim, die hoog boven het stadje uittorent. Het Eifelstadje kan terugkijken op een bewogen geschiedenis. Het zijn de Kelten die rond de 4e eeuw voor Christus dit gebied bevolken en die omstreeks 150 na Christus moeten wijken voor de Germanen, nadat ze de Romeinen hebben verjaagd. Op 23 juni 721 wordt Blankenheim voor het eerst in een oorkonde vermeld. In 1115 bouwt Graaf Gerhard I, die in 1380 tot Graaf wordt uitgeroepen, de burcht als stamslot van de Heren van Blankenheim. Door huwelijk en vererving met de Graven van Manderscheid ontstaat in 1469 het Graafschap Manderscheid-Blankenheim. Met het uitsterven van de lijn Manderscheid-Gerolstein (1697) en die van Manderscheid-Kail (1742) wordt het Graafchap Blankenheim tot aan de Franse Revolutie een van de grootste en machtigste van de Eifel. Hun bezittingen reiken tot aan de Moezel. De mannelijke lijn van de Graven van Blankenheim sterft in 1780 uit en de laatste regentes, Gravin Augusta von Blankenheim- Sternberg, vlucht naar Bohemen als de Franse troepen in september 1794 Blankenheim binnentrekken. Na de Vrede van Wenen in 1815 komt het gebied en de stad aan Pruisen. Het slot raakt in verval, nadat het geplunderd is en in 1894 neemt Pruisen maatregelen. De Duitse Turnerschaft komt in 1927 in bezit van de ruïne en verbouwt het in 1936 tot jeugdherberg en dit is het nog tot op de dag van vandaag.
Het vertrekpunt van de eerste dagetappe van de Ahrsteig is huis met nr. 8 aan de Johannesstrasse waar te midden van mooi gerestaureerde vakwerkhuizen de bron van de Ahr ontspringt in de kelder (1726) van een halfhouten huis, om dan na 86 kilometer tussen Remagen en Sinzig in de Rijn uit te monden. Vanhier wandelen we naar de kruising van "Auf der Insel" met de Johannesstrasse, waar de stenen replica van de H. Johannes Nepomuk in priesterkleding staat, een bijna levensgroot, eenvoudig en natuurgetrouw beeld uit het begin van de 18e eeuw. Het origineel vinden we in het Eifelmuseum. Hier hebben we ook zicht op de R.K. Kerk Maria Himmelfahrt. Deze Laat-Gotische driebeukige parochiekerk heeft Graaf Johann I van Manderscheid-Blankenheim (1488-1524) en zijn vrouwe Margarete, Gravin van de Mark en Aremberg tussen 1495 en 1505 laten bouwen. De grafsteen van het grafelijke paar bevindt zich in het koor. Het is een bedevaartskerk, waar St. Joris wordt vereerd als patroon van Blankenheim. Van hem vinden we er een stukje schedel, een bot van arm en been. Bezienswaardig in deze kerk zijn de plafondschilderingen, die rond 1950 zijn blootgelegd en gerestaureerd. Pronkstukken zijn drie gebeeldhouwde altaren, absolute Laat-Gotische meesterwerken van een Vlaamse meester. Bovendien bezit de kerk een van de oudste orgels van rond 1660 uit het Rheinland en andere kunstwerken, zoals Laat-Gotische koorstoelen. Het beeld van St. Jacobus met pelgrimsstaf en schelp op de hoed laat zien dat Blankenheim aan de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella ligt. Onder de kerk bevindt zich een crypte. De klokkentoren is in 1616 door Maria Ursula von Leiningen, de moeder van de dan pas negenjarige Graaf Johann Arnold, verhoogd en met een uurwerk voorzien. Aan het begin van de 20e eeuw is de klokkentoren nogmaals verhoogd en voorzien van een torenspits.
We volgen de loop van de Ahr door Auf der Insel en via de Rathausplatz en door de Klosterstrasse komen we aan de drukke Kölnerstrasse. Hier steken we over en via de grote parkeerplaats komen we aan de oever van de Schwanenweiher. De markering van de Ahrsteig leidt ons naar links en met de klok mee volgen we het voetpad rond deze plas tot aan de plek waar de nog kleinen Ahr zijn eigen weg gaat. Hier vinden we ook een klein waterrad dat symbool staat voor de talrijke watermolens die de Ahr op zijn weg naar de monding met zijn waterkracht aandrijft. We komen langs een grote parkeerplaats en wandelen naar links over een klein bruggetje. Een smal bospad voert ons in de steile helling door het bos om dan verderop over te gaar in een geasfalteerd fietspad dat voorbij gaat aan de waterzuiveringsinstallatie van Blankenheim. Rechts van ons stroomt de Ahr door de weilanden. De route maakt verderop een bocht naar links en we verlaten nu het Ahrdal en volgen hier op het eerste stuk de loop van de Mühlheimerbach stroomopwaarts, ook als we deze bij het bruggetje zijn overgestoken. Een informatiebord maakt duidelijk dat in het kader van het Projekt Ahr 2000 gestreefd wordt het natuurlijk en ecologisch biotoop voor deze beek te herstellen en terug te brengen naar zijn oorspronkelijke loop.
Een paar honderd meter verder gaat de Ahrsteig naar rechts door een tunnel van het talud van het voormalige baanvak van de Obere Ahrtalbahn van Ahrdorf naar Blankenheim. Dit traject is in 1980 helemaal gesloopt en er is nauwelijks nog wat zichtbaar van de in 1910 gebouwde spoorlijn van 25 kilometer. Aan het einde van WOII zijn verschillende bruggen door het Duitse leger opgeblazen en vernield. Pas in 1950 is het baan traject hersteld en vanaf 1954 is weer personenvervoer mogelijk tot dit in 1958 weer wordt opgeheven. Ook is er kort daarna geen goederenvervoer meer en wordt de verbinding in 1970 opgeheven. Een fietsroute maakt nu op verschillende plaatsen gebruik van het oude baanvak. Een klein stukje achter de tunnel verlaten we het asfalt van de Ahrradweg en volgen de markering naar links waar de klim over een breed bospad door het dennenbos begint. Met de bocht naar rechts komen we in een loofbos met hoge beuken en eiken met af en toe naar rechts zicht op het Ahrdal. Aangekomen bij een open weidegebied buigen we af naar rechts en verliezen langzaam aan hoogte. Weer in het bos volgen we de routemarkering van de Ahrsteig in zuidoostelijke richting en houden bij de wegwijzer de richting van de Freilingersee aan. Na enige tijd krijgen we zicht op de K41, de weg naar Reetz en volgen deze parallel tot aan het asfalt bij de Reetzer Mühle. Hier zijn we weer op het niveau van de Ahr.
We steken de K41 over en vervolgen de route vanaf de parkeerplaats. Het bospad klimt licht en buigt dan even af naar links en dan krijgen we even verderop naar rechts bij een bankje zicht op Oberahreck en het verderop gelegen Hüngersdorfer Wald. De route verloopt nu naar links en klimt opnieuw waarbij we de Birker Berg met een hoogte van 454 aan de rechterzijde passeren. Eenmaal uit het bos bereiken we het open weidelandschap en kiezen op de kruising het onverharde pad naar rechts. Aangekomen bij het veldkruis en bankje hebben we op de kruising met het asfalt naar het noorden zicht op boerderij Heidehof met vakantiewoningen. Vanaf dit hooggelegen punt hebben we een weids uitzicht over het ons omringende Eifellandschap. Het is een ideale plek voor een kleine rustpauze.
We steken daarna de verharde weg over en vervolgen onze wandeling over een grasbaan tot aan het bos, waar de route zich vervolgens kronkelend zijn weg zoekt door het dennenbos en loofbos. De goedgemarkeerde route klimt naar de 484 meter hoge Borsberg. Langs de bosrand gaat het verder en dan krijgen we zicht op de Freilingersee. Een tunneltje onder de K41 door brengt ons tot aan de oever van dit stuwmeer, waarvan de eigenlijke naam luidt: Stauanlage Weilerbach. Hier wordt sinds 1976 het bronwater van de Weilerbach opgevangen en gestuwd. Het heeft een oppervlakte van 11 hectare, een stuwdam van 500 meter lang en een hoogte van 25 meter. Het diepste punt reikt tot ongeveer 10 meter. Het gebied rondom deze Freilingersee is in gebruik als recreatiegebied met camping en restaurant.
We volgen de route van de Ahrsteig langs de oever van de Freilingersee in oostelijke richting, waar we naar rechts onder de K41 worden doorgeleid. Door de Seestrasse bereiken we de bebouwing van het dorp Freilingen. De Seestrasse komt uit op de St. Martinusstrasse, die we volgen naar ons eindpunt bij de Kapelle St. Martin, waar de onze eerste etappe van de Ahrsteig eindigt. Nu is het zaak om eerst terug naar Blankenheim te rijden en de auto van Bert op te halen. Pas dan kunnen we naar ons logeeradres in Eichenbach rijden. Dit betekent dat we hetzelfde traject nogmaals moeten afleggen en door de binnenlanden langs Freilingen, Lommersdorf en Aremberg in Eichenbach belanden. Landgasthaus Zum Wiezengrund valt niet te missen in dit kleine gehucht met slechts een vijftiental huizen. Het is duidelijk dat dit ook het trefpunt is van de hier wonende gemeenschap. We worden in elk geval bekeken alsof we van een andere planeet komen. De vriendelijke bediening wijst ons de kamers en als we die hebben betrokken, is het tijd voor een stevig Weizenbier voor de mannen en een rood wijntje voor Marion. Er is dan nog voldoende tijd om ons op te frissen en aan te schuiven voor het diner. Het is op deze zondagavond nog gezellig druk in het Restaurant van dit verlaten oord, ver weg van de bewoonde wereld! Tegen tien uur zoeken ook wij het bed op, tevreden over de prachtige dag die we achter ons hebben. Jammer dat Wilma en Lorenz er niet zijn!
Als we ’s morgens wakker worden, ziet de dag er al stralend uit. De zon probeert voorzichtig voor de dag te komen en volgens de weerberichten zal het ook vandaag weer een zonnige dag worden. Het uitgebreide ontbijt met een zacht gekookt eitje geeft ons allemaal voldoende energie om er weer stevig tegen aan te gaan. Dus welgemoed de rugzak inpakken en op weg naar het vertrekpunt in Freilingen. Vandaag geen gedoe met het wegbrengen van een auto naar het eindpunt, want we zullen bij ons logeeradres de dagwandeling beëindigen. We kennen de route naar Freilingen en in no-time staan we weer op de parkeerplaats bij de Kapelle St. Martin in Freilingen. Het traject van deze dag voert naar de zeer drukke L117, die we oversteken met naar links over de Hühnerberg, de oude Romeinse Heerbaan en via het Aulbachtal en Landgut Kapellenberg naar Aremberg met een fikse klim naar de ruïne Schloss Aremberg. Een steile afdaling brengt ons tenslotte naar het eindpunt in Eichenbach.
De bescheiden parkeerplaats bij de Kapelle St. Martin in het kleine dorpje Freilingen is vandaag vertrekpunt van deze dagwandeling van de Ahrsteig. Dit gebied heeft lange tijd deel uitgemaakt van het Hertogdom Arenberg, maar is al in de Romeinse tijd bewoond. Waarschijnlijk ontstaat een eerste belangrijke nederzetting ten tijde van de Franken, getuige de archeologische vondsten uit de Frankisch-Merovingische tijd. Een oorkonde uit 1351 maakt voor het eerst melding van een adellijk geslacht in Freilingen, waarvan de burcht in de opvolgende eeuwen door huwelijk en vererving meerdere keren van bezitter wisselt. Na verkoop in 1826 wordt deze burcht afgebroken. Tot in het midden van de 19e eeuw is de ijzerindustrie met mijnbouw en ijzersmelterijen de belangrijkste industrie. Bekend is dat Freilingen in 1678 twee kapellen heeft, maar in 1734 is nog maar van een kapel sprake. Deze Kapelle St. Martin, die oorspronkelijk uit 1512 stamt, brandt in 1891 af, waarbij het houten Barokke Madonnabeeld uit 1680 gespaard blijft. In 1895 wordt de nieuwe Kapelle St. Martin ingewijd en later nog vergroot met een sacristie. Naast de kapel aan de Martinusstrasse valt een opmerkelijk gebouwtje op. Hier staat sinds 2012 de openbare en vrij toegankelijke Freilinger Bücherbude, een initiatief Rosi en Michael Hermann, waar iedereen boeken kan lenen, die spontaan zijn aangeboden.
Bij vertrek vanaf de parkeerplaats aan de Martinusstrasse wandelen we naar links door de Lommersdorferstrasse en laten de bebouwing achter ons en komen na een paar honderd meter op de kruising met de zeer drukke L115, de doorgaande weg van Blankenheim naar Hillesheim. Goed opletten en na de oversteek linksaf de grasbaan volgen, die langs de verkeersweg verloopt. Even verderop wijst de markering van de Ahrsteig naar rechts en door de velden en langs de bosrand klimt het pad naar het hoogste punt in dit open landschap: de Hühnerberg met zijn al van verre zichtbare Vredeskruis. Met een hoogte van 533 meter geeft dit hoogste punt in de Eifel een panoramisch uitzicht over het Ahrdal en het Eifel gebergte. Het infopaneel geeft een opsomming van alle markante heuveltoppen in de Eifel, die vanaf hier waarneembaar zijn. Hier vinden we naast dit Vredeskruis ook een plaquette en een vredesboom, als herinnering aan de Wereldjongerendagen in 2005 als Paus Benedictus XVI Duitsland bezoekt. Verder verloopt de route over een onverhard pad. We steken het asfalt van de K8 over bereiken door de uitlopers van het Lommersdorfer Wald de oude Romeinse Heirbaan, die we naar rechts volgen. Dit kaarsrecht pad door het dennenbos brengt ons met een bocht naar een kruispunt van bospaden, waar we rechtuit wandelen en de Eichenbach oversteken tot we op de Arembergerstrasse, de K41, uitkomen, die hier een ruime bocht maakt. Links zien we een schuilhut voor een korte rustpauze.
We steken de Arembergerstrasse over en komen nu in een uitgestrekt bosgebied dat als Naturschutzgebiet Westliches Ahrgebiet deel uitmaakt van het Lommersdorfer Wald, waar we nu het beekdal van de Aulbach stroomafwaarts volgen. Infoborden op de steile hellingen van dit beekdal maken duidelijk dat het Forstamt Bad Munstereifel der Landwirtschaftskammer Rheinland in dit bosgebied vanwege natuurbescherming het oude en dode hout ongemoeid laat en wijst op het gevaar van afbrekende takken en omvallende bomen. Het bospad meandert in zuidwestelijke richting en we wandelen tot de plek waar het bosgebied zich opent. Hier is duidelijk het tracé zichtbaar van de hoogspanningsleiding, die het bosgebied doorsnijdt. De route buigt bij het bankje af naar links en hier begint opnieuw een klim. We verlaten het dennenbos en komen in een uitgestrekt beukenbos. De route verloopt enigszins chaotisch tussen de majestueuze beuken en het is goed opletten om de markering in het oog te houden.
Verderop geeft een markeringsplaatje geeft aan dat we het Bundesland Nordrhein Westfalen verlaten en nu in het Bundesland Rheinland Pfalz komen. De bosweg is hier weer duidelijk zichtbaar en klimt opnieuw stevig. Zo komen we aan Landgut Kapellenberg en worden verrast door enkele kruiswegstaties midden in het bos: Christus aan het kruis met Maria en Johannes en de verrijzenis van Christus. Het informatiebord geeft aan dat hier op deze plek jaarlijks op Drievuldigheidszondag, de zondag na Pinksteren, het door de processiegangers vanuit Aremberg meegebrachte brood gezegend en gegeten wordt. Deze traditie gaat eeuwen terug als dank dat Aremberg in die tijd gespaard is gebleven voor een hevig onweer waarbij de oogst van de omliggende dorpen vernietigd is. Ook passeren we een in rode zandsteen opgetrokken Jozefkapelletje met gietijzeren hekwerk en op een steenworp hiervan de Schutzengelkapelle, die in 1669 op initiatief van pastoor Lorenz Sprücker is gebouwd door de door hem opgerichte Schutzengelbruderschaft. In deze kapel wordt nog jaarlijks begin september op Kermismaandag, de feestdag van de Schutzengel, een heilige mis gelezen en komen de mensen massaal samen op deze plek.
Vanaf deze gewijde plek wandelen we licht dalwaarts over het asfalt van de met statige bomen omzoomde Kapellenstrasse in de richting van het dorpje Aremberg, gelegen aan de voet van een opvallende vulkaantop, die met een hoogte van 623 meter boven de Ahreifel uitsteekt. We kiezen voor een route, die ons direct door de Burgstrasse naar het midden van Aremberg voert en dus niet de officiële markering buiten om. Het dorpje is in de 14e eeuw ontstaan en vroeger samen met de burcht van de Hertogen van Arenberg ommuurd en door torens versterkt. Door verlaten straatjes komen we aan de op een hoogte gelegen Katholieke Pfarrkirche St. Nikolaus midden in Aremberg. Het huidige kerkgebouw stamt wellicht uit 1783 tijdens het pastoraat van Pfarrer Aegidius Schneider (1764-1799). Maar al in 1306 is er sprake van een kerkje of kapel toegewijd aan de H. Nicolaas, die daarna in de 15e eeuw is vernieuwd. Via een trap bereik je het toegangsportaal onder een robuste vierkanten klokkentoren met 8-hoekige torenspits en kom je in het eenbeukig kerkgebouw. Het Barokke interieur is afkomstig uit het in 1803 tijdens de Franse overheersing opgeheven Augustinessenklooster Marienthal in het Ahrdal. Het bevat een drietal altaren, kansel, biechtstoel, communiebank en orgel uit de werkplaats van de orgelbouwfamilie Balthasar König uit Bad Münstereifel. De twee koorstoelen stammen uit de kapel van de voormalige Burcht Aremberg. Omdat het hoofdaltaar niet in de kerk past, moet er een stuk afgezaagd worden. De vloertegels in het koor zijn uit de tijd rond 1880 en hebben de symbolen en namen van de evangelisten. Opvallend zijn de verschillende heiligenbeelden waaronder die van de H. Nikolaus, kerkpatroon.
We houden de Burgstrasse aan, die nog steeds klimt en ons leidt langs het ommuurde Junkerhaus met zijn opvallende Mansardedak gedekt met moezelleien. Dit monument met een fundering uit de 14e eeuw toont nog veel details uit de Renaissance en Barok. Het heeft dienst gedaan als woonhuis, boswachterswoning en rekenkamer en herbergt nu vakantiewoningen. Hier houdt de verharde weg op en met een bocht naar rechts beginnen we aan de stevige helling, die ons naar de ruïne van de Burcht Arenberg brengt boven op de basaltkegel van de uitgedoofde vulkaantop van de Aremberg, ontstaan tijdens het vulkanisme in het Tertiair. De ruïne van de eens zo machtige burcht ligt verborgen tussen de bomen op de bergtop, gebouwd in 1166 als trotse bolwerk van de Heren van Arenberg. Al vanaf de 12e eeuw zijn de Heren van Arenberg vermogend en bezitten ijzerertsmijnen in Lommersdorf en Freilingen en meerdere hoogovens bij Antweiler, Ahrhütte en Dorsel, waar het ijzererts wordt verwerkt tot vooral haardplaten.
Heren van Arenberg leven op goede voet met de keizers van het Duitse Rijken, waardoor ze in 1549 onder Fürstin Margaretha von Arenberg kunnen toetreden tot de Reichsgrafschaft en in 1644 als Hertogen van Arenberg verder gaan. Zo verbouwen ze later in 1670 de Aremberg tot een omvangrijke vesting. Daarna nemen Franse troepen enkele keren de burcht in en druipen in 1783 af, nadat ze tevoren de vesting met springstof onbruikbaar hebben gemaakt. Hiermee eindigt de militaire geschiedenis van de Aremberg. Uit de ruïnes bouwen de Hertogen van Arenberg na hun terugkeer een prachtig slot en worden de bastions die onbeschadigd zijn door de springstof, tot terrastuinen omgevormd. Op 13 oktober 1794 verschijnen de soldaten van het Franse revolutionaire leger opnieuw op de Aremberg, nemen het slot in beslag en laten het 1803 veilen. Niet veel later wordt het bouwwerk gedeeltelijk afgebroken. Koning Friedrich Wilhelm IV van Pruisen (1795-1861) schenkt de in 1820 Aremberg samen met de ruïne aan Hertog Prosper Ludwig von Arenberg(1785-1861) en verrijst omstreeks 1854 de huidige toren uit het puin en de overblijfselen van de muren.
We volgen de wegwijzer van de Ahrsteig naar de ruïne van de Burcht Aremberg, die op de eerste meters met basaltblokken bestraat is. Opletten dus als het vochtig is en niet uitglijden in de beklimming! Dan komen we op een breed bospad en aan onze linkerzijde zien we tussen de overdadige begroeiing al oude resten van wat eens de versterkte muren van de machtige vesting zijn geweest. We negeren verderop kort voor de top van de Aremberg de markering van de Ahrsteig naar rechts en wandelen even rechtuit tot we het plateau bereiken waar van de voormalige Burcht Aremberg nog alleen de toren uit 1854 rest. Deze is niet toegankelijk. Het terrein met enkele 300 jaar oude, majestueuze beukenbomen maakt duidelijk dat hier een enorm kasteelcomplex moet hebben gestaan en op infoborden wordt de geschiedenis van deze plek gepresenteerd. Jammer is dat er door de overdadige begroeiing hier op 623 meter geen enkel uitzicht is op de omgeving van de Ahreifel.
Vanaf de top van de Aremberg wandelen we terug tot het punt waar de wegwijzer het verloop van de Ahrsteig aangeeft in de richting van Eichenbach. Het is een smal pad dat ons sterk dalend door de helling met vulkanische steenslag snel laat afdalen met links de steile helling van de top en rechts de aflopende boshelling. We verliezen veel hoogte op deze zuidoostelijke helling en komen op een dwarsweg, waar we bij het bankje naar rechts afbuigen en door een imposante laan met beuken oostwaarts wandelen in de richting van Eichenbach. We zijn hier in het Naturschutzgebiet Aremberg. Aangekomen bij een open stuk in het bos wijst de markering ons naar links en met de bocht naar links bereiken we het Eichenbachtal en komt het dorpje Eichenbach in zicht. Over de Meisenweg bereiken we de eerste huizen van het gehucht. Eerst nog even links aanhouden en dan rechts een korte afdaling om de nog kleine Eichenbach over te steken en op de doorgaande Ahrstrasse, de K5, uit te komen. Nu is het nog slechts een paar honderd meter naar het eindpunt van deze dagwandeling: ons logeeradres Hotel Zum Wiesengrund.
Natuurlijk moet eerst de auto van Bert worden opgehaald in Freilingen. Gelukkig is dit binnen een klein half uurtje gefikst. Dan is er weer veel tijd voor een stevige pint en glaasje wijn om na te genieten van de weer geweldige wandeldag met prachtig zonnig weer. Charles zorgt dat de schoenen weer schoon gemaakt worden, want ondanks het prachtige weer is het onderweg zo nu en dan toch drassig en modderig. Nog lekker even onder de douche en dan rond de klok van 19.00 uur aan tafel voor het avondeten. Het is nu wat rustiger in het restaurant op deze maandagavond. Nog even “Facetimen” met het thuisfront en dan weer op tijd onder de wol. Morgen is immers alweer de laatste wandeldag en maar hopen dat we het dan ook droog houden. De weersvoorspellingen geven jammer genoeg iets anders aan!
Als we op deze laatste wandeldag wakker worden, ziet het er somber uit. Het heeft al geregend! Toch laten we ons hierdoor niet afschrikken en hopen na het ontbijt dat zonder paraplu op stap kunnen gaan. De koffers worden alvast gepakt en ingeladen. Vandaag is het in Landgasthaus Zum Wiesengrund immers “Ruhetag”, wat zoveel betekent als: gesloten. Dus kunnen we na de wandeling hier niet meer terecht ook al blijft hier één auto achter. Maar eerst natuurlijk een auto naar het eindpunt van onze dagetappe in Insul brengen. Hier zullen we de Ahrsteig afsluiten om dan terug naar huis te rijden. Weer terug in Eichenbach kunnen we aan de laatste etappe beginnen, die meteen vanaf het logeeradres vertrekt.
Bij Landgasthaus Zum Wiesengrund laten we de bebouwing achter ons van Eichenbach, het kleine dorpje ver van de bewoonde wereld gelegen in een zijdal van de Ahr aan de bovenloop van de nog jonge Eichenbach en ingesloten door een uitgestrekt bosgebied. Er staan slechts een tiental huizen, het hotel waar we overnacht hebben en een monument voor de gevallenen tijdens WOI en WOII en een kapelletje. Tot aan het einde van de 18e eeuw maakt het gehucht deel uit van het Hertogdom Arenberg en wordt in 1794 tijdens de Franse Revolutie door Napoleontische troepen bezet. Na het Congres van Wenen (1815) wordt het gebied toegewezen aan het Koninkrijk Pruissen en maakt nu deel uit van de Gemeente Adenau in het Bundesland Rheinland-Pfalz. Een onopvallende plek op de kaart of het moet zijn dat de vrijgezelle Bläke Fritz (1840-1934) hier anders zou over denkt. Zijn eigenlijke naam is Friederich Braun, die in Eichenbach gewoond heeft en als ketellapper met zijn soldeergereedschap door de Eifel trekt om dakgoten te repareren, maar ook lekke kookketels. Hij soldeerde een “Blak” op de gaatjes en hieraan dankt hij zijn naam als “Bläker”. Zo wordt hij bekend als de bonte hond in de wijde omtrek en zijn slagvaardigheid en humor maken hem bekend ver over de grenzen van de Eifel.
Onze route verloopt meteen achter het informatiebord met de verschillende fietsrouten over het asfalt omhoog in oostelijke richting. Na enkele tientallen meters zijn we bij de boven Eichenbach gelegen kleine Nothelferkapelle. Het kerkje is gebouwd tussen 1937 en 1941 en in de jaren 2002-2003 volledig gerestaureerd. In de kapel zien we midden in het koor een beeldenreliëf uit 1626 met in het midden de Kruisiging van Christus met Maria en Johannes en eromheen in kleine nissen veertien “Helpers in nood”, oorspronkelijk afkomstig uit de kapel van Massholder, gelegen aan de monding van de Eichenbach in de Ahr. Het zijn heiligen die in vroegere tijden werden aangeroepen om bijstand als nood en gevaar, zoals de pest, de mensen bedreigden. St. Elisabeth, St. Hedwig, St. Hubertus en St. Michael vinden we op de glasvensters in de kapel. Voorbij het kapelletje houden we even links aan om dan in de scherpe bocht rechtuit het bospad te volgen. De route voert ons slingerend tussen dennenbossen en weilanden door zonder veel stijging of daling. Naar rechts krijgen we de hellende weiden van Mertesrück en naar links opent zich het diepe Dreisbachtal. Voor het bos gaat wijst de markering van de Ahrsteig ons naar rechts en via een grashelling komen we aan een asfaltweggetje. Hier verwijst een infobord rechts naar een tweetal pauzeplekken: Oswalterplatz en een schuilhut met uitzicht op Wershofen en het Dreisbachtal. Wij houden hier links aan en komen in het dichte woud van de Eichenbacher Berg. De onderbegroeiing bestaat hoofdzakelijk uit een dikke moslaag.
Het pad daalt een weinig en we houden koers door het grote aantal logos van de Ahrsteig dat op de boomstammen is geverfd. Zo komen we in een dicht loofbos waar de route in een S-bocht afbuigt en we naar rechts zicht krijgen op de huizen van het direct aan de Ahr gelegen dorpje Fuchshofen. Opnieuw bij een S-bocht aangekomen verloopt het traject van de Ahrsteig naar links langs rotsformaties en dalen we af in de kloof van het Dreisbachtal tot bijna op het niveau van de Dreisbach. Dit riviertje ontspringt in het bosgebied ten noorden van de eerder beklommen Hühnerberg bij Lommersdorf op een hoogte van 507 meter en stroomt oostwaarts onder Wershofen door om bij Fuchshofen in de Ahr uit te monden, waarbij het riviertje over een lengte van 10 kilometer 251 meter aan hoogte verliest. Rechts van ons passeren we in de beboste steile helling van de Eichenbacher Berg de voor onbevoegde niet toegankelijke tunnelopening van het nu overwoekerde voormalige spoorbaantraject van de Obere Ahrtalbahn die in 1973 is opgeheven. We blijven rechts langs de Dreisbach tot we op de L74 uitkomen. Naar rechts komen we even verderop op de drukke L73, waar we naar links de oude stenen brug over de Ahr oversteken en dan meteen in het gehucht Streitenau naar rechts aan een pittige klim beginnen. Bert en Charles zijn wat ver vooruit gelopen en merken dat Marion en Jan niet gevolgd zijn. Dus omkeren en terug naar de L74. Nu blijkt dat zij over de verharding verder zijn gewandeld en de markering en afslag hebben gemist. De irritatie hierover is snel uit de lucht en met vieren vervolgen we de route.
We zien dat hier de markering van de Ahrsteig samengaat met die van de oudere Ahrtalweg. Na de scherpe bocht naar links is het voortdurend klimmen en dalen door het bos, dat nu eens uit dennen en dan weer uit loofbomen bestaat met voortdurend de drukke L73 onder ons. Het traject dat we nu voor ons hebben wordt nog spectaculairder. Het smalle pad van de Ahrsteig is zo nu en dan alpien en leidt ons over en langs steile rotsformaties en zandsteenwanden van de Schulder Hardt met zicht op de onder ons meanderende Ahr. De route, die hier ook als “Jägerpfad” vermeld staat, is hier op enkele plekken voorzien van verankerde staalkabels voor de veiligheid van de wandelaars. Het blijft dus opletten bij het steeds weer klimmen en dalen. Bij de laatste rotsformaties, de Bubenlay, vinden we ook de blauw-gele markeringen van het Geopfad, dat in de omgeving van Schuld langs een aantal plaatsen voert met informatie over de ontstaansgeschiedenis van het Ahrdal. Nu wordt het pad breder en dalen we naar rechts af tot we de bebouwing van Schuld bereiken. Hier komen we aan de Pfarrkirche St. Gertrud, die teruggaat tot het midden van de 13e eeuw. Al in de Vroeg-Frankische tijd wordt er hier in de bocht van de Ahr op deze heuvel een kapel gebouwd die later wijkt voor een Romaans kerkje met een vierkanten toren, zoals ook nu nog. In de loop der tijd zijn er aanpassingen en restauraties. Plannen van voor 1900 voor nieuwbouw worden pas na WOI gerealiseerd naar een ontwerp van Architect Joseph Mockenhaupt en op 19 oktober 1944 wordt de kerk verwoest bij een geallieerd bombardement waarbij allen de toren en het koor gespaard blijven. Het huidige kerkgebouw stamt uit de periode 1972-1974 naar een ontwerp van de Architect Peter von Stipelen.
Voorbij de Pfarrkirche St. Gertrud staan we aan de Hauptstrasse midden in het centrum van het Ahrdorpje Schuld, dat voor het eerst opduikt in de Reifferscheider Urkunde uit het jaar 975, waarin gesproken wordt over de grens tussen de Pfarrei Reifferscheid en die van Schuld. Toch wijzen archeologische vondsten van een Romeinse boerderij in 1964 uit dat hier al ten tijde van de Romeinen een nederzetting moet zijn geweest. Een volgende bron een akte van het Schulder Hochgericht uit 1368 waarin melding wordt gemaakt van de “Vier Honschaften“ van Schuld, waartoe ook Dümpelfeld, Insul en Niederadenau behoren. Schuld is hiervan het bestuurs- en rechtscentrum. Het begrip “Honschaften“ stamt uit de Frankische tijd en je mag dan ook aannemen dat het dorp al in de 7e en 8e eeuw bestaan moet hebben. Schuld behoort dan tot het Graafschap Nürburg en komt later onder Kur-Kölnisch Aartsbisschoppelijk gezag. In 1791 bepalen de inwoners van Schuld een eigen gemeenteverordening met rechten en plichten en nu maakt het dorp deel uit van de Gemeente Adenau.
Op de Hauptstrasse volgen we het trottoir 150 meter naar links om dan na de brug over de Ahr rechtsaf de Ahrstrasse in te slaan. We komen hier langs de reconstructie van de oude oliemolen, die door het hoogwater van 1804 volledig is verwoest en nu weer werkzaam is. De waterloop van de Ahr blijven we volgen langs de bebouwing tot we na het laatste huis aan de Ahrstrasse aan een klim beginnen en het dorp achter ons laten. Het asfalt gaan over in een onverharde weg die ons het bos in brengt. We laten de Ahr aan de rechterzijde onder ons. Bij de kruising met nog enkele vakantiehuisjes wandelen we naar rechts. Het bospad verloopt nog enigszins vlak, maar na het oversteken van een klein stroompje in een beukenbos beginnen we naar rechts aan een pittige klim die ons naar een eerste uitzichtpunt over Schuld en de Ahr brengt. Het pad wordt smaller en steiler en leidt langs de rotsformatie Spieler Ley met opnieuw een weids panorama over het Ahrtal en Schuld. Nu pas is duidelijk welk een hoogteverschil we hebben overwonnen. Dan volgt de steile afdaling, die ons zigzaggend op een lager niveau brengt. Oppassen dus! We komen langs een schuilhut en dalen af tot we op het asfalt komen. We komen nu in het gebied waar ooit van de 2e tot de 4e eeuw een Romeinse nederzetting met een Villa gestaan heeft.
Na enkele kleine pogingen in 1906 en 1912 wordt in 1964 een serieus archeologisch onderzoek gestart naar de inmiddels overwoekerde resten van wat eens een grote Romeinse Villa moet zijn geweest. Door archeologen uit Keulen en Koblenz worden door systematische opgravingen fundamenten, dakpannen, rookkanalen, verwarmingskanalen, waterleidingen, oeroud stucwerk en delen van een mozaïekvloer blootgelegd. Hier is sprake van een uitgestrekt en rijk herenhuis met verwarmd badhuis en niet minder dan zes kamers. Ook vondsten van glas en overal verschillende keramische scherven, fragmenten van olie- en wijnkruiken, bekers, borden, schalen en voorraadpotten. Aan het einde van de 4e eeuw vertrekken de Romeinen uit deze streek en raakte de Villa in verval en wordt overwoekerd. Pas later vestigen de Franken zich in deze streek, waar ze in nederzettingen gaan wonen in hun vakwerkhuizen. Als we nu op deze dagwandeling van de Ahrsteig hier voorbij wandelen, is van dit alles niets meer te zien. De resten zijn niet meer te bezichtigen, omdat ze overwoekerd en ontoegankelijk zijn. Alleen een informatiebord verwijst naar het ontstaan, de bloeitijd en de ondergang van deze historische plek.
De route verloopt door het open landschap in de richting van de Ahr. Aangekomen bij de wegwijzer slaan we linksaf en vervolgen we het onverharde pad, dat geleidelijk klimt in de richting van het bos. Het is de laatste stijging voor we de Holzseifenbach oversteken en in oostelijke richting door het gebied Im Holzer Wald. Dan dalen we stevig af tot we aan een open weidegebied komen waar de route ons rechtsom leidt en we zien dat de Ahr hier zich voor even in tweeën splitst. Verderop komen deze stroompjes weer samen en verloopt de Ahr langs een steile loodrechte rotsformatie. Onze route voert nu direct langs de oever van de Ahr naar het eindpunt van deze dagwandeling. De eerste huizen van Insul komen in zicht en door de Überdorferstrasse komen me aan de Brückenstrasse bij de brug over de Ahr. Deze stenen monumentale boogbrug is gebouwd na de hoogwater catastrofe op 12-13 juni 1910. Hier is het eindpunt.
Dit betekent dat ook ons Eifelweekend erop zit en we weer huiswaarts keren. Eerst rijden we nog terug naar Eichenbach om er de auto van Jan op te halen. Het is nog redelijk vroeg in de middag, maar omdat er geen gelegenheid is om nog onder het genot van een kopje koffie de wandeldagen in stijl af te sluiten, Landgasthaus Zum Wiesengrund heeft “Ruhetag”, nemen we noodgedwongen bij de auto afscheid. Bert en Marion rijden huiswaarts en Jan brengt Charles eerst naar Loon op Zand om dan door te rijden naar Etten-Leur. Als Jan op de terugweg nog even in Blankenheim wil gaan tanken, duikt er plotseling een file op die doet vermoeden dat er iets ernstigs is gebeurd, gezien het grote aantal hulpvoertuigen van politie en brandweer dat voorbij raast. Een snelle reactie doet ons besluiten meteen om te keren en ergens anders te gaan tanken. Nog voor de avondspits is iedereen gezond en wel terug op de thuisbasis.
Charles Aerssens
14 November 2014
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 14-11-2014 door C.P.J. Aerssens