Voor onze wandeling in maart hopen we dat we nu echt de winter achter ons kunnen laten. Het is immers al half maart als we onze wandeling plannen en de winter heeft ons tot nu toe aardig in zijn greep gehad. Zo hebben we de eerste twee wandelingen van 2010 hinder gehad van sneeuw en ijs. Woensdag 17 maart hopen we op betere tijden met de naderende lente! Deze woensdag is de eerste gelegenheid dat we de enthousiaste wandelaars van L.A.W.V.”Via-Via” kunnen mobiliseren. Een mailtje gaat rond en voor een uitstapje door het mulle zand van de Loonse en Drunense Duinen melden zich dezelfde deelnemers als de laatste keer. Gelukkig kan Peter ook weer van de partij zijn, maar Jan Willem moet op het allerlaatste moment afhaken vanwege zijn gezondheid. Volgende keer beter!
Charles heeft voor deze gelegenheid een wandeling uit Op Pad gehaald, die door het Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen gaat. Maar Charles heeft natuurlijk een eigen variant uitgezocht die de buitengrenzen van één van de meest uitgestrekte stuifzandgebieden van West-Europa volgt. In de eerste planning heeft hij als vertrekpunt van deze rondwandeling Café Restaurant De Roestelberg gekozen. Maar hij moet dit startpunt laten vallen, omdat deze uitspanning op woensdag gesloten is. Zonder problemen wordt er nu gekozen om vanuit Loon op Zand te vertrekken. Vanzelfsprekend is dit natuurlijk aan de Andromeda 2. Op het afgesproken tijdstip van vertrek melden zich Arie, Marlien, Peter en Harry bij Charles thuis.
Klokslag 9.00 uur gaan we op weg voor deze rondwandeling van 19 km, die ons via het Land van Kleef naar de uitgebreide zandverstuivingen van de Loonse en Drunense Duinen brengt om dan langs de achterzijde van de uitspanning Landgoed Bosch en Duin door het mulle stuifzand in noordoostelijke richting naar Giersbergen te struinen. Hier zal Herberg de Drie Linden een aangenaam rustpunt zijn. Vanhier leidt de wandeling ons langs de noordzijde van het stuifzandgebied naar de Roestelberg om dan langs de IJsbaan door het bosgebied van de Loonse Duinen en over de Kraanvense Heide terug te keren naar ons vertrekpunt in Loon op Zand.
We vertrekken naar het centrum van Loon op Zand, naar het Oranjeplein met Café Brasserie De Kiosk. Deze oorspronkelijke muziekkiosk is vanaf 1951 met zijn karakteristieke schelpachtige vorm een gezichtsbepalend bouwwerk op het Oranjeplein. Opvallend is het timpaan op de voorgevel met het gemeentewapen en er onder de tekst Loon op Zand. Het ontwerp is van de uit ’s Hertogenbosch afkomstige architect Nijsten en geluidsarchitect Schweigman. Tot in het midden van de jaren 80 van de vorige eeuw is deze muziekkiosk het openluchtpodium van de 2 plaatselijke topharmonieën, daarna raakt het in verval, het wordt aan zijn lot overgelaten en verpaupert. Er rijzen plannen dit Loonse monument af te breken. Met een aantal ludieke acties wordt de aandacht gevestigd op de muziekkiosk, centraal gelegen en het beeldmerk van het dorp. Voor een viertal Loonse jongeren zit er niets anders op dan de kiosk te kraken door een “Kraok Festival” te organiseren en daarmee de muziektempel te redden. Nu floreert De Kiosk weer als in vroeger tijden en neemt het aangepaste Café Brasserie De Kiosk opnieuw een markante plek in de dorpskern.
Op het Oranjeplein voor Café Brasserie De Kiosk vinden we een informatiebord van het wandelroutennetwerk Loonse en Drunense Duinen met daarop de knooppunten, die met geelgroene bordjes in het terrein zijn aangegeven. Op deze rondwandeling door de Brabantse Sahara zullen we op een aantal trajecten gebruik maken van deze markeringen. Vanaf hier wandelen we langs winkelcentrum Looiershof de Venloonstraat in. Bij de eerste gelegenheid gaat hier de route naar rechts de Weteringstraat in. Het smalle straatje gaat over in een voetpad dat langs de achterzijde van het kerkhof uitkomt in de Kamperfoelielaan. Even naar links en met de bocht naar rechts wandelen we door de buitenwijk van Loon op Zand. De Berkenlaan brengt ons in het buitengebied dat op de topografische kaart vermeld staat als Land van Kleef.
We volgen de Berkenlaan naar links en komen voorbij een reusachtige Neo-Klassieke Amerikaanse villa met de allure van Hollywood, verscholen achter groen en hoge hekken op ruim drie hectare grond. Deze Villa Le Blaireau is de schepping van de Tilburger Jacques de Leeuw, oprichter en eigenaar van uitgeverij Audax in Gilze en ook na zijn pensionering nog nauw betrokken bij het concern. Het herintroductieproject van de das in de Loonse en Drunense duinen inspireert hem en zo noemt hij zijn huis Le Blaireau, de Franse naam voor das. Op de oprijlaan naar de villa staat een in brons uitgevoerde das. Ook is er een plaquette opgenomen in de muur die naar het dier verwijst. Hij heeft alles wat hij mooi vindt in het huis gestopt. De vier schoorstenen op het huis heeft hij in Cheshire gezien, de pilaren in St. Pete’s Beach Florida, de glas-in-loodramen komen uit Maastricht en het smeedwerk uit Zuid-Frankrijk. In de gevel van Le Blaireau staat een mythologisch verhaal van Pallas Athene. En wie goed kijkt, kan in de half ontblote Griekse godin zijn vrouw Liny herkennen. Het is Jacques de Leeuws eigen tempel: een gebouw in de vorm van een kruis. Aan de westkant staan vier vrouwelijke naakten, gehouwen uit Frans zandsteen, die de vier elementen voorstellen. Op de hoek staat een man in gevecht met een leeuw. Jacques de Leeuw als Samson en de leeuw. Overal is kunst te vinden: schilderijen, beeldhouwwerken en sculpturen. Uitbundige wanddecoraties met vaak mythologische taferelen springen in het oog. De replica van David in de eetkamer is in navolging van Michelangelo uit marmer gebeiteld. Na een bouwtijd van bijna tien jaar opent Jacques de Leeuw in juni 2001 zijn villa, waarin onder andere de Stichting Jacques de Leeuw is gevestigd, die een bijdrage levert aan de Topsport Opleiding Tilburg voor de ontwikkeling van talentvolle jongeren.
De Berkenlaan uitlopend komen we langs de groepsaccommodatie en vakantieboerderij De Mussenberg. In de bocht naar rechts nemen we het zandpad rechtdoor langs de bosrand met naar links uitzicht over de akkers en weilanden van het Land van Kleef. Waarschijnlijk verwijst de naam Land van Kleef naar het Duitse vorstendom Kleef dat in de Middeleeuwen nauwe betrekkingen onderhield met deze contreien. Dat dit deel van Loon op Zand al sinds de Midden-IJzertijd bewoners kent, is door archeologische vondsten aangetoond. Een inwoner van Loon op Zand heeft een aantal jaren geleden tijdens een wandeling in het Land van Kleef bij toeval resten van een voorraadpot met daarin een aantal kleinere potten gevonden. Deze potten zijn van het model Somme-Marne aardewerk dat gedateerd mag worden op ongeveer 500 jaar voor Christus.
Een bordje maakt duidelijk dat we het gebied van het Nationaal Park Loonse en Drunense Duinen dat onder beheer van Natuurmonumenten valt, betreden. Het is één van de grootste en mooiste natuurgebieden van Nederland. In de Loonse en Drunense Duinen ligt één van de meest uitgestrekte stuifzandgebieden van West-Europa. Deze ‘Brabantse Sahara’ heeft dertig vierkante kilometer levend stuifzand. Het zand is afgezet door poolwinden in de laatste ijstijd. Eeuwenlang is het bedekt door oerbos. Totdat streekbewoners in de Middeleeuwen brandhout en landbouwgrond nodig hadden. In de 14e eeuw laten de boeren hun vee grazen op de heide waardoor de grond uitgeput raakt. De wind blaast vervolgens steeds grotere zandvlaktes open. De opmars van het stuifzand is tegengehouden door naaldbomen te planten. Maar onlangs is Natuurmonumenten begonnen met een groot project om dit unieke stuifzandlandschap van de Loonse- en Drunense Duinen te herstellen en te beschermen.
Even verderop stuiten we op een eerste wandelrouteknooppunt van het wandelroutenetwerk Loonse en Drunense Duinen. Het is wandelrouteknooppunt NR-23. Vanaf hier zullen de groengele markeringen van dit routenetwerk ons door het uitgestrekte bosgebied en stuifzand loodsen. Dit is noodzakelijk als je op een verantwoorde wijze het uitgestrekte natuurgebied wilt doorkruisen zonder het spoor bijster te raken en te verdwalen. Een goede kennis van het grillige terrein is immers noodzakelijk als je op goed geluk het gebied betreedt! Bij wandelrouteknooppunt NR-23 kiezen we voor de route naar wandelrouteknooppunt NR-27, waarbij we het brede zandpad de Baden Powellweg oversteken. Bij dit knooppunt houden we Nr-28 aan. De route voert ons naar het uitgestrekte stuifzand gebied dat het centrum van de Loonse en Drunense Duinen vormt. Eerst steken we het fietspad over van uitspanning Bosch en Duin naar de Waalwijkse Baan om dan door het zand naar rechts wandelrouteknooppunt NR-28 te bereiken. Via wandelrouteknooppunt NR-29 en NR-30 bereiken we de achterzijde van Café Restaurant Bosch en Duin, oorspronkelijk gebouwd in 1930 en in 1993 volledig herbouwd.
Hier staan we dan bij het oorlogsmonument voor de veertien verzetsstrijders die hier op 26 mei 1944 ergens achter Bosch en Duin in de Loonse en Drunense Duinen zijn gefusilleerd, nadat zij door de Grüne Polizei op 24 mei 1944 in de Polizeigefängenis Haaren (NB) na een kort proces ter dood veroordeeld zijn. Het is de Tilburger Jan Schoenmakers, die het initiatief voor de oprichting van het gedenkteken, dat op 26 mei 2005 onthuld wordt, neemt. Het oorlogsmonument is ontworpen door de kunstenares Riki Mijling en telt vele symbolen. De stalen rand van 4 x 2 m heeft dezelfde afmetingen als de twee graven, waarin de lichamen van de verzetsstrijders zijn gevallen met op de rand staat een gedicht van Marie-Colette van Spaendonck met tussen de dichtregels de namen van de veertien slachtoffers. Opvallend is de bronzen schaal met de executiedatum 26 mei 1944, waarin het hemelwater wordt opgevangen als symbool voor de tranen die zijn gevloeid. Tegelijkertijd weerspiegelt het de lucht, symbool voor de hemel.
Op de vier zwerfkeien staan de namen van de 14 verzetshelden als symbool voor de lichamen die nooit zijn gevonden. Het zijn Albert Meintser, Jan de Jong, Barend Busnac, Harry Verbunt, Wim Berkelmans en Rob van Spaendonck van de Tilburgse verzetsgroep, Jan Noorda, Evert-Gerard Roes en Willem Oosterheert van de Groningse verzetgroep en Petrus Juten, Cornelis Wagtho, Jacob Hage, Harmen van Rossum en Jacob Everaers van de verzetsgroep uit Bergen op Zoom en Tholen. Zij worden In de vroege morgen van 26 mei 1944 in 2 groepen van zeven man door een Duits vuurpeloton geblinddoekt en achter een zandheuvel waar ze naast elkaar gezet worden gefusilleerd. Hun laatste rustplaats is verzwolgen door het zand en nooit teruggevonden. Ook niet als Genietroepen uit Vught duizenden kubieke meters zand verplaatsen. In januari1976 zijn nog verschillende pogingen gedaan om de stoffelijke overschotten te vinden, waarbij gebruik wordt gemaakt van de modernste apparatuur, maar de lichamen bleven onvindbaar. Hun geesten zwerven als het ware nog steeds door de Loonse en Drunense Duinen.
Vanaf het oorlogsmonument bij wandelrouteknooppunt NR-30 kiezen we voor de richting naar wandelrouteknooppunt NR-37. Door een laantje dat aan de westzijde wordt begrensd door een begroeide zandrug die door het vanuit het westen oprukkend stuifzand is gevormd komen we bij wandelrouteknooppunt NR-37. Op deze zandrug vinden we grove dennen, die hier omstreeks 1900 op grote schaal zijn aangeplant op het stuivende zand in oostelijke richting tegen te houden. In die tijd hadden de woeste gronden hun waarde voor de landbouw verloren en was er veel vraag naar dennenhout voor de mijnbouw. Bovendien zorgden de bossen ervoor dat het stuivende zand geen overlast meer kon bezorgen aan de omliggende landbouwenclaves. Bij wandelrouteknooppunt NR-37 betreden we het uitgestrekte stuifzandgebied van de Drunense Duinen en volgen de groengele markeringen door het mulle zand naar wandelrouteknooppunt NR-33.
De ontstaansgeschiedenis van dit stuifzandgebied dateert van zo'n 10.000 jaar geleden, toen poolwinden in de laatste ijstijd het zand hier hebben afgezet. Eeuwenlang is het gebied bedekt door oerbos geweest totdat de streekbewoners in de Middeleeuwen brandhout en landbouwgrond nodig hebben. Op de heide laten de boeren in de 14e eeuw hun vee grazen, de grond raakt uitgeput en de wind blaast dan steeds grotere zandvlaktes open. In 1921 koopt de Vereniging Natuurmonumenten de eerste 16 ha zandverstuiving. Sinds die tijd is het natuurgebied dat Natuurmonumenten beheert stukje bij beetje groter geworden en nu is dit hele gebied uitgegroeid tot het Nationaal Park de Loonse en Drunense Duinen. Maar in de loop der jaren is de oppervlakte van het stuifzandgebied gestaag afgenomen en is het open landschap langzaam dichtgegroeid met planten en bomen. Om dit zeldzame stuifzandlandschap te behouden is door de Vereniging Natuurmonumenten een grootschalig herstelproject gestart, waarvan de eerste resultaten nu al zichtbaar zijn.
Onderlangs de voet van de Kapucijnenberg voet de route ons zuidoostwaarts. Deze Kapucijnenberg is één van de hoogste stuifheuvels in dit gebied. Paters en novicen die vroeger in het Kapucijnenklooster in Biezenmortel zijn opgeleid kwamen hier regelmatig tijdens hun geregelde wandelingen. Dit verklaart de naam van de berg. We lopen er langs om dan oostwaarts bij wandelrouteknooppunt NR-33 uit te komen. Nu gaat het naar wandelrouteknooppunt NR-34. Op een zomerse dag is hier goed te voelen dat de temperatuur boven het open zand veel hoger is dan het beschutte bos. Het extreme klimaat van het kale zand - vaak kurkdroog en een temperatuursverschil tussen dag en nacht van soms wel 40 graden - zorgt er dan voor dat planten er maar moeilijk kunnen groeien. Bovendien worden de jonge plantjes overstoven door het losse zand dat voortdurend in beweging is door de wind en het zand bevat nauwelijks voedingsstoffen. Een korte klim naar wandelrouteknooppunt NR-80 voert ons naar het zogenaamde Varkensbos. We lopen over een met eiken begroeide wal, een natuurlijke bescherming van het gehucht Giersbergen, dat we verderop de wandeling bereiken. Dit Varkensbos is genoemd naar de wilde zwijnen die hier tijdens en na de Tweede Wereldoorlog leefden. Vanwege het oorlogsgeweld waren zij vanuit Duitsland naar hier gevlucht. Ze zijn later allemaal afgeschoten omdat ze veel schade aanrichtten op de omliggende landbouwgronden.
Vanaf wandelrouteknooppunt NR-80 gaat het pal noordwaarts door het bos. We passeren wandelrouteknooppunt NR-79 en dalen langs een klein open veldje in het bos af naar wandelrouteknooppunt NR-97 waar we rechts afslaan om via paal NR-98 door te steken naar het fietspad van Uitspanning De Rustende Jager naar het gehucht Giersbergen. We volgen het fietspad naar links en bereiken Giersbergen. Het gehucht Giersbergen is een uithof geweest van de Abdij Ter Kameren in België, een abdij van de Cisterciënserinnen. Giersbergen ontstaat in de eerste helft van de 13e eeuw. De verste bronnen gaan terug tot 1244, als Hertog Hendrik II van Brabant 150 bunder woeste grond op die plaats schenkt aan de Abdij Ter Kameren. Dergelijke uithoven zijn afzonderlijke bedrijfseenheden op enige afstand van de abdij. Op deze grote boerderijen verblijven de lekenbroeders om de uitgestrekte landerijen te kunnen beheren. In 1614 wordt overgegaan tot verkoop van de uithof. De uithof is dan met een gracht omgeven en door een poort toegankelijk. De twee pachthoeven, de Poorthoeve en de Maaihoeve, worden verkocht aan twee rentmeesters. Op de fundamenten daarvan zijn de thans bestaande boerderijen en de met riet bedekte boerenschuren opgetrokken. Het dorpje Giersbergen komt in de 17e eeuw in moeilijkheden door het oprukkende zand. Al lang is hier intensief getracht het stuivende zand vast te leggen door middel van beplantingen. Het is overigens nog niet zo lang geleden dat Giersbergen alleen bereikbaar was over duinpaden. Geleidelijk doet ook de moderne 20e eeuw hier haar intrede. In 1951 krijgt Giersbergen pas een algemene waterpomp ten behoeve van de bevolking en in 1956 en 1965 volgt aansluiting op het elektriciteit- en waterleidingnet.
Meteen langs de wandelroute ligt Herberg De Drie Linden, een aardige rustplaats en uitgangspunt voor een wandeling in de Loonse en Drunense Duinen. Voor ons een goed moment een pauze in te lassen en ons op het terras neer te vleien voor een kopje koffie met een overheerlijke Udenhoutse Broeder, het streekgebak dat uitstekend past bij een stevige wandeling. We genieten van het voorjaarszonnetje! Daarna wandelen we verder door Giersbergen in westelijke richting en komen al meteen langs het Giersbergs Boerinneke, een sculptuur van de beeldhouwster Carla Vrendenberg (1943) Het is een blijvende herinnering aan dat feit dat Giersbergen in 1995 het 750-jarig bestaan viert. Verderop passeren we een tweetal monumentale boerderijen: de Poorthoeve en de Maaihoeve. De Maaihoeve, Giersbergen 2a, is de best bewaarde boerderij. Het is een voortzetting van de middeleeuwse boerderij. Het pand staat op de Rijksmonumentenlijst. Achter deze hoeve staat een Vlaamse schuur die in 1991 is gerestaureerd. De boerderijen in Giersbergen hebben een zeer opmerkelijke oversteek, een deels doorlopende dakconstructie, die gelegenheid biedt om bepaalde werkzaamheden bij regen toch uit te kunnen voeren. Net voorbij de historische Maaihoeve treffen we nog een kunstwerk: de "Magneettafel", dat de aantrekkingskracht van de kern symboliseert. Dit kunstwerk krijgt Giersbergen aangeboden als de Gemeente Drunen op 1 januari 1997 samengaat met Heusden en Vlijmen. De "Magneettafel" is ontworpen door Tine van de Weyer (1951) en is onderdeel van een serie van drie.
Tegenover de “Magneettafel” slaan we de verharding in en wandelen langs wandelrouteknooppunt NR-99. Het asfalt gaat even verderop over in een zandweg. Op de T-splitsing met wandelknooppunt NR-78 houden we rechts aan en bereiken het bosgebied dat de noordelijke zijde van de Loonse en Drunense Duinen vormt. Bij wandelrouteknooppunt NR-77 kiezen we voor het bospad richting west naar wandelrouteknooppunt NR-20. Aangekomen op dit punt slaan we af naar links en lopen zuidwaarts tot we even verderop bij wandelrouteknooppunt NR-36 aankomen. Hier blijven we rechtdoor lopen tot we na een paar honderd meter naar rechts over een zandrug door steken naar het open stuifzandgebied. Oostelijk van dit gebied is de Vereniging Natuurmonumenten begonnen met het stuifzandherstelproject, een reddingsplan voor dit zeer waardevol gebied, waar bijzondere dieren en planten leven die afhankelijk zijn van een open en dynamisch landschap. Dit landschap dreigt totaal te verdwijnen door oprukkend bos. Via een natuurlijk proces groeien de heidevelden dicht met bomen, waardoor de wind steeds minder vat krijgt op het zand. Het stilgelegde zand groeit snel dicht met mossen, grassen en heide, om vervolgens ook als bos te eindigen. De maatregelen die de Vereniging Natuurmonumenten nu uitvoert zijn erop gericht om de openheid in het stuifzandgebied terug te brengen en meer verstuifbaar zand bloot te leggen. De wind krijgt hierdoor weer ruimte om kracht op te bouwen en zand te verplaatsen. Heidevelden worden boomvrij gemaakt, delen van bestaand bos worden gekapt en er wordt op kleine schaal geplagd.
Vanaf het punt waar we nu het stuifzandgebied betreden begint een “avontuurlijk” traject van de wandeling. We zijn helemaal aangewezen op ons eigen oriëntatie gevoel! Westwaarts gaat de wandeling langs de bosrand aan onze rechterzijde en het open duinlandschap aan onze linkerzijde. Hier ontbreekt elke markering! Hierbij moeten we goed opletten dat we deze bosrand goed steeds in onze nabijheid moeten houden en het tweetal duinpannen oversteken. Een goed oriëntatiepunt is de solitaire monumentale boom die we aan onze linkerzijde passeren. Rechtdoor lopend bereiken we de voor ons opdoemende bosrand, die aan de westelijke zijde het stuifzandgebied begrenst. We komen uit op een breed bospad met rechts van het bospad buiten de dennenbomen nog een uitloper van het duingebied. Als we na een paar honderd meter naar rechts doorsteken komen we op de beboste zandrug, een hoge randwal aan de noordelijke zijde van het natuurgebied, die het stuivende zand door de begroeiing tegenhoudt. Hier staat en houten vakantiebungalow. Naar links volgen we even de mountainbike route om dan naar rechts af te dalen naar Café Restaurant De Roestelberg.
Vanaf Café Restaurant De Roestelberg volgen we de het wandelroutenetwerk bij wandelrouteknooppunt NR-66 naar wandelrouteknooppunt NR-9 langs de weilanden die in noordelijke richting uitzicht geven richting Waalwijk. Zo komen we aan het fietspad met parkeerplaats aan de Waalwijkse baan, pal achter Camping Duinlust. Linksaf gaat het richting Kaatsheuvelse IJsbaan. We maken een omtrekkende beweging op de noordelijke oever rond dit kunstmatige ven en stuiten hier op de markering van wandelrouteknooppunt NR-7. Via wandelrouteknooppunt NR-4 wandelen we door naar wandelrouteknooppunt NR-3. Aan het verharde fietspad staan we bij het Vredesmonument voor de oorlogsslachtoffers 1940-1945. De uit Drunen afkomstige kunstenaar Henk Mooij uit Drunen heeft gekozen voor een gedrongen obelisk in de vorm van een granaat. Links van het jaartal 1940-1945 zijn granaatscherven aangebracht. De gedenkplaat houdt de herinnering levend aan de gevallenen in de Gemeente Loon op Zand tijdens WOII en de Schotse bevrijders van de 51e Highland Division.
Het monument staat op de plek, waar in de jaren 1942-1944 de Duitsers in de Loonse en Drunense Duinen een opslagplaats voor munitie hebben aangelegd. Deze Munitions Ausgabe Stelle (M.A.St.) is een distributieplek van munitie voor de Duitse luchtmacht op vliegveld Gilze-Rijen, dat door de Geallieerden regelmatig gebombardeerd is en waardoor het te gevaarlijk is om de daar munitie op te slaan. De munitie voor de M.A.St. wordt via het station van Waalwijk aangevoerd en met speciale vrachtwagens naar deze munitieopslagplaats gebracht. Het totale complex heeft bestaan uit een kazerne, verharde wegen, bunkers, uitgegraven parkeerhavens voor vrachtauto’s, een kantine, een voetbalveld en zelfs een zwembad. Het terrein is door middel van gaas en rijen prikkeldraad afgezet en heeft een loopgraaf om het terrein aan de kant van de Loonse en Drunense Duinen te beveiligen. Op dinsdag 5 september 1944 (Dolle Dinsdag) als de Duitsers hals over kop vertrekken worden de explosieven gedeeltelijk afgevoerd en het overgrote deel tot ontploffing gebracht, wat dagenlang duurt. Hier in de buurt van het Vredesmonument zijn nu nog de talrijke sporen van het opblazen van het munitiedepot zien in de vorm van kleine en grote kraters. Soms wel met een doorsnee van meer dan vijftien meter en een diepte van ruim vier meter.
Het fietspad volgend naar links slaan we na een kleine 100 m voorbij het monument het ruiterpad rechtsaf bij de markering. We passeren wandelrouteknooppunt NR-11 en wandelen naar wandelrouteknooppunt NR-17. We steken het asfalt van het Hooispoor over en staan nu op de Kraanvense Heide. De route voert ons met de klok mee naar de zuidzijde van dit kleine heideveldje met enkele solitaire eiken. Vanaf wandelrouteknooppunt NR-17 houden we koers naar wandelrouteknooppunt NR-19. Na bijna één kilometer leidt de groengele route ons rond een krater, die wellicht ook een overblijfsel is uit de laatste dagen van WOII als de munitieopslagplaats tot ontploffing wordt gebracht. Waar de gemarkeerde route naar links afslaat wandelen we rechtdoor en bereiken de eerste huizen van Loon op Zand aan de Van Hornestraat. Deze steken we over en door de Strieckenlaan en Tuinstraat bereiken we het centrum van Loon op Zand waar we bij Café-Brasserie De Kiosk ons eindpunt bereiken van deze rondwandeling.
Natuurlijk wordt er nog koffie gedronken aan de Andromeda en een pilsje in natuurlijk ook verkwikkend na zo’n “struintocht” door de Brabantse Sahara. De plannen voor de volgende wandeldag worden al gesmeed. Dit zal zeker in de tweede week na Pasen gebeuren. Nadere berichtgeving zal op tijd gebeuren. Voor Peter en Harry betekent in april nog van de partij kunnen zijn, maar dat zij in mei verstek moeten laten gaan. Zij hebben grootse plannen om te gaan fietsen langs de Elbe of wandelen in Spanje. Maar ook in mei zullen we de wandelschoenen onderbinden!!
Charles Aerssens
31 maart 2010
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 31-03-2010 door C.P.J. Aerssens