TOUR DU MORVAN DAG 1
Traject St. Brisson - St. Léger-Vauban 23 Km
Vandaag starten we met de eerste etappe van onze Tour du Morvan. We hebben hiervoor de gehele route uitvoerig bestudeerd en gekozen voor het traject vanaf St. Brisson tot Chateau-Chinon, omdat dit gedeelte van de route door het typische landschap van de Morvan voerde. Anders dan de rest van Bourgondië is de Morvan niet kalkrijk, vandaar dat je er geen wijnbouw aantreft. Het is een fraai bocage landschap afgewisseld met prachtig loofbos. Het is zeer aantrekkelijk vanwege een aantal grote kunstmatige meren. De streek is namelijk bijzonder waterrijk en dat water wordt o.a. gebruikt om de stad Parijs van een goede kwaliteit drinkwater te voorzien, maar ook om in droge tijden de waterwegen elders in Frankrijk op peil te houden.
Om voor de komende dagen steeds een volgende etappe te kunnen lopen, hebben we voor elke dag een aanrijroute uitgestippeld om steeds één auto op het eindpunt en één auto op het vertrekpunt te krijgen. Dit betekent met de keuze van het te lopen traject dat we op het verste punt gaan vertrekken. Voor vandaag is St. Brisson vertrekpunt en aankomstpunt St. Léger-Vauban. St. Brisson is als startpunt gekozen, omdat hier het bezoekerscentrum van het Parc Naturel Régional du Morvan is gevestigd. Het huist in een heus Chateau en herbergt bovendien een verzetsmuseum.
Op deze eerste dag vertrekken we om 8.00 uur vanuit Montigny-en-Morvan, waar we verblijven. Naar later blijkt, is dit duidelijk te laat. We hebben ons verkeken op de aanrijtijd. Het zijn niet de kilometers die we moeten rijden, maar de bochtige wegen en de onbekendheid met het terrein. De eerste auto moet worden neergezet in St. Léger-Vauban. Om hier te komen rijden we via Vauclaix, Montsauche-les-Settons, naar Dun-les-place en Quarré-les-Tombes. Dan direct naar St. Brisson en we parkeren de andere auto tegenover de kerk, nadat we even een blik binnen geworpen hebben bij het bezoekerscentrum van het Parc Naturel Régional du Morvan, dat buiten en dorp ligt.
We pikken bij de kerk meteen de rood-gele markering van de Tour du Morvan op, welke op de kaart staat aangeduid als GRP, d.w.z Grand Route de Pays. Achter de kerk gaat het linksaf, nog even een verbaasde Fransman vragen of we goed zijn en dan de onverharde veldweg in. Hier is de markering niet zo goed aangegeven en even voorbij een beekje, waar we rechtsaf zouden moeten gaan, lopen we verkeerd. Toch volgen we het gemarkeerde pad maar na goed 1,5 km stuiten we op een verharde weg, die niet aan de markering beantwoordt. Wat nu? Gelukkig staat er een 50-tal meters naar rechts een grote zwerfsteen. Op de kaart vermeld als Dolmen de Chevresse. Vanhier is het 2 km langs het riviertje de Vignan naar de eerste mogelijkheid om de Tour du Morvan weer op te pakken. Er blijft niets anders over dan de verharde weg te nemen.
Bij de eerste goede markering verlaten we het asfalt en lopen links omhoog richting Les Grandes Fourches, een klein gehucht zoals we er nog vele zullen tegenkomen op onze route. Na het laatste huis slaan we links de veldweg in en volgen de markering tot we na 3 km de doorgaande weg D20 moeten oversteken. Het loopt al voorbij het middaguur en we besluiten om een pauze te maken. Eten en drinken komen uit de rugzak en we strekken de benen. We genieten van onze rust.
Na goed een half uur gaan we weer op weg. We lopen door het Bois des Montées tot op een hoogte van 617 m. Hier gaat het bospad naar rechts en er volgt een afdaling naar de verharde weg D226, die we vervolgen naar St. Agnan, direct gelegen aan het gelijknamige Lac de St. Agnan, een van de stuwmeren in de Morvan, groot 142 ha, gelegen midden in de bossen. Dit kunstmatige meer is als laatste van de reservoirs in de Morvan in 1970 aangelegd en voorziet in het drinkwater van 28 gemeenten. Het riviertje de Cousin is de voedingsbron van dit kunstmatige meer.
Langs het meer met zo nu en dan prachtige vergezichten kronkelt het pad zich tot aan de verwaarloosde kapel St. Pierre. Hier staat ook een monument ter nagedachtenis van het verzet in WO II. We lopen door tot aan de stuwdam met 160 m lengte en 16 m hoogte. Het weer begint te betrekken en de eerste regendruppels beloven niet veel goeds. De markering is erg onduidelijk en vragen blijkt ook geen resultaat op te leveren. Volgens de kaart moeten we in noordelijke richting. Hiervoor moeten we eerst achter de stuwdam naar beneden en tussen twee uitloopbassins door kiezen we het bospad. Dit gaat over in een brede Route Forestière.
Hier hebben we een alleraardigste ontmoeting met een groep Franse Scouts. De gidsen zijn in gezelschap van een ezel, Arthur, die de kampeerspullen torst, maar zo eigenzinnig is dat het lijkt alsof hij de route bepaalt. De meisjes zijn namelijk het spoor bijster. Een vergelijk op de verschillende kaarten wijst uit dat ze bij de vorige afslag links af hadden moeten gaan. In ons beste Frans en Engels hebben we hen dit duidelijk gemaakt. Ieder vervolgde daarna zijns weegs. Wij gingen op de bewuste kruising naar links, zij naar rechts. Er volgde een stevige afdaling over een smal en oneffen bospad. We stonden plotseling oog in een met enkele trailmotors die deze steile klim wilden nemen.
We komen nu in de buurt van de Abbaye Ste. Marie de la Pierre-qui-Vire. Dit wordt duidelijk als we twee personen tegenkomen, waarvan er onomstotelijk één een benedictijn is. Nog even en we staan voor een imposante kloostermuur met daarachter een benedictijner klooster dat in 1850 op een verlaten plaats diep in de bossen van de Morvan werd gesticht. De ongeveer 70 paters trappisten, die nu in het klooster leven, voorzien in hun onderhoud door de verkoop van keramiek en kaas in de kloosterwinkel, en als auteurs van kunstboeken bekend als de Zodiaque-reeks en algemeen beschouwd als het standaardwerk over de romaanse architectuur en beeldhouwkunst.
Het is intussen 16.00 uur geworden en we zijn toe aan een rustpauze. De overkapping op het grote plein voor de kerk biedt een goede beschutting tegen de dreigende regen. Hier maken we onze rugzakken wat lichter en in een telefooncel krijgt Bert zelfs de mogelijkheid het thuisfront te bellen. Mobiel bellen blijkt in de Morvan op de meeste plaatsen niet mogelijk te zijn: geen ontvangst!
Toch moeten we verder al ziet het er steeds dreigender uit nu donker regenwolken zich boven de Morvan samenpakken. Het is enkel nog de vraag: Hoelang houden we het droog? Niet lang dus, want weer op pad en de rood-gele markering volgend zijn we net de granieten steen gepasseerd, die in volmaakt evenwicht op een rots in de tuin ligt met daarop in een Mariabeeld en waaraan het klooster, letterlijk ‘abdij van de heilige Maria van de balancerende steen', zijn naam ontleent, of het begint te plenzen. Gelukkig lopen we voorlopig nog door het Bois de St. Léger. Maar op de verharde weg aangekomen is er geen redden meer aan. De paraplu geeft weinig beschutting. Via Le Bouchot, La Teurais en La Chaume bereiken we het dorpsplein van St. Léger-Vauban. Hier heeft vanaf zijn sokkel de nu ook natte maar beroemde maarschalk en vestingbouwer Vauban over de auto van Bert gewaakt. Snel de wandelschoenen uit en instappen. Terug naar St. Brisson om de andere auto op te halen. De verwarming en de ventilatie moeten flink werken om in elk geval het zicht op de weg mogelijk te maken. De ruitenwissels doen de rest.
In St. Brisson wacht de auto van Lorenz. Vlug overstappen en terug naar Vaux. We besluiten om niet dezelfde weg te rijden als vanmorgen en kiezen daarom de route vanaf Montsauche-les-Settons in de richting van Chateau-Chinon. Dit blijkt een uitstekende keuze, want vanaf Planchez is er de brede, nieuwe D37 die ons snel naar Chateau-Chinon brengt. Het blijft met bakken regenen en vlak bij de afslag naar Vaux barst er een heftig noodweer los. We moeten zelfs de auto’s aan de kant zetten. In de stromende regen, tussen de overal over de weg lopende modderstromen bereiken we tegen 19.00 uur toch heelhuids ons vakantieverblijf in Montigny-en-Morvan.
