Na de zomervakantie begint het altijd weer te kriebelen om de traditionele wandeldagen in de herfstvakantie weer te gaan plannen. Bovendien staat dit jaar het uitstapje naar de Eifel in het teken van de afronding van het Wandelproject Ahrsteig! Door de late schoolvakantie dit jaar is het al september als Charles zich buigt over die planning in oktober. Natuurlijk moet eerst met Bert worden overlegd welk weekend in aanmerking komt. Het vierde weekend van oktober wordt vastgelegd. Nu kan Charles aan de slag om voor 23, 24 en 25 oktober een accommodatie vast te leggen en de meerdaagse wandelroutes uit te zetten. Met de ervaringen van het afgelopen jaar weten we dat nog slechts één etappe van de Ahrsteig openstaat. Het traject van Heimersheim naar Sinzig en de monding van de Ahr in de Rijn bij Kripp moet nog worden afgelegd. Op zich geen groot probleem, omdat de afstand rond de 12 kilometer schommelt.
Het zoeken naar een passende accommodatie in de buurt van het laatste traject van de Ahrsteig voor deze 3 wandeldagen levert geen problemen op. Opnieuw komt hetzelfde hotel als het afgelopen jaar als meest prijsgunstige uit de bus. Dit betekent dat we weer onze intrek zullen nemen in Hotel Lochmühle in Mayschoss. Dit boeken we nu echter wel bij NuWegExclusief.nl en niet bij Hoteldeal.nl. voor dezelfde prijs als het afgelopen jaar. Daarbij kan gezegd worden dat Charles al vele goede ervaringen met het boeken via NuWegExclusief.nl heeft en hij gaat ervan uit dat het ook deze keer weer goed verloopt. Bovendient is ook het afgelopen jaar deze accommodatie ons goed bevallen, alleen voor een goede WiFi verbinding moesten we voortdurend op zoek. We zijn hier dus op voorbereid en hopen dat er nu betere ontvangst is. Het Hotel Lochmühle is via internet boekt door Charles snel geboekt en dit betekent dat hij zich nu in alle rust over de wandeltrajecten kan buigen.
Hebben we in de afgelopen jaren vanaf 2014 met 88 kilometer al het allergrootste gedeelte van het Wandelproject Ahrsteig afgelegd, voor dit jaar zijn het er nog zo’n 15 kilometer. Eigenlijk gaat het nog om één traject en dat is voor de 3 wandeldagen natuurlijk wel aan de magere kant. Charles heeft daarom de routekaart goed bestudeerd en daarom een drietal varianten gepland, die redelijk overzichtelijk zijn en de Ahr op verschillende manieren laat ervaren. Daarbij komt nog dat met het klimmen der jaren van de `Krasse Knarren` de pijntjes en ongemakken gaan opspelen. Voor Lorenz betekent dit dat de afstanden toch zeker onder de 15 kilometer moeten blijven. Gezien het resterende deel van de Ahrsteig moet dit geen probleem zijn.
De website van de Ahrsteig biedt Charles een aanzet om voor de eerste dag de officiële rode markering van de Ahrsteig vanuit Heimersheim naar Sinzig in kaart te brengen. Dit is volgens het wandelboekje de eigenlijke slotetappe en het sluitstuk! Alleen het is jammer dat de route hierin Sinzig ophoudt en niet nog de laatste 3,5 kilometer laat doorwandelen van de plek waar bij Kripp de Ahr in de Rijn stroomt! Voor Charles betekent dit dan ook de wandelroute over de Ahrtalweg van Heimersheim naar de monding van de Ahr in de Rijn een belangrijke variant is, die ook een wandeldag verdient. Op de nog openstaande dag wordt gekozen voor een wandeling over een traject van de Rotweinwanderweg. De optie staat hierbij open om bij de heersende weersomstandigheden Hotel Lochmühle of Marienthal als vertrek of eindpunt te kiezen.
In de laatste week voor vertrek checkt Charles nog even alle gegevens en telefoneert met Hotel Lochmühle. Alles is oké is en we zijn op de aangegeven dagen van harte welkom. Ook de logistieke planning m.b.t. de aanrijroutes en de wandeltrajecten op de wandeldagen is geregeld en zo kunnen we zonder problemen op zondagmorgen 23 oktober vertrekken.
Op deze zondagmorgen vertrekken Bert en Marion vanuit Zevenbergen naar Loon op Zand om er Charles rond half negen op te halen. Dan rijden de Brabanders via de Autobahn naar Venlo, Kerpen met Sinzig als eindbestemming. Hier hebben we op de parkeerplaats bij de Edeka aan de Kolpingstrasse afgesproken Lorenz en Wilma te treffen, die ook omstreeks diezelfde tijd uit Enschede zijn vertrokken. Bert, Marion en Charles zijn zonder problemen onderweg al voor de klok van 11.00 uur op het afgesproken trefpunt. Lorenz en Wilma komen door enig oponthoud een kwartiertje later. Dan rijden we naar de grote parkeerplaats aan de Jahnstrasse en lopen nog even Sinzig binnen om er nog een kopje koffie met een wafel te nuttigen. Daarna is het tijd om naar Heimersheim, het startpunt van vandaag, te rijden. Een auto blijft achter op de parkeerplaats in Sinzig. Het is slechts een klein kwartiertje naar ons startpunt van de laatste etappe van de Ahrsteig. In Heimersheim parkeren we de auto aan de Bauserweg, aan de rand van het dorp.
Het stadje Heimersheim maakt sinds 1969 deel uit van de stad Bad Neuenahr-Ahrweiler , maar wordt al voor het eerst in 893 in een oorkonde uit Prüm vermeld. Door de strategische ligging aan de Ahr en de nabijheid van de Rijn bezit het al omstreeks 1426 een omwalling en stadspoorten, waarvan nog restanten aan de Laat-Gotische Westpoort en het Alte Backhaus behouden zijn. Tijdens de Keulse godsdienstoorlog plunderen in 1588 Spaanse troepen het stadje en in de 30-jarige oorlog wordt Heimersheim bezet en geplunderd door Zweedse troepen en soldaten van het Kurfürstentum Keulen . In de 16e eeuw is in de nabijheid een warme zwavelbron ontdekt, die omstreeks 1820 als drinkwater in gebruik is.
Opvallend in het stadsbeeld is de Laat-Romaanse parochiekerk St. Mauritius, die vermoedelijk in de eerste helft van de 13e eeuw is gebouwd op de plek van een oudere voorganger, gezien het patrimonium van de H. Mauritius. Dit is gebeurd onder bescherming van de Graf von Ahr, zoals vermeld in een geschrift van Abt Caesarius (1180-1240) van Heisterbach in 1222. Het kerkgebouw is een Basilica met een robuuste achthoekige vieringstoren met piramidedak. In 1555 wordt de kerk door brand zwaar beschadigd. In 1961 is de kerk uitgebouwd in de oorspronkelijke stijl met behoud van de loodglasvensters uit de tweede helft van de13e eeuw. Deze stellen voor het familiewapen van de Burggraven van Landskron, de verkondiging, geboorte, kruisiging, verrijzenis en hemelvaart van Christus. Een ander venster beeldt uit een bisschop, de H. Catharina met rad, twee ridders, St. Joris en de H. Mauritius. Opvallend is het hoofdaltaar uit 1599 van albast, geschonken door Aartsbisschop Lothar von Metternich (1551-1623) en een grafsteen van het stollingsgesteente Trachiet uit 1550 van Hermann Quadt von Landskron in wapenuitrusting.
We starten op de kruising van de Bauerweg en Vehnerweg en kiezen voor het onverharde pad, waar een verwijzingsbord van het Natuurschutzgebiet ten zuiden van Heimersheim ons op weg helpt. Het holle weggetje klimt in de richting van de hoogspanningsmasten. Onder de hoogspanningsleidingen slaan we op de kruising linksaf de landbouwweg volgend. Hier passeren we een eerste markering en richtingwijzer van de rood gemarkeerde Ahrsteig. Het brede pad klimt nauwelijks en we komen voorbij een uit de kluiten gegroeide zitbak XXL. Vanaf deze plek hebben we een prachtig uitzicht op Heimersheim, waarbij de parochiekerk St. Mauritius duidelijk uitsteekt boven de daken van het stadje. Het voetpad voert ons langs akkers, weiden en boomgaarden. Dan buigen we geleidelijk af naar links met aan de rechterzijde bossages en op de T-splitsing naar rechts komen in het buurtschap Ehlingen, dat ook deel uitmaakt van de Gemeente Bad Neuenahr-Ahrweiler. We passeren aan onze linkerzijde het opvallende bouwwerk van architect Udo Heimermann, de "Antoni Gaudi van het Ahrtal”. Ook hij hanteert, zoals Gaudi, een eigenzinnige bouwstijl met ronde, organische vormen met de typische kenmerken van gebogen lijnen, onregelmatige, natuurlijke materialen en energiezuinig.
We staan nu midden in Ehlingen, dat al in 853 vermeld wordt, als het aan het Sankt Cassius Stift in Bonn geschonken wordt. Omstreeks 1162 bezit de Abdij Deutz hier een watermolen en de Abdij Steinfeld heeft hier in de 13e en 14e eeuw een aantal wijnbergen. We steken de K44, de Ehlingerstrasse, over en wandelen langs een keurig vakwerkhuis met rode balken, het in 1711 gebouwde Zehnthof, het oudste gebouw in het dorp. Archeologisch onderzoek heeft echter aangetoond dat de balken zeker 200 jaren ouder zijn. Aangekomen bij het Weingut Franz Schäfer slaan we rechtsaf het de smalle St. Hubertusstrasse in. Met de bocht naar links passeren we het oude “backes” en de kleine St. Hubertuskapel, die uit het midden van de 17e eeuw stamt. Maar het onderste deel van de koormuren is ouder. Het schip met twee gemetselde kruisribgewelven is in 1773 gebouwd. Dit jaartal is boven het portaal ingemetseld. In het interieur zien we de houten beelden van St. Hubertus (17e eeuw) en een zittende Madonna met kind (1440). Verderop slaan we rechtsaf en wandelen onder de A571 door en beginnen naar links met de beklimming van de Ehlinger Lei. De route voert ons rechtdoor over een grasbaan langs de wijnterrassen. Het pad wordt onverhard en biedt ons naar links een panoramisch uitzicht op het Ahrdal. De klim brengt ons naar een plateau met uitzicht op het Ahrdal.
Dit plateau, gelegen op een hoogte van 135 meter, wordt ook wel Vinzenz Schneider Platz genoemd. Een infopaneel verwijst naar deze onderwijzer uit Ehlingen, die hier op eigen initiatief een natuurlijke kruidentuin met de meest uiteenlopende wilde bloemen en kruiden uit de regio heeft aangelegd. Hier staat ook een groot wit kruis opgesteld, dat er in 1967 gekomen is voor het oorspronkelijk eenvoudige houten kruis. Maar erg opvallend op deze hoogvlakte is toch de zend- en straalverbindingsmast. Van hier zetten we de wandeling voort in zuidelijke richting. Het pad voert ons langs de rijen wijnstokken die naar rechts dalwaarts verlopen en opnieuw uitzicht geven op het Ahrdal. Links aanhoudend volgen we de bosrand langs de flanken van de Mùhlenberg en bereiken verderop een kleine verscholen boshut, het “Winzerhäuschen”, dat behoort tot het Weingut Berthold Linden. Tijd voor een pauze en een drankje! We zijn hier niet alleen op deze zondagmiddag. Allen genieten op het terras van een hapje en een drankje en het uitzicht over de wijnvelden en het Ahrdal. Het toch enigszins sombere weer doet ons besluiten voor een Plaumenschnaps te kiezen. Even warm worden van binnen!
Als we verder wandelen op het traject van de Ahrsteig, gaat de route bijna vlak door het bosgebied ten westen van de Mühlenberg. Als we uit het bos komen, staan we op een kleine parkeerplaats bij de Balthasar Schmickler Hütte. Hier voorbij slaan we linksaf een veldweg in en naar rechts krijgen we zicht op het in het dal van de Hellenbach gelegen dorp Löhndorf. Ondanks de aanwezigheid van een Romeinse Villa is dit gebied eerst bevolkt in de 6e eeuw door de Franken. Maar de naam “Löhndorf” duikt pas in 1227 op als “Lündorp” in een oorkonde. En het is Theophile Calmelet die in de Rheinische Antiquarius melding maakt van het delven van ets in Löhndorf. Maar in 1729 is er voor het eerst sprake van de ertsmijn Lehnendahl en in 1819 krijgt het ijzerertsmijn Henriette een vergunning. Nu behoort dit alles alweer tot het verleden. Een opvallende plek in het dorp is de parochiekerk St. Georg, gebouwd in de periode van 1829 tot 1833 op de plaats waar al vanaf 1266 een kapel gestaan heeft, die in de loop der tijd enkele keren is uitgebouwd. Het driebeukige kerkgebouw is opgetrokken in plaatselijk natuursteen met Neo-Gotische en Neo-Romaanse stijlelementen. In het gestuukte interieur vinden we een tweetal Madonna’s met kind en een sculptuur van St. Joris in gevecht met de draak.
De veldweg volgt steeds de bosrand met naar rechts zicht op heuvelachtige weiden met in de verte het geaccidenteerde terrein van de Osteifel en de hoogten van het Westerwald. Als we verderop onder de hoogspanningsleidingen doorlopen komt het dorp Westum in beeld, dat ook in het dal van de Hellenbach ligt. Ook hier hebben zich de Romeinen opgehouden, maar de eerst vermelding van Westum vinden we in het Gouden Boek van de Abdij Prüm als Keizer Lodewijk de Vrome op 10 januari 1836 het gebied met landerijen aan zijn vazal Robert schenkt. Daarna vallen de landerijen in de Vroege Middeleeuwen uiteen. In de periode 1100 tot 1350 krijgt Westum stadsrechten, komen er stadsmuren en worden de rechten van kerk en klooster uitgebreid. De 16e en 17e eeuw staan in het teken van de Reformatie en de schermutselingen van 30-jarige oorlog, die van invloed zijn op het kerkelijke en politieke leven. Na de Vrede van Munster in 1648 blijft het hier nog enige tijd onrustig. Maar in 1678 wordt het dorp opnieuw door soldaten bezet, geplunderd en in brand gestoken. De bevolking vervalt weer in armoede. Nu maakt Westums deel uit van de stad Sinzig.
Aan het einde van de veldweg komen we op het asfalt direct voor Waldschenke “Zum Aennchen”. Deze horecagelegenheid bestaat al sinds 1880 en heet dan nog “Hellenbachshöhe” met uitzichtplateau voor de jacht en vergezicht op de Rijn, Ahr, Sinzig en Westum. In 1928 koopt Christian Gemein de “Hellenbachshöhe” en nemen Anna Gemein en Margarete Zepp de zaak over. In die eerste jaren wordt wijn en gebak met de fiets de berg op getransporteerd. Dan wordt “Hellenbachshöhe” omgedoopt tot "Zum Aennchen” naar de waardin. Door de vriendelijkheid en gastvrijheid van de beide dames komen steeds meer gasten naar de uitspanning. Als de weg erheen geasfalteerd wordt, draagt dit bij tot nog meer dagjesmensen. Pas in 1998 realiseert men voor het eerst de aansluiting op waterleiding en elektriciteit. Hier op het asfalt slaan we linksaf en volgen de markering van de Ahrsteig door het bos omhoog tot aan een kleine parkeerplaats met een kleine schuilhut en links een overdekte barbecueplaats.
Voor de route is het even opletten de juiste richting te kiezen! Rechts naast de barbequeplaats tussen de bomen door verloopt het traject van de Ahrsteig. Zo komen we langs een bijzondere plek, waar een infobord een markant punt aangeeft. Hier symboliseren een beuk, spar en eik de herinnering aan de 25-jarige hereniging van de beide Duitslanden in 1989. Dan gaat de route verderop bij een markante eikenboom naar rechts. Het nu brede bospad voert ons langs de op de Mühlenberg gelegen sportplaats met Fitnessparcours. Vanaf hier is het duidelijk te merken dat we het hoogste punt op de route bereikt hebben. Het pad daalt eerst licht en daarna onder de hoogspanningsleidingen door op het asfalt steiler af door de Mühlenbergweg in de buitenwijk van Sinzig. Linksaf Am Hellenberg en dan rechtsaf door de Landskronerstrasse komen we op de rotonde, waar we rechtdoor het centrum van Sinzig in wandelen. Door de Mühlenbachstrasse bereiken we het eindpunt van onze dagwandeling: de Kirchplatz met Gemeentehuis en Pfarrkirche St. Peter.
Dit plein is het middelpunt van het stadje Sinzig met een historisch verleden, waar de Romeinen zich al vestigden en dat al in 762 in een schenkingsoorkonde van Pepijn de Jongere, vader van Karel de Grote, wordt vermeld. Het wordt en belangrijk tussenstation op de Heerweg van Frankfurt naar Aken. Maar ook Keizer Frederik Barbarossa verbleef tussen 1152 en 1180 vaak in Sinzig, dat hieraan ook de naam “Barbarossastadt“ te danken heeft Stadsrechten krijgt het in 1267. Het wordt omstreeks 1300 ommuurd en in 1583 en 1758 bijna helemaal door brand verwoest. Na de Industrialisering en de wederopbouw van Sinzig zijn nog maar kleine delen van deze stadsmuur zichtbaar. Na WOII neemt de bevolking toe en ontwikkelt zich de stad tot een kleine industriestad voor keramische tegels en Sinziger Mineralwasser.
De Kirchplatz wordt gedomineerd door een tweetal imposante gebouwen. Allereerst het Rathaus Sinzig, gebouwd tussen 1835 en 1837 door Johann Heinrich Hartmann als stadhuis, burgemeesterswoning, rechtbank, dit tot 1915. Vanaf 1936 is het enkel nog in gebruik als jeugdopvang en school, zoals het Rhein-Gymnasium Sinzig (1970 -1974). En na renovatie en ombouw trekt In 1989 het stadsbestuur er weer in. Maar het meest in het oog springend is de hoger gelegen Pfarrkirche St. Peter. Het is een driebeukige kruisbasiliek in Rheinische Stijl met een oktogonale vieringstoren, waarvan de bouw teruggaat tot 1225. Maar op deze plek heeft wellicht een oudere kapel gestaan uit 855, die dan vermeld wordt in een schenkingsoorkonde van Keizer Lothar I aan het Akener Mariasticht. Ingezegend wordt de kerk in 1234 door de Dominicaner bisschop Henricus de Osiliensis. Gerestaureerd wordt Pfarrkirche St. Peter in de jaren 1863-1864 naar ontwerp van de architect Ernst Friedrich Zwirner (1802 - 1861). Op 28 maart 1881 plaatst men voor het eerst een orgel in de kerk en in de jaren 60 is er een radicale renovatie van het interieur, waarbij de over een lange periode ontstane beschildering van de gehele binnenmuren wordt vernietigd.
Opvallend in het interieur is het Gotisch hoofdaltaar uit 1480, een drieluik voorstellende de hemelvaart van Christus, de kruisiging van Christus en de dood van de Heilige Maagd, geschonken door Johann en Sophie Föhlen. Noemenswaardig zijn ook een gotische kruisiginggroep uit de 16e eeuw, een piëta uit de 14e eeuw, een zittende Madonna uit 1340 en een 12e eeuwse Man van Smarten. Verder is de oorspronkelijke Laat-Romaanse beschildering van de doopkapel bezienswaardig. In deze doopkapel wordt ook het gemummificeerde lichaam van de zogenaamde Voogd van Sinzig bewaard. De Voogd van Sinzig werd waarschijnlijk gevonden in de eerste helft van de 17e eeuw toen men bij het aanleggen van een nieuw graf op een in de vergetelheid geraakte grafkelder stuitte.
Vandaag is de Kirchplatz het eindpunt van onze wandeling. Ook de Ahrsteig is officieel hier ten einde! Jammer want de monding van de Ahr in de Rijn ligt nog een paar kilometer verderop. Dit laatste traject zullen we overmorgen pas tot een goed einde moeten brengen, als we het laatste stuk van de Ahrtalweg afleggen. Nu gaan we terug naar de parkeerplaats aan de Jahnstrasse. Zo komen we nog langs het Schloss Sinzig. Tot aan het begin van de 19e eeuw zijn hier nog de resten zichtbaar van een in 1337 vermelde burcht van de Hertogen van Jülich-Berg en in de periode 1569 tot 1574 aangepaste slot. In 1689 wordt het geheel verwoest tijdens de Negenjarige Oorlog (1688–1697). Nu is het een Neo-Gotische Villa, gebouwd omstreeks 1856 door de architect Vincenz Statz (1819-1898) in opdracht van de Keulse koopman Gustav Bunge, die het perceel in 1850 koopt. Het park is een ontwerp van de Pruisische tuinarchitect Peter Joseph Lenné (1789-1866). Het interieur is van de hand van de kunstschilder Karl Christian Andreae (1823-1904), een zwager van Gustav Bunge. De villa blijft tot 1954 in de familie Bunge om dan in bezit te komen van de stad Sinzig, die het op de monumentenlijst plaatst en er een museum en het stadsarchief heeft ondergebracht.
Vanaf de parkeerplaats rijden we terug naar Heimersheim om er de auto van Bert op te halen. Dan gaat het richting Hotel Lochmühle, een ritje van een klein half uur. We melden ons aan de balie en zijn blij verrast dat onze kamers niet aan de drukke straatzijde liggen maar aan de binnenplaats met uitzicht op de Ahr. Dit betekent ’s morgens geen denderend vrachtverkeer! Als we de kamers betrokken hebben, is er tijd voor een Weizzenbier of een wijntje. Natuurlijk moet ook de WiFi getest worden en we hebben geluk. Was het vorig jaar slecht gesteld met de kwaliteit van de verbinding, nu zaten we bijna direct onder de router en werkte alles prima. Voor het avondeten moesten we naar de overzijde van de straat, waar we aan tafel bediend werden en er geen geloop naar het buffet was. Na het toetje nog even voor een afzakkertje terug naar het hotel en dan onder de wol. De eerste dag van het wandelweekend zat er al weer op. Jammer dat het weer niet zo meezat. Geen regen maar een zonnetje had wel gemogen. Voor morgen waren de voorspellingen minder fraai. Dus afwachten. Welterusten!
Als we vandaag wakker worden en we naar buiten kijken, is het nog mistig en het regent. Het is ijdele hoop, dat de weergoden ons vandaag een zonnige dag gunnen. Pluvius heeft immers de hemelsluizen wijd open gezet! Dit betekent dat we niet zonder paraplu en regenkleding op pad kunnen gaan. Want dat we gaan wandelen staat vast. We hebben afgesproken om 8.00 uur aan de ontbijttafel aan te schuiven. Tijdens het ontbijt wordt het traject van vandaag doorgesproken. Het is de bedoeling om een etappe van de Rotweinwanderweg te wandelen als alternatief voor de Ahrsteig. Het plan om vanaf het hotel te vertrekken met Marienthal als eindpunt, wordt echter meteen losgelaten. We besluiten vanuit Marienthal terug naar het hotel te lopen. Dit heeft als voordeel dat we droog in de auto vertrekken en bij een natte thuiskomst in het hotel direct onder de douche kunnen.
Na het ontbijt maken we ons startklaar en vertrekken om 9.00 uur naar Marienthal. Een kort ritje van 8 kilometer. We parkeren de auto tegenover Weingut Pension Klostergut aan de B267. Al meteen gaat de paraplu op en wandelen we door de Klosterstrasse richting het Weingut Kloster Marienthal met de ruïne van het voormalige Kloster Marienthal van de zusters Augustinessen, dat in 1136 is gesticht door de Graven van Saffenburg vanuit het Nederlandse Kerkrade. De geschiedenis van dit klooster laat zien dat het zware tijden heeft gekend. Zo is het in 1632 tijdens de 30jarige oorlog (1618–1648) door Zweedse troepen geplunderd en in 1646 door de Franse troepen van Maarschalk Henri de La Tour d’Auvergne, Vicomte de Turenne (1611-1675) in brand gestoken. Kloster Marienthal wordt in 1699 weer kompleet nieuw opgebouwd. Vanaf 1792 bezetten de Franse troepen van Napoleon het Ahrdal en zo wordt in 1802 het klooster opgeheven. Bij het Congres van Wenen (1815) wordt vastgesteld dat het Rijn Moezel gebied en dus ook Dernau en omgeving, toekomt aan het Koninkrijk Pruisen. Het Kloster Marienthal raakt daarna in verval en is nu in privébezit als Weingut Kloster Marienthal.
Voorbij het Weingut Kloster Marienthal pikken we op de Y-splitsing het traject ban de Rotweinwanderweg op en volgen de met een rode druiventros gemarkeerde route naar links. Het asfalt klimt direct met een bocht naar links in de wijnbergen omhoog met naar links zicht op de ruïne van het Kloster Marienthal al direct onder ons. De route is duidelijk gemarkeerd langs de flanken van de Hardtberg in de richting van Dernau. Steeds komen we langs andere wijnboeren, die met infoborden hun gebied aangeven. Opvallend zijn ook op allerlei plekken in de kleine schuilhutjes langs het parcours de vele lege wijnflessen, stille getuigen van wellicht een “gezellige” wandeling. Met de bochten mee krijgen we zicht op het plaatsje Dernau, dat al sinds eeuwen met de wijnbouw verbonden is en terug kan kijken op een lange traditie. Het zijn de Romeinen, die zich hier aan het begin van onze jaartelling al gevestigd hebben vanwege het milde klimaat. Omstreeks 407 komt er een einde aan die Romeinse periode en strijken hier de Franken neer en behoort gebied tot het Karolingische Rijk. In 843 wordt na de dood van Lodewijk de Vrome bij het Verdrag van Verdun de verdeling van het Karolingische Rijk geregeld. Het gebied van de Ahr en Dernau komt toe aan Lotharius I. Toch vinden we de naam Dernau pas voor het eerst vermeld in het jaar 893 in een document van de Benedictijnen Abdij van Prüm waarin alle bezittingen en inkomsten van de abdij zijn opgesomd. Het wijnbouwdorp Dernau wordt hierin vermeld onder de naam "Degernavale" en ook "Degeneranauale". En vanaf de 11e eeuw behoort Dernau tot het Graafschap Saffenburg.
De route van de Rotweinwanderweg volgend krijgen we voor ons zicht op de restanten van de stutmuur van een oud traject van de Ahrtalbahn door de Rheinische Eisenbahn gerealiseerd in de Pruisische tijd na 1880. Toch moet uitbreiding van het spoorwegnet wegens het uitbreken van WOI en de daaropvolgende ontwapening door de Geallieerden worden stopgezet. Zichtbaar is hier naar links ook een tunnelingang van de Kuxenberg en Trotzenbergtunnel. Aan de Bachstrasse vinden we een picknickplek met een monument ter herinnering aan 25 jaren Rotweinwanderweg (1972-1997). Het heeft ook een beeltenis van Johannes met de spreuk: “Ich bin der Weinstock, Ihr seid die Reben” . Op de Bachstrasse volgen we het asfalt naar rechts bergopwaarts. Aan de rechterzijde ligt verscholen een betonnen toegang en nauwelijks zichtbaar nog een toegang toe een ander traject van de Kuxenberg en Trotzenbergtunnel. Hier wordt in WOII een gedeelte in gebruik genomen als geheime ondergrondse werkplaats voor de Duitse wapenindustrie. Vanaf 1943 is in die tunnel een constructiewerkplaats waar de componenten van V2 raketten in elkaar gezet worden. Dit gebeurt hoofdzakelijk door dwangarbeiders die ondergebracht zijn in het bij de ingang van de tunnels gebouwde Lager Rebstock. Die dwangarbeiders, waaronder ook 468 Nederlandse Joden, zijn hoofdzakelijk afkomstig uit het in de nabijheid van Weimar gelegen concentratiekamp Buchenwald. Toch zijn ook Duitse soldaten en mensen uit de directe omgeving er te werk gesteld. De oprukkende Amerikanen bezetten in maart 1945 tijdens Operation Lumberjack het Lager Rebstock en de V2 werkplaats in de Kuxenberg en Trotzenbergtunnel.
Toch zullen de Kuxenbergtunnel en Trotzenbergtunnel nog een keer op een opmerkelijke wijze dienst doen! In de periode van 1960 tot 1972 wordt ten tijde van de Koude Oorlog diep onder de wijnbergen tussen Dernau en Walporzheim in het diepste geheim een geweldig gangenstelsel van 17 kilometer aangelegd als atoomkelder, de Regierungsbunker van de Bundesrepublik Deutschland onder de dekmantel “Dienststelle Marienthal“. Naar hier kon het bestuursapparaat van de Duitse overheid vanuit Bonn in noodval bij een crisis uitwijken. Na het einde van de Koude Oorlog in 1989 raakt de bunker in onbruik en verhuist de Duitse regering naar Berlijn. Vanaf 2008 is nog een klein gedeelte van deze oorspronkelijke atoomkelder voor het publiek toegankelijk als museum: Dokumentationsstätte Regierungsbunker.
Na de laatste huizen maakt de weg een scherpe bocht naar links en klimmem we weer in de helling van de wijnbergen, De route gaat westwaarts en voert ons boven langs de stutmuur van het oude spoortraject. Het wijnbouwweggetje volgend langs de helling komen we aan het asfalt van de K35. We steken over en wandelen naar links en volgen de markering van de Rotweinwanderweg. Zo komen we aan een veldkapelletje gewijd aan St. Jozef en gaan hier naar links verderop met de bocht naar rechts verloopt het pad bijna evenwijdig met de helling. Zo komen we aan de Dr. Karl Näkel Hütte uit 1985, vernoemd naar Dr. Karl Näkel (1919-1999) oud voorzitter van de EIfelverein Dernau en een van de grondleggers van de Rotweinwanderweg. Aan onze linkerzijde hebben we zicht op Dernau en het dal van de Ahr. Mosesquelle is een uitzichtplateau. Maar bij deze weersomstandigheden is het een waterig en triest ogend panorama. De route gaat richting de eerste huizen van Rech om dan noordwaarts opnieuw de hellingen van de wijnvelden te volgen. We komen nu in een steiler gebied met leisteenhellingen waarin het smalle pad is uitgehakt en enkele korte steile klimmetjes en afdalingen zitten, die voorzien zijn van leuningen voor de veiligheid. We passeren opnieuw een schuilhut, Korbachrast. Deze hut verdankt zijn naam aan Heinz Korbach (1921-2004), oud CDU politicus en mede initiator tot de aanleg van de Rotweinwanderweg.
Verder gaat onze route richting Mayschoss, waar we letterlijk met de deur in huis vallen. Het is een in cortenstaal uitgevoerd kunstwerk langs de Rotweinwanderweg. Het stelt een open deur voor met de welkomstekst: “WILKOMMEN IM WEINORT MAYSCHOSS”. Het geeft een doorkijkje op het in het Ahrdal gelegen Mayschoss. Een leuke plek voor een fotomoment! Aan de overzijde van het Ahrdal torent hoog boven de Ahr op de heuvelrug de ruïne Saffenburg, in de 11e eeuw gebouwd door de Graaf Adolf von Nörvenich (1040-1094) en Graaf Adalbert von Saffenburg (1074 -1110). Deze laatste is ook stichter van de Abdij Rolduc in het Zuid-Limbrugse Kerkrade. De burcht wordt in het jaar 1081 voor het eerst in een oorkonde vermeld. De Graven van Saffenburg oefenen tot 1172 de voogdij over het Kurfürstentum Köln uit. Na het uitsterven van de dynastie wordt de Heerlijkheid Saffenburg opgedeeld en komt in 1424 in bezit van de Graven van Virneburg en later in 1545 gaat het over aan de Graven van ManderscheidSchleiden. Na de verovering in 1593 door de Graven van der Mark-Lummen en het uitsterven van dit geslacht in 1773 nemen de Hertogen van Arenberg het in bezit. Door de eeuwen heen is de Burg Saffenburg bij alle onderlinge geschillen, de 30-jarige oorlog (1618–1648) en de Franse bezetting in 1794 enkele keren belegerd, veroverd en geplunderd waardoor er uiteindelijk na 1704 alleen nog de nu bestaande ruïne overblijft.
Dan brengt ons het pad naar een eerste rustmoment: Weinhaus “Michaelishof”, waar we neerstrijken voor heerlijke “Kaffee und Kuchen”, want dat hebben we wel verdiend! Bovendien zijn we hier op het juiste moment. Want heeft het tot nu toe slechts matig geregend, eenmaal binnen gaan de hemelsuizen helemaal open. Wij zitten droog en gezellig bijeen en kunnen wachten tot Pluvius zijn hele bak regenwater heeft leeg gestort. Daarna gaan we weer op pad voor het laatste traject naar hotel Lochmühle. Over het asfalt van de Dorfstrasse dalen we af naar Mayschoss, waarvan de oorsprong terug gaat tot 1106 en tot het einde van de 18e eeuw behoord heeft tot het Graafschap Saffenberg. Hoofdmiddel van bestaan zijn het toerisme en de wijnbouw. Mayschoss heeft bovendien de oudste wijnbouw coöperatie van de wereld, die in 1868 is opgericht. Nu nog beheren en verbouwen een 60-tal wijnboeren de omliggende wijnbouwhellingen. Voor we het centrum bereiken komen langs de parochiekerk St. Nikolaus en Rochus. Al omstreeks 1382 moet er een kerk in Mayschoss geweest zijn, waar de Graven van Virneburg zijn begraven. Sinds 14 november 1537 valt de parochie onder het toezicht van Kloster Marienthal en later de Abdij Klosterrath. Na 1802 heeft het bisdom Aken en sedert 1824 het bisdom Trier de supervisie.
De huidige Kirche St. Nikolaus en Rochus is in de periode 1908 tot 1912 gebouw door de architecten Theodor en Heinrich Hermann op de plek van de kerk uit 1726 die te klein en bouwvallig was geworden. Enkel de klokkentoren blijft behouden en de drie beukige basilica wordt in Neo-Romaanse stijl opgetrokken. In het middenschip bevindt zich de graftombe van Katharina Von der Mark (1646) uitgevoerd in zwart Belgisch graniet met het door kinderen gedragen familiewapen van de Heren Von der Mark. Boven op de tombe zien we de levensgrote afbeelding van de overledene met aan haar voeten een jachthond als symbool van trouw en de inscriptie waarin Graf Ernst von der Mark zijn vrouw met veel verdriet begraaft. De preekstoel uit 1700 draagt in halfreliëf de kerkvaders Ambrosius (339- 397), kluizenaar Hieronymus (348-420), Augustinus (354-430) en Paus Gregorius de Grote (540- 604) met tussen hen in de symbolen van de 4 evangelisten aangebracht. Uit het voormalige Kloster Marienthal zijn de 17e eeuwse biechtstoel, delen van de Barokke communiebank en een beeld van de H. Augustinus afkomstig. De 16e eeuwse doopvont van vulkanisch stollingsgesteente Trachiet draagt het familiewapen van de Graven van Virneburg.
Voorbij de kerk slaan we rechtsaf de Fuhrweg in en wandelen deze in de bocht naar links verder. Voor ons hebben we zicht op de Etzhardt, een berg die vanaf alle kanten in de omgeving een compleet zicht op het Mayschoss belemmert en waaromheen ooit een meander in de Ahr heeft gestroomd. Onze route verloopt rondom deze Etzhardt door de Deutzerwiese, waar we het Weingut Deutzerhof passeren, dat zijn naam verdankt aan de voormalige buitenhof van de Benedictijnenabdij Deutz. Tot 1812 houden de Benedictijnenmonniken zich hier bezig met wijnbouw, maar moeten dan door de secularisatie onder Napoleon vertrekken. Het is de familie van Caspar Cossmann, die al in 1574 als wijnbouwer bekend is in Mayschoss, die zich hier in 1980 aan de Deutzerwiese een nieuw wijngoed bouwt. Aan onze rechterzijde passeren we Camping Zur Burgwiese tot bij de eerste gelegenheid naar rechts de Tiergartenstrasse inslaan en deze uitwandelen tot aan Am Silberberg. Dan gaat het naar links om in de bocht rechtuit een steil en smal voetpad te nemen dat ons tussen de huizen door naar de doorgaande weg leidt. Noch even naar rechts en we staan bij Hotel Lochmühle.
Gelukkig komen we met de vele regen onderweg niet als verzopen katten aan in het hotel, maar het is wel prettig dat we meteen onder de douche kunnen en ons kunnen omkleden. Het is nog vroeg in de middag en Bert komt met het voorstel dat het met de ervaring van het vorige jaar wellicht een goed idee is om naar Altenahr te gaan. Daar immers hebben we tijdens een vorige etappe van de Ahrsteig ons vergaapt aan overheerlijke taarten en heerlijke koffie in Gasthaus Caspari. De keuze was toen al moeilijk, maar wel lekker. Zo gezegd, zo gedaan en dus op weg naar Altenahr. Een parkeerplaatsje is snel gevonden en vol verwachting stappen we opnieuw bij Gasthaus Caspari naar binnen. Ook nu weer is de aanblik van de vele taarten in de vitrine overweldigend. Een keuze maken is moeilijk en we laten ons uitvoerig adviseren! Voor iedereen wordt het genieten van de gekozen “Kaffee und Kuchen”. Daarna rijden we terug naar het hotel om na een stevige pint of een wijntje nog even rustig op de kamer de Wi-Fi te testen en het thuisfront te informeren. Op dezelfde tijd als gisteren rond de klok van 19.30 uur gaan we aan tafel. Duidelijk is te merken dat het weekend voorbij is en er minder gasten zijn. Het restaurant toont beduidend leger met minder drukte aan het buffet. De bediening is vandaag wat trager, maar we hebben de tijd! Nu geen tijd meer voor een drankje aan de bar en zo duiken we na deze natte, maar niet helemaal verregende wandeldag onder de wol. Morgen wacht alweer de laatste dag van onze wandeldagen langs de Ahr.
Als we op deze morgen wakker worden ziet het weer er iets florissanter uit. Het regent niet, maar van een voorzichtig zonnetje is ook geen sprake. We zijn vroeg aan het ontbijt, omdat we eerder terugrijden naar huis. Bert wordt namelijk rond 15.00 uur met zijn Volvo in de Garage van oud-collega Thijs Mertens in Aarle-RIxtel verwacht voor een kleine beurt. Dit betekent dat we op tijd aan de laatste dagwandeling zullen beginnen. Als we voor onderweg wat extra proviand willen meenemen, blijkt dat dit door het tafelpersoneel niet wordt toegestaan. Geen nood, nog snel een broodje in de zak steken bij het verlaten van de ontbijtzaal. De koffers worden gepakt en de auto’s ingeladen.
Vandaag staat een kort traject van goed 9 kilometer op het programma. Rond de klok van 9.00 uur rijden we naar ons eindpunt Kripp, waar de Ahr in de Rijn uitstroomt. Het is een kort ritje en een parkeerplaats is snel gevonden. Nu terug naar Heimersheim om er de route van de Ahrtalweg op te pikken en van start te gaan. We parkeren de auto bij Weinhaus Nelles en staan hier aan de Wiesenstrasse meteen aan de voetgangersbrug over de Ahr naar het station van Heimersheim. Dit is het punt waar we vorig jaar ons traject langs de Ahr hebben afgesloten! De laatste etappe van de Ahrtalweg wacht hier nu op ons. Op de brug nemen we aan onze linkerzijde de wenteltap die naar het geasfalteerde pad leidt op de zuidelijke oever van de Ahr. We wandelen nu stroomafwaarts met de Ahr steeds in de nabijheid. Het is op deze nog wel sombere dag een rustig fietspad. De markering is duidelijk en we wanden in een aangenaam tempo langs de Ahr. De route biedt weinig afwisseling en na goed 2 kilometer bereiken we aan onze rechterhand een buitenwijk van Bad Bodendorf. Het is het stadsdeel van Bad Bodendorf, waar rond 1900 de mineraalbronnen Mathias en St. Joseph worden aangeboord, die dan door de Firma Bodendorfer Sprudel worden geëxploiteerd . Ook wordt omstreeks 1924 het Thermalfreibad Bad Bodendorf en een Kurhaus met drinkhal gebouwd.
Toch gaat de geschiedenis van het stadje Bad Bodendorf verder terug in de tijd. Het wordt voor het eerst vermeld in 893 in het Gouden Boek van de Abdij Prüm. Maar ook in een oorkonde van de Merovingische Koning Sigisbert III uit 643 vinden we de naam „Bodevilla“. Vanaf de 12e eeuw komt de naam veelvuldig voor, zo ook als heirbaan van Frankfurt naar Aachen en vanwege Keizer Frederik Barbarossa die hier geregeld in de streek verblijft . In 1666 wordt Bodendorf door de pest geteisterd en vanaf 1794 bezetten Franse troepen het gebied en zij confisqueren hier door de Secularisatie de kerkelijke bezittingen. Na de val van Napoleon beslist het Congres van Wenen in 1815 dat het gebied toekomt aan Pruisen. Rond 1900 wordt met de ontdekking en exploitatie van de mineraalbronnen Bodendorf duidelijk op de kaart gezet en zij zorgen ervoor dat in 1972 Bodendorf voortaan Bad Bodendorf heet.
Aangekomen op de Bäderstrasse steken we recht over om dan nog steeds op de zuidelijke over van de Ahr de route voort te zetten. Op de kaart staat immers aangegeven dat er verderop een bruggetje over de Ahr is, dat ons naar de overkant kan brengen. Maar dit blijkt geen goed idee. Onderweg een passant aansprekend verteld ons dat deze oversteek niet meer mogelijk is. Er zit niets anders op dan terug te gaan naar de Bäderstrasse en hier de Freiherr vom Stein brug over de Ahr te nemen, vernoemd naar de Pruisische staatsman Heinrich Friedrich Karl Reichsfreiherr vom und zum Stein (1757- 1831). Deze brug, die de wijk van het Kurhaus verbindt met de oude stadskern, wordt gesierd met de beeltenis van St. Johannes Nepomuk, beschermheilige van de bruggen. Over de brug gaan we meteen naar rechts verder op de noordelijke oever van de Ahr. We passeren de verderop gelegen Schwanenteich, een rond 1970 aangelegde plas met kinderboerderij. Als we de Mühlenbach zijn overgestoken komen we verderop op een de T-splitsing met naar rechts de Dr. Richard Spessart Steg, vernoemd naar Richard Jakob Spessart (1887-1956), voorzitter van de welstandscommissie van Sinzig). We steken het bruggetje over en vervolgen naar links de route van de Ahrtalweg.
We wandelen nog steeds direct langs de oever van de Ahr. Aan onze rechterzijde passeren we nu de noordelijke stadsrand van Sinzig. De markering van de Ahrtalweg voert ons over het asfalt voorbij aan een infopaneel dat aangeeft dat hier de oude Aachen Frankfurter Heerstraße, een van de oudste handelsroute in Duitsland. Gelopen heeft. Deze weg is ontstaan In de Karolingische tijd en liep van Vlaanderen en Brabant over Aachen, Düren, Sinzig en Koblenz naar Frankfurt. Vlaams laken en linnen en Brabants kant werden over dit traject naar Frankfurt getransporteerd, wijn en andere goederen in tegengestelde richting. De route wordt ook "Krönungsstraße" genoemd, omdat alle Duitse Keizers, gekozen in Frankfurt, deze weg gingen ter kroning in Aachen.
We komen door een gecultiveerd parkje aan de oever van de Ahr waar de route ons onder de B9 en het spoor leidt. Dan passeren we de kleine beek Hanbach en bereiken de moerassige delta van de Ahr. Het is een natuurreservaat met de enige nog redelijk natuurlijke riviermonding in de Rijn tussen de Zwitserse en de Nederlandse grens. Het Ahrdal wordt naar de monding toe steeds breder door de meanderende loop van de Ahr waarbij nieuw grindbanken ontstaan en tegelijker tijd oude grindbanken worden weg gespoeld. Bij hoogwater in de Rijn kan een groot deel van het gebied overstromen en zo ontstaan er steeds weer nieuwe afkalvende steile oevers. We komen langs bosjes met wilgen, die direct langs de Ahr liggen, en passeren ruige vegetatie met allerlei hoog opgaande kruiden. In deze bosjes, het struikgewas en op de grindbanken broeden allerlei vogels. Waar de delta zich verbreedt wordt de route naar rechts afgeleid en betreden we een vruchtbaar weidelandschap, dat gebruikt wordt als hooiland en deels als boomgaard. Er staan zowel appels, kersen als pruimen. We volgen een laantje met kastanjebomen dat naar links afbuigt richting de plek waar de Ahr in de Rijn uitstroomt. Hier bij de monding is de loop van de Ahr ietwat vastgelegd om zo te voorkomen dat de brug en het fietspad langs de Rijn zouden eroderen. Ook is duidelijk te zien dat er na de laatste ijstijd een dik pakket grind en ander sediment is neergelegd.
We steken de houten overdekte brug over en kiezen voor de route naar links in de richting van het dorpje Kripp. We worden eerst naar links afgeleid om dan naar langs de betonnen waterkeringmuur het dorp binnen te wandelen. Deze waterkeringmuur is in 1993 gebouwd na de overstromingsramp door de extreme hoogwaterstand in de Rijn en de monding van de Ahr, die veel schade in het gebied heeft aangericht. Door de Badeacker komen we in de Quellenstrasse, direct aan de parkeerplaats in het centrum van Kripp. Het plaatsje dankt zijn naam aan de fourageerplek uit de tijd dat de paarden voor de trekschuiten op het Rijntraject stroomopwaarts van Keulen naar Koblenz hier halt hielden. In een oorkonde uit 1474 is er al sprake van een nederzetting ten tijde van de Bourgondische Oorlog tussen Karel de Stoute (1433-1477) en Keizer Friederich III (1415 -1493). Maar in 1706 bij de bouw van een eerste huis is pas officieel sprake van Kripp. Rond 1848 verdwijnen onder protest de trekschuiten en maken plaats voor stoomschepen.
Tot bloei komt Kripp door een steenfabriek voor bakstenen met ter plaatse afgegraven leem. Deze bakstenen zijn bestemd voor een leerfabriek, die de Amerikaanse ondernemer van Duitse afkomst Clemens Heitemeyer (1844-1910) in 1905 laat bouwen en die later in handen komt van zijn schoonzoon Graaf Joachim Taveggi. In de hoogtijdagen onder de Familie Gummersbach vinden er 120 arbeiders werk. Maar in 2006 sluit de fabriek. Ook de steenfabriek moet sluiten als de leem is afgegraven en enkel het kiezelbed overblijft. Van de nood wordt een deugd gemaakt er zo ontstaat op het voormalige terrein van de steenfabriek in 1962 een betonfabriek.
Maar ook de ontdekking van de Maria Luisen Quelle na het hoogwater van 1926 zorgt voor een extra opleving in Kripp. Een boring brengt het koolzuurhoudend bronwater aan het oppervlak en gaat vanaf 1929 geëxploiteerd worden. Een droom als Kuuroord wordt vanaf 1934 met een bescheiden Kurhaus, badhuis en later gebouwd sanatorium gerealiseerd, die in de tijd van het Nationaal Socialisme veel gasten trekt. Na WOII raakt Kurbad Kripp in de jaren 50 uit de gratie en gaat de bron in 1958 op slot en dan is het gedaan met Kurbad Kripp. Wat nog rest is de naam Quellestrasse waar we nu aangekomen zijn en die het eindpunt van onze dagwandeling is. Aan de overzijde vinden we onze parkeerplaats, waar we vanmorgen de auto van Lorenz hebben achtergelaten. Dit betekent definitief de afsluiting van het wandeltraject Ahrsteig met een drietal varianten dit jaar.
Wat ons nu nog rest, is terugrijden naar het startpunt van vandaag in Heimersheim. Als we hier binnen 10 minuten zijn aangekomen, wil Marion nog eb binnenkijken bij Weinhaus Nelles. Maar we staan er voor een gesloten deur, het is immers net 12.00 uur geweest en dit betekent middagpauze. Om voor de terugreis nog wat te willen eten, zullen we Heimersheim nog even in moeten lopen. Voorbij parochiekerk St. Mauritius vinden we een eettentje, maar dat is zo klein dat er geen plek is voor 5 personen. De vriendelijke mevrouw verwijst ons naar de even verderop gelegen bakkerij met lunchroom. Voor ons een ideale plek om aan het einde van ons Eifelweekend nog één keer van “Kaffee und Kuchen” te genieten. Daarna is het tijd om huiswaarts te keren. Bij de parkeerplaats nemen we afscheid van elkaar. Wilma en Lorenz gaan richting Enschede en Bert, Marion en Charles rijden naar Aarle-Rixtel. Bert heeft immers bij oud collega Thijs Martens afgesproken, dat zijn Volvo uiterlijk om 16.00 bij hem in de garage moet zijn voor een kleine beurt. We zitten goed aan de tijd en dit levert geen problemen op omdat de terugreis zonder strubbelingen verloopt. Het uurtje wachten is als de Volvo wordt nagekeken ook zo om, zeker bij een nog gezellig kopje koffie in Horeca Stout. Naar Loon op Zand is dan nog een uurtje! Charles neemt afscheid van Marion en Bert en zij zijn dan ook snel terug op hun thuisbasis Zevenbergen.
Maar ook de ontdekking van de Maria Luisen Quelle na het hoogwater van 1926 zorgt voor een extra opleving in Kripp. Een boring brengt het koolzuurhoudend bronwater aan het oppervlak en gaat vanaf 1929 geëxploiteerd worden. Een droom als Kuuroord wordt vanaf 1934 met een bescheiden Kurhaus, badhuis en later gebouwd sanatorium gerealiseerd, die in de tijd van het Nationaal Socialisme veel gasten trekt. Na WOII raakt Kurbad Kripp in de jaren 50 uit de gratie en gaat de bron in 1958 op slot en dan is het gedaan met Kurbad Kripp. Wat nog rest is de naam Quellestrasse waar we nu aangekomen zijn en die het eindpunt van onze dagwandeling is. Aan de overzijde vinden we onze parkeerplaats, waar we vanmorgen de auto van Lorenz hebben achtergelaten. Dit betekent definitief de afsluiting van het wandeltraject Ahrsteig met een drietal varianten dit jaar.
Wat ons nu nog rest, is terugrijden naar het startpunt van vandaag in Heimersheim. Als we hier binnen 10 minuten zijn aangekomen, wil Marion nog eb binnenkijken bij Weinhaus Nelles. Maar we staan er voor een gesloten deur, het is immers net 12.00 uur geweest en dit betekent middagpauze. Om voor de terugreis nog wat te willen eten, zullen we Heimersheim nog even in moeten lopen. Voorbij parochiekerk St. Mauritius vinden we een eettentje, maar dat is zo klein dat er geen plek is voor 5 personen. De vriendelijke mevrouw verwijst ons naar de even verderop gelegen bakkerij met lunchroom. Voor ons een ideale plek om aan het einde van ons Eifelweekend nog één keer van “Kaffee und Kuchen” te genieten. Daarna is het tijd om huiswaarts te keren. Bij de parkeerplaats nemen we afscheid van elkaar. Wilma en Lorenz gaan richting Enschede en Bert, Marion en Charles rijden naar Aarle-Rixtel. Bert heeft immers bij oud collega Thijs Martens afgesproken, dat zijn Volvo uiterlijk om 16.00 bij hem in de garage moet zijn voor een kleine beurt. We zitten goed aan de tijd en dit levert geen problemen op omdat de terugreis zonder strubbelingen verloopt. Het uurtje wachten is als de Volvo wordt nagekeken ook zo om, zeker bij een nog gezellig kopje koffie in Horeca Stout. Naar Loon op Zand is dan nog een uurtje! Charles neemt afscheid van Marion en Bert en zij zijn dan ook snel terug op hun thuisbasis Zevenbergen.
Charles Aerssens
12 december 2016
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 12-12-2016 door C.P.J. Aerssens