[IMAGE]

Evenals het voorafgaande jaar hadden we al snel aan het begin van het schooljaar het plan opgevat om opnieuw in de herfstvakantie een tweetal dagen in de Belgische Ardennen te gaan wandelen. Er werd op 7 september een ledenvergadering uit geschreven bij Jan en de ideeën kwamen op tafel. Ook werd besproken of we voor deze gelegenheid ook niet-leden zouden benaderen, maar wel met de restrictie dat het gezelschap niet te groot mocht worden. Het was ook meteen duidelijk dat we weer de bovenloop van de Ourthe zouden kiezen en nu vanaf Durbuy de tocht verder stroomopwaarts zouden plannen. Er moest een nieuwe, geschikte overnachtingsplek gezocht worden, omdat we niet in Baillonville terecht konden. Na de nodige telefoontjes vonden we een geschikte "gite rurale" in Laidprangleux, een gehucht bestaande uit 2 huizen en een stal gelegen tussen Dochamps en Devantave. Het was een verbouwd bakhuis, dat was omgetoverd in een comfortabele vakantiewoning voor 8 personen.

Op maandagmorgen 17 oktober werd er om 6.30 uur met een tweetal auto's vertrokken vanuit Etten-Leur en Sprang-Capelle. Voor deze wandelgelegenheid was het gezelschap, dat ook het afgelopen jaar op stap was geweest, dus Jan, Peter, Bert en Charles, uitgebreid met Marlien en Marion. Het station van Maastricht was de eerste halteplaats waar koffie werd gedronken en Charles zich bij het gezelschap voegde. Vervolgens ging het van hieruit via Luik en de snelle "Route des Ardennes" naar Baraque de Fraiture, Samrée en van Dochamps naar Laidprangleux waar we de auto's bij het huisje parkeerden. Alvorens hier om 10.30 uur te vertrekken werd de inwendige mens gesterkt met een flink stuk appeltaart en een kopje koffie. Vol goede moed gingen we op weg onder een strak blauwe hemel en een stralend herfstzonnetje. Meteen achter het vakantiehuisje sloegen we een voetpad in, dat we spoedig moesten verlaten en door een wei vol schapen ging het verder tot aan de bosrand. Hier kwam een eerste hindernis, een beekje dat we zonder natte voeten konden oversteken. We vervolgden het bospad in NW-richting door het bos. Het was hier de bedoeling een bospad te volgen in de richting van Bois de Tave, maar deze weg was geblokkeerd. Zo liepen we tussen de weilanden door tot aan de doorgaande weg van Dochamps naar Devantave. Over het asfalt marcheerden we in de richting van het laatst genoemde dorp en bij de eerste afslag ging het rechts af naar Bois de Tave. Tussen weilanden en omgeploegde akkers, waar de wintertarwe net boven de grond kwam, ging het via het vakantiepark "Sur les Gevrais" naar Magoster. In dit dorpje kozen we de richting van Erezée. Het was intussen aangenaam warm geworden en na goed een kilometer buiten Magoster vonden we een goed plekje om te eten en even de benen te strekken.

Na de lunch vervolgden we onze wandeling over een voetpad en daalden af naar Gevrogne. Net voor dit gehucht zagen we hoe een onachtzame en verbouwereerde tuinier zijn spiksplinternieuwe motormaaier in de vijver zag verdwijnen. Onze hulp kwam als geroepen en met vereende krachten werd de grasmachine op het talud getrokken. Wij kregen alleen de dank van de eigenaar !! Via Trinal marcheerden we in de richting van het waterreservoir, gelegen aan het Bois Ol Fagne. We zaten hier op 350M NAP en daalden vervolgens door het bos af naar Werpin op 200M NAP. We kwamen hier voorbij het 11M hoge Mariabeeld van "La Vierge de Werpin". We bereikten nu direct de Ourthe, die we nog een kilometer stroomafwaarts volgden langs de noordelijke oever tot de brug bij Château de Héblon. Hier staken we de Ourthe over. Dit was het uiterste punt van de route vandaag.

Terug ging het eerste gedeelte over de grote weg in de richting van La Roche. Eerst werd er nog halt gemaakt en een kopje koffie gedronken in Bowling "Funny Ball". In Hampteau verlieten we de grote weg en namen een rustige secundaire weg evenwijdig aan de N34. Bij de Chapelle St.Odile stond Jan al op ons te wachten, omdat hij de N34 had gevolgd. Naar Rendeux-Bas ging het en voor de kerk sloegen we links af naar de Ourthe. Hier was een voetgangersbrug, die we overstaken en langs de oever liepen we nu stroomopwaarts. Groot was de verrassing toen we bij het Village de Vacances een touwbrug aantroffen over de Ourthe. Deze werd op zijn degelijkheid getest en besloten werd naar de andere oever te gaan alsof dit zo in het draaiboek was opgenomen. Marion en Marlien zouden als eerste de oversteek wagen en vervolgens de mannen. De dames lieten zich niet kennen en toch wel met enig angst en beven waagden ze de oversteek. Eenmaal allemaal veilig aan de overkant kwam de mededeling dat deze oversteek helemaal niet voorzien was maar dat dit goed was voor het zelfvertrouwen van eenieder. Door de weilanden liep het voetpad tot aan de volgende brug. Hier staken we de Ourthe opnieuw over en liepen opnieuw dicht langs de oever naar de Ancienne Moulin de Bardonwe. Hier moesten we even overleggen hoe de weg te vervolgen omdat het bos was afgesloten i.v.m de jacht. Gelukkig was er een alternatieve weg aangegeven, die direct langs de Ourthe liep. Het ging door het prachtige in herfsttooi gekleurd Bois del Core en Bois de Jambe.

Zo arriveerden we in Marcourt, het dorp waar volgens de legende de 4 heemskinderen vandaan kwamen. Het was inmiddels 16.30 uur geworden en we hadden nog een aantal kilometers te gaan. Bovendien verlieten we hier het dal van de Ourthe en dat betekende klimmen: van 220M NAP naar 480M NAP tot aan ons verblijf in Laidprangleux. In de wetenschap dat de laatste loodjes het zwaarst wegen begonnen we aan deze etappe. Na ongeveer 1,5KM werd de asfaltweg verlaten en hielden we voor de laatste keer halt om nog wat te eten en te drinken. De duisternis begon nu langzaam in te vallen toen we door het bos en de weilanden in de richting van Devantave gingen. Spoedig zou het helemaal donker zijn, maar gelukkig hadden we nu goede weg onder de voeten. Op 2KM van Laidprangleux kwamen we in gesprek met een inwoner van Devantage, die zo vriendelijk was om mijnheer Philippe Daco te bellen. Deze was binnen 5 minuten ter plekke om de sleutel van onze "gite rurale" te brengen. Charles reed met hem mee om zich te laten informeren omtrent de gang van zaken in Laidprangleux. De kachel werd aangestoken en het huisje was in een wip op temperatuur.

Even later, het was inmiddels al 19.30 uur geworden, arriveerden iedereen moe maar voldaan. Eerst werden de kamers geïnspecteerd en vervolgens moest de kookploeg in actie komen om voor het verdiende avondmaal te zorgen. Intussen werd er een stevige slok gedronken en lieten we ons het eten goed smaken. Marion had immers voor een stevige hap gezorgd. Na het avondeten werd er nog even rond het dambord gezeten en probeerde Marlien de rest te overtuigen van haar damkunsten. Maar de schakers bleken de langst adem te hebben !! Moe en hopend de volgende dag geen spierpijn te hebben, kropen we onder de wol en spoedig was het huis in een diepe rust. Maar lang zou dit niet duren, want midden in de nacht moest Bert plotseling zijn bed uit om de vissen nog even te voeren!! Gelukkig had hij er de volgende morgen geen weet meer van.

De tweede dag van ons verblijf in de Belgische Ardennen begon al even stralend als de vorige. Het was echter nog wel koud en het gras was bevroren, zodat we met de jassen aan op pad gingen. Vandaag zouden we een ander stuk langs de Ourthe belopen. Waren we het vorige jaar in Durbuy gestopt, nu zouden we daar starten en stroomopwaarts richting Hotton lopen. Maar eerst moesten we het huisje opruimen en we konden pas vertrekken nadat we mijnheer Philippe Daco hadden betaald en alles in orde was bevonden. Met twee auto's reden we via Devantave en het vakantiepark Village du Bois d'Arlogne naar Marcourt. Hier ging het over de N34 naar Hotton, waar we midden in het centrum de auto van Jan parkeerden, de spullen overlaadden en met 6 man in de auto van Bert naar Durbuy koersten. Hier was het al aardig druk met toeristen en we vonden een parkeerplaats onder de geplooide rots "La Falize".

Omstreeks 10.30 uur vertrokken we uit Durbuy over de brug aan de voet van het kasteel. Meteen gingen we links af naar de oever van de Ourthe en liepen door de weilanden in ZW-richting. Toen de weilanden ophielden, zochten we een uitgang over de prikkeldraad en moest er even geklommen worden over een rotsig pad direct aan het water gelegen. Het was geen onoverkomelijke hindernis en daarna zaten we weer meteen in de weilanden. Het was nog even moeilijk bij een wankele brug aan de grote oversteek over de Ourthe bij de Barriere de Petit-Han. Via het gehucht Petit-Han zochten we een route langs de oever, maar we liepen ons vast en kwamen op een groot landgoed terecht, dat we na enig zoeken via de oprijlaan verlieten. Nu moesten we over een rustige secundaire weg naar Grandhan, omdat we niet meteen de grote doorgaande weg wilden volgen en vervolgens voorbij de kapel van St. Rochus kwamen we pas bij die grote weg, de N29. Deze volgden we tot in Monteuville. Hier ging het links af over een voetpad in de richting van Deulin. Volgens de kaart moest er hier een voetgangersbrug over de Ourthe zijn, maar deze bleek al lang niet meer te bestaan en er staken nog slechts enkele pijlers uit. We overlegden wat te doen. Kousen en schoenen uit en door het water naar de overkant waden of een alternatieve route kiezen aan deze zijde van de stroom. We besloten het laatste te doen en zo zetten we de wandeling voort. Onderweg werd er nog even halt gemaakt voor een broodje en drankje en een sanitaire stop (Er stond hier een heuse plonsplee!)

Door het bos kwamen we bij een onverzorgde camping en staken hier de Ourthe over. We kozen opnieuw voor een route die dicht langs het water bleef lopen en zo bereikten we Monville. Nu was het nog slechts een 3KM tot we in Hotton waren. We konden nu alleen nog volgen en tegen 15.45 uur bereikten we Hotton, waar we op een bankje aan de oever van de Ourthe nog wat aten en dronken. Bert en Jan gingen daarna de auto in Durbuy ophalen. Eenmaal terug was er nu nog tijd voor een pilsje op een terrasje. We wachten tot de laatste zonnestralen om ongeveer 17.15 uur achter de einder van Hotton verdwenen waren en maakten ons op voor de terugreis naar Maastricht. Via Erezee kwamen we bij Manhay op de "Route des Ardennes" en reden vervolgens via Luik naar Maastricht. Hier zouden we deze wandeldagen afsluiten met nog een gezellig etentje, wat voor onze penningmeester Jan geen enkel probleem was, omdat we nog voldoende in kas hadden.

Om 18.30uur parkeerden we de beide auto's bij het station en loodste Charles het gezelschap door de Wijkerbrugstraat naar een sfeervol Maastrichts eetcafé in de Rechtstraat op een steenworp afstand van de beroemde St. Servaasbrug. Dit etablissement had als specialiteit konijn op de menukaart staan. De keuze was dan ook voor bijna iedereen meteen duidelijk. Alleen Jan koos voor vis. Om 21.00 uur namen we afscheid en werd de terugreis naar het Brabantse land aanvaard.

Kortom: we konden terugzien op een tweetal geslaagde wandeldagen met prachtig, zonnig herfstweer en veel wandelgenot in een gedeelte van de Belgische Ardennen vol landschappelijke afwisseling met uitgestrekte horizons en wilde, ongerepte valleien. Zo te voet deze streek ontdekken en langs de oevers van de Ourthe lopen, liet ons de beslommeringen van alle dag vergeten en genieten van de Ardeense natuur en haar cultureel erfgoed. Zeker voor herhaling vatbaar !!

Charles Aerssens
20 october 1994

Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 11-03-2005 door C.P.J. Aerssens